«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου.»
Η δήλωση αυτή ανήκει στη Φώφη Γεννηματά, η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 57 ετών, μετά και το χρόνιο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Η κόρη της, όμως, τελικά τη γνώρισε και, μάλιστα, είναι βέβαιο πως θα τη θυμάται μέχρι τα βαθιά γεράματά της. Ο αιφνίδιος θάνατός της αποτέλεσε ισχυρό χτύπημα που συγκλόνισε το πανελλήνιο, το οποίο αποχαιρετά μια γυναίκα που πορεύτηκε με σημαία το ήθος και τη γενναιότητά της.
Θα τη θυμόμαστε όλοι, μνημονεύοντάς τη για τον πολιτικό πολιτισμό της, ο οποίος την κράταγε σε ασφαλή απόσταση από τη σήψη και τη δυσωδία της απεχθούς πολιτικής κόντρας, από αυτές που συνηθίζονται τα τελευταία χρόνια και έχουν ευτελίσει για τα καλά τον δημόσιο διάλογο σε αυτήν εδώ τη χώρα. Ήταν, άλλωστε, μια γυναίκα που υπερασπιζόταν με σθένος τις ιδέες και τις αξίες της, πάντα με σεβασμό προς τον συνομιλητή της, τον οποίο πάντα ενέπνεε ακόμα και σε αυτούς που είχαν διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό. Ήταν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ, δεδομένα εκείνη που ενέπνευσε και άλλες να συνεχίσουν στο βήμα της, να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να σπάσουν τα πατριαρχικά δεσμά και να βγουν μπροστά. Ήταν χωρίς καμιά αμφιβολία η πιο ανθρώπινη πρόεδρος που θα μπορούσε να υπάρξει, εκείνη που δε δίστασε να μιλήσει δημοσίως για την ασθένειά της, δίνοντας κουράγιο σε πολλούς ανθρώπους που βρίσκονταν στην ίδια με αυτήν κατάσταση. Ήταν μια γυναίκα που, μάλλον, όλοι θα θέλαμε να γνωρίσουμε, να μάθουμε από τα παθήματα και τις εμπειρίες της και να γεμίσουμε με αισιοδοξία για τις μάχες που θα κληθούμε να δώσουμε στο μέλλον, ο καθένας ξεχωριστά.
Η εκδημία της μας θλίβει εντόνως. Αποχωριζόμαστε έναν συνάνθρωπο που μετά βεβαιότητος θα λείψει στη συνέχεια. Θα λείψει, γιατί όπως και ο πατέρας της, δεν έδωσε κανένα περιθώριο σε κανέναν να αμφισβητήσει την τιμιότητα και το σθένος της. Την αποχαιρετούμε με λύπη, διαπιστώνοντας πως το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο. Ένα κενό, που δε γεμίζει με κανέναν άλλον.
Με καμιά άλλη σαν κι εκείνη.
πηγή εικόνας φόντου: CNN Greece
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια