Μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα και τα φωτάκια μπορεί να λάμπουν στο δέντρο αλλά το φως δεν νοεί να εμφανιστεί μέσα μας. Είναι σύνηθες μια μερίδα ανθρώπων να μελαγχολεί αναπολώντας τις περασμένες χρονιές (κάθε πέρυσι και καλύτερα) με ένα απροσδιόριστο, χαζό και ανούσιο αίσθημα θλίψης να τους κατακλύζει.
Ίσως όλη αυτή η μελαγχολία να πηγάζει από την εντονότερη αίσθηση μοναξιάς που προκύπτει αυτήν την περίοδο μέσα στο γιορτινό περιβάλλον (επιβεβλημένης) θαλπωρής και αγάπης. Ίσως να απογοητεύονται που στο τέλος σχεδόν του χρόνου δεν έκαναν όσα είχαν υποσχεθεί στους εαυτούς τους ότι θα κάνουν. Ίσως πάλι να εκνευρίζονται με την αλλοίωση των νοημάτων μέσω της καταναλωτικής μανίας που μας συντρέχει και την αγωνία μας να μετρήσουμε και μετρηθούμε στην κλίμακα των αισθημάτων βάσει της αξίας των δώρων που θα προσφέρουμε. Όπως και να έχουν τα πράγματα το να μένουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας και να μιζεριάζουμε δεν συνδράμει με το νόημα των γιορτών. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε ανθρώπους να υποφέρουν όχι μόνο τα Χριστούγεννα, αλλά καθόλη την διάρκεια του χρόνου.
Ποιος είναι λοιπόν καλύτερος τρόπος να ξεφύγουμε από την τρύπα της εποχιακής ματαιότητας και της «κατάθλιψης» από το να βοηθήσουμε αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη; Προσφέροντας γεμίζουμε συναισθηματικά με όλα όσα χρειαζόμαστε για να νιώσουμε ολοκληρωμένοι. Πραγματώτοντας τις αρχές της αλληλεγγύης ειδικά (αλλά όχι μόνο) αυτές τις άγιες μέρες σκορπίζουμε λίγο φως σε όσους αγανακτούν και ελπίζουν όχι σε πλούσια δώρα και κεράσματα αλλά σε μια καλύτερη μέρα, πιο φωτεινή, πιο ανθρώπινη. Ας ευχηθούμε καλές γιορτές και ας θυμόμαστε να είμαστε άνθρωποι όχι μόνο τα Χριστούγεννα αλλά κάθε μέρα…
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια