Δηλαδή ο χρόνος κυλά αργά, τα χρόνια γρήγορα. Και πολλές στιγμές έρχονται να συμπληρώσουν το μωσαϊκό της μνήμης, που ανασύρει πότε έντονες και πότε αμυδρές εικόνες, πιο μακρινές ή πιο οικείες, άλλες κατανοητές αλλά και πολλές που δεν γνωρίζουμε ούτε εμείς οι ίδιοι γιατί υπάρχουν ακόμη εκεί.
Ένα απόσπασμα λογοτεχνικού κειμένου ας πούμε, που διδαχθήκαμε στη Γλώσσα της 5ης δημοτικού: «Ο φίλος μας το δάσος»
Τα μικρά Εφήμερα ζούσαν με τον τρόπο τους σε μία μέρα όσο ζούσαν τα δέντρα σε εκατοντάδες χρόνια. Μόνο ο ήλιος μετρούσε τη ζωή με αυγές και δειλινά. Τα πλάσματα του δάσους ήξεραν μόνο ότι ζούσαν μια ολόκληρη ζωή, και το τι μετρούσε ο ήλιος δεν είχε καμιά σημασία. Έτσι κι αλλιώς, ο ήλιος έλαμπε για όλα.// Υπήρχε η ώρα που έκανε κρύο, ζέστη, που είχε βροχή ή αέρα. Και κάποτε έφτανε η ώρα που το κάθε πλάσμα χανόταν και οι γείτονές του δεν το ξανάβλεπαν ποτέ. Όλα αυτά ήταν φυσικά. Αλλά ο χρόνος που ξέρουν τα ρολόγια ήταν κάτι αφύσικο για το δάσος.
Μια ώρα μπορεί άλλοτε να φανεί μια στιγμή όταν για παράδειγμα χαζογελάμε με φίλους ενώ χορεύουμε σε κάποιο πάρτυ ή μια αιωνιότητα μετά από το άκουσμα μιας άσχημης είδησης. Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούμε όταν καλούμαστε να αναλογιστούμε το χρόνο, είναι πως η διαστολή του και η συστολή του έχει να κάνει με τη δική μας αντίληψη-και δεν αναφέρομαι σε όρους φυσικής.
Μια τριήμερη απόδραση μπορεί να κάνει το χρόνο μας λίγο μεγαλύτερο-προσμονή πριν, σεροτονίνη κατά τη διάρκεια και νοσταλγία στο τέλος, που οδηγούν με νομοτελειακή ακρίβεια την άλλη μέρα σε αισιοδοξία και προσμονή για την επόμενη ευχάριστη στιγμή της ζωής που σταματά στα μάτια μας να ναι μονότονη και φορτική-αποκτά νόημα! (λες και ξέρουμε γιατί ζούμε έτσι και αλλιώς)
Μια περίεργη (και για τη δοθείσα στιγμή), ενοχλητική εξέλιξη σε ένα ζήτημα που έχει καταλάβει ενδεχομένως το προηγούμενο διάστημα μεγάλο χώρο στις σκέψεις διαστρεβλώνει επίσης την αντίληψή μας για τον χρόνο:
Αρχικά τον παγώνει κάνοντας την δυσάρεστη στιγμή αέναη αλλά στη συνέχεια συρρικνώνει κάθε δευτερόλεπτο που έπεται. Οι αισθήσεις αμβλύνονται, η μνήμη θολώνει και με fast forward βρίσκεσαι ήδη στην επόμενη στιγμή που καλείσαι να αντιμετωπίσεις τι συνέβη. Και να επιλέξεις πως θα κινηθεί ο χρόνος τις επερχόμενες στιγμές: θα παγώσει ξανά με το βλέμμα στο ταβάνι, θα σέρνεται μαζί μας δεμένος στο άγχος μας ή θα αρχίσει να βρίσκει τον ανεπιτήδευτο ρυθμό του μαζί με εμάς που προχωράμε ενστικτωδώς τη ζωή και τις κινήσεις μας;
0 Σχόλια