Πολλοί ίσως θεωρήσετε πως το παρόν άρθρο είναι πολιτικό. Όχι ότι δεν είναι, καθώς από το ύφος και το θέμα του είναι εύκολο να αναγάγει κανείς αυτό το συμπέρασμα, ωστόσο η πρόθεση κατά τη συγγραφή του ήταν να καταγραφούν οι προβληματισμοί ενός πολίτη που αισθάνεται πως συντελείται ενορχηστρωμένη προσπάθεια παραγνώρισης σημαντικών ιστορικών συνθηκών, και μάλιστα δημοκρατικών κεκτημένων ενός λαού που στα δύσκολα έχει μάθει να αντέχει και να αντιστέκεται. Ο λόγος για την πρόσφατη «διάλεξη» σημαντικότατου στελέχους της παρούσης κυβέρνησης, ο οποίος τυγχάνει να κατέχει και πανεπιστημιακή έδρα, με αντικείμενο την αποκατάσταση της αλήθειας όπως εκείνος τη θεωρεί σχετικά με την αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στο εμετικό χουντικό καθεστώς της μαύρης επταετίας ’67 – ’74. Συγκεκριμένα, όπως ο ίδιος υποστήριξε, οι Έλληνες ουδέποτε αντέδρασαν μαζικά στο δικτατορικό καθεστώς, με μόνη εξαίρεση μαζικής αντίστασης το Πολυτεχνείο, γι’ αυτό και το συγκεκριμένο ανήκει στην «πολιτική μυθολογία» και έχει τόση σημασία για την αριστερά (λες και για το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα είναι εντελώς ασήμαντο), για το ότι δηλαδή υπήρξε το μοναδικό φαινόμενο πολιτικής αντίστασης και όχι για το ότι σήμανε την αρχή του τέλους των χουντικών, η οποία και εν τέλει επήλθε κάποιους μήνες μετά με την απώλεια της βόρειας Κύπρου.
Με λίγα λόγια, υποστήριξε πως ο κόσμος της εκείνης περιόδου δεν προχώρησε σε μαζικές κινητοποιήσεις εναντίον των πραξικοπηματιών και το μόνο γεγονός που συνέβαλε στην κατάρρευσή τους ήταν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Επομένως, εάν αυτή δε συνέβαινε, το καθεστώς θα συνέχιζε να υπάρχει και να διατηρεί την κυριαρχία του και τα επόμενα χρόνια, χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα από τη στιγμή που οι Έλληνες ήταν συμφιλιωμένοι μαζί του. Πέρα από το ανυπόστατο των παραπάνω θέσεων, οι οποίες ιστορικά είναι εντελώς φαντασιακές και δεν αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα της εποχής, υποφώσκει συνάμα και μια προσπάθεια εξωραϊσμού της χούντας, η οποία προφανώς και πλήττει την ίδια τη δημοκρατία και τις κατακτήσεις του ίδιου του λαού που ανέκαθεν πάλευε γι’ αυτή.
Κανείς δεν ξέρει εάν πρόκειται για ένα λογύδριο που προέκυψε από κάποια προσωπική φιλοδοξία του συγκεκριμένου, να μιλήσει δηλαδή εκμεταλλευόμενος το προφίλ του ως καθηγητή για κάτι προσθέτοντας μια εντελώς διαφορετική ματιά, ώστε να έρθει στην επικαιρότητα αλλά και να χαϊδέψει τα αυτιά κάποιων χουντολάγνων. Κανείς δεν ξέρει εάν προέκυψε από την προσωπική του ιδεολογία, η οποία δεν τον αφήνει να αναγνώσει τα ιστορικά γεγονότα με τρόπο επιστημονικό και αντικειμενικό, προβαίνοντας στοχευμένα σε τέτοιου είδους παρεκβάσεις και ανυπόστατους ισχυρισμούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως πρόκειται για μια προσπάθεια αναθεωρητισμού της ιστορίας, του ολικού επαναπροσδιορισμού της με στόχο τη σταδιακή και καταστροφική για τις κατακτήσεις του ελληνικού λαού μεταβολής του κοινού αισθήματός του. Μια προσπάθεια που, όταν στο απώτερο μέλλον κληθούμε να αντιμετωπίσουμε κινήσεις αυταρχικές (φευ), θα μας έχει αφαιρέσει την απαραίτητη ιστορική μνήμη που χρειάζεται προκειμένου να αντιταθούμε.
Παρόλα αυτά, η άμεση απάντηση δόθηκε. Και παρότι ως λαός έχουμε εδώ και καιρό χάσει την εμπιστοσύνη μας στο υπάρχον πολιτικό σύστημα (πότε την είχαμε βέβαια;), το γεγονός πως όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης (πλην του γνωστού ενός) συσπειρώθηκαν προκειμένου να απαντήσουν εγκαίρως με επιχειρήματα στη «λαθροχειρία» του υφυπουργού Παιδείας, δείχνει πως υπάρχει ακόμη ένας σφυγμός που δίνει μια ελπίδα για την υπεράσπιση των ιστορικών μας κεκτημένων. Ας είμαστε με τον ίδιο τρόπο ενωμένοι και στο μέλλον, ώστε κανείς άλλος να μην επιτύχει την καταστρατήγηση των αγώνων μας που μας γεμίζουν με εθνική υπερηφάνεια.
Πηγή φωτογραφίας: news247.gr
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια