Φόβος, οργή, φόβος, λύπη, φόβος και καμία-σχεδόν-πιθανότητα διαφυγής. Τις τελευταίες ημέρες που φωτιές μαίνονται, κάποτε βρίσκονται σε ύφεση και συχνότερα σε αναζωπύρωση, ξεσπούν στον ελλαδικό ιντερνετικό αυτή τη φορά χώρο και άλλα πύρινα μέτωπα. Πέρα και βασικότερα από τις πολιτικές ευθύνες που προσπαθούν να αποδοθούν, φλογερή αντιπαράθεση παρατηρείται και μεταξύ απλών πολιτών, χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αλληλοσπαράσσονται σχετικά με το τι αναρτήσεις “επιτρέπονται’’ και ποιες άλλες είναι “προσβλητικές’’ και “ανάρμοστες” εφόσον η χώρα διανύει μια σημαντικότατη περιβαλλοντική, οικονομική και πολιτική πρόκληση.
Έτσι υπάρχουν λογαριασμοί που ποστάρουν “οδηγίες’’ για προσφορά αγαθών σε εθελοντές και πυρόπληκτους -κάποιοι επιτυχημένα και κάποιοι λόγω της σωρείας που αποπροσανατολίζει αποτυχημένα, άλλοι προωθούν ευαίσθητο περιεχόμενο για να αντιληφθούμε πως “είμαστε το πραγματικό πρόβλημα του πλανήτη-ντροπή μας’’, μερικοί επιλέγουν να μοιραστούν απαθανατίσεις του εαυτού τους και του απέραντου γαλάζιου εφόσον βρίσκονται σε περίοδο διακοπών και τέλος κάποιοι επιλέγουν να ανεβάσουν λίγο απ’ όλα. Ορισμένοι προτιμούν να “σωπάσουν’’.
Την ίδια στιγμή η Κατερίνα Στεφανίδη, ολυμπιονίκης, ανεβάζει ένα tweet που λογοκρίνεται από πολλούς:
Η αλήθεια είναι, πώς έστω και αν είναι αρκετά ωμό για τη ρομαντική φύση κάποιων, η ζωή δεν είναι συλλογικό αγαθό αλλά ατομικό και η οδύνη της συνοδεύει πραγματικά μονάχα αυτόν που τη γεύεται. Καταλαβαίνουμε όλοι πως είναι απερίγραπτα δυσάρεστο να βλέπουμε το σπίτι μας-πιθανά μόχθος χρόνων δικός μας ή της προηγούμενης γενιάς- να γίνεται στάχτη, αλλά δεν αναγκαζόμαστε εμείς να το αποχωριστούμε, να στιβαχτούμε σε ξενοδοχεία νέοι, ηλικιωμένοι, κατοικίδια και παιδιά, να αποχαιρετίσουμε το δάσος και τη ζωή που φιλοξενεί, να εισπνεύσουμε τον καπνό μιας φλόγας που καίει χωρίς έλεος το οικείο και αγαπημένο περιβάλλον μας. Όσο και αν θέλουμε, δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε σε απόλυτο βαθμό.
Η ενσυναίσθηση δεν ποσοτικοποιείται μέσω καταμέτρησης συγκινητικών ή οργισμένων αναρτήσεων-ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή είναι εκεί έξω. Ο καθένας έχει πρωταρχικά την ευθύνη του εαυτού του και γνωρίζει πολύ καλά τον καταλληλότερο τρόπο διαχείρισης της ψυχικής του ισορροπίας σε μια συγκυρία που ολοένα περιπλέκεται και εξαθλιώνει: Καραντίνες περισσότερες από τα χρυσά της Ελλάδας στους φετινούς ολυμπιακούς, συνεχής οικονομική ανησυχία αλλά και ένα πρωτόγνωρο σύννεφο από πάνω μας που λέγεται κλιματική αλλαγή και μέχρι τώρα ήταν ο σκελετός στην ντουλάπα-πόσα δακρύβρεχτα ποστ να αντέξει κανείς τη μέρα;
Την ίδια στιγμή, το διασημότερο κλαμπ του Βερολίνου και ένα από τα διασημότερα του κόσμου, το Berghain, λόγω των μέτρων κατά της πανδημίας, φιλοξενεί στο εσωτερικό του εκθέσεις τέχνης και φέρει στο εξωτερικό του μια μεγάλη επιγραφή: Morgen ist die Frage, δηλαδή (σε ελεύθερη μετάφραση) το αύριο αποτελεί το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί. Ο καλλιτέχνης Rirkrit Tiravanija συμπυκνώνει τη θεματική της έκθεσής του σε αυτή τη φράση θέλοντας με τα έργα του να υπογραμμίσει πως “το πιο σημαντικό τώρα είναι να επενδύσουμε σε ένα διαφορετικό μέλλον”.
Τα “ατυχή” συμβάντα όπως οι μαινόμενες πυρκαγιές ίσως πάντοτε αποτελούσαν ένα ιδιότυπο “προνόμιο” της χώρας μας, όμως κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει πως την διανυόμενη περίοδο χτυπούν την πόρτα ολόκληρου του πλανήτη. Και η λύση σε κάθε μέτωπο και σε πρωταρχικό επίπεδο απαιτεί την αντικατάσταση της στυγνής, κερδοσκοπικής νοοτροπίας που διανθίζεται με πινελιές τυπικού ανθρωπισμού, με μια νέα περισσότερο ανθρώπινη ουσιαστικά και ενωτική στη βάση της.
Έτσι και στην εθνική μας περίπτωση για την οποία γίνεται λόγος, αυτό που αμφισβητείται δεν είναι το ενδιαφέρον και η οδύνη για το τι συμβαίνει, αλλά ο δρόμος μεταξύ ανάρτησης και πραγματικής βοήθειας είναι ιδιαίτερα μακρύς και πολλοί αποκλίνουν της πορείας τους.
Η ανατροπή, η ανάκαμψη και η εξέλιξη παραδοσιακά έρχονται με τον έμπρακτο εθελοντισμό αύριο που όλοι οι πληττόμενοι θα κληθούν να ορθοποδήσουν, που η φύση θα πρέπει να αναγεννηθεί και που η πολιτική προστασία επιβάλλεται να βρεθεί προ των ευθυνών της. Τότε θα φανεί ποιοι “τα φαιά φορούντες και περί ηθικής λαλούντες’’ θα έχουν αφήσει την ριζοσπαστική αλληλεγγύη να εξαφανιστεί 24 ώρες μετά, μαζί με το τελευταίο story…
0 Σχόλια