Θα ήταν αδιανόητο να υποστηρίξει κανείς πως η πολυφωνία και η ανόθευτη έκφραση των ιδεών αποτελούν βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας εν έτει 2021. Σε μια χώρα που για μια δεκαετία τώρα περνά τα πάνδεινα, τη μια κρίση μετά την άλλη, οι μόνοι που έχουν επιβιώσει και, μάλιστα, τραφεί από αυτό ακριβώς το τέλμα είναι εκείνοι που μέσα σε αυτήν την οικονομική κατρακύλα κατάφεραν να κρατήσουν στα χέρια τους τον τύπο, τα μέσα παραγωγής και τις διασυνδέσεις με το πολιτικό κατεστημένο. Μια ολιγαρχία που έχει θέσει γερές βάσεις και έχει τσιμεντώσει την παντοδυναμία της εις βάρος ενός λαού που συνεχίζει να πληρώνει αυτά που χρωστούν οι από πάνω, που αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο αυταρχισμό όσο αυτή η κάστα εδραιώνει την κυριαρχία της, που βλέπει τη δημοκρατία να αλλοιώνεται επικίνδυνα μέρα με τη μέρα.
Φυσικά, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το οποίο έγινε ταπεινή προσπάθεια να περιγραφεί με δυο λόγια παραπάνω, οι φωνές που δεν εξυπηρετούν αυτήν ακριβώς την τάξη πραγμάτων είναι εμφανώς περιορισμένες, απομακρυσμένες από όλα τα μέσα ενημέρωσης, στερούμενες κάθε δύναμη να ακουστούν και να έχουν τον οποιονδήποτε κοινωνικό αντίκτυπο. Αυτόν τον ρόλο της διαφοροποίησης από τον όχλο της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης έχουν επωμιστεί οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι, όσο και αν έχουν περιθωριοποιηθεί λόγω της στοχευμένης επιδίωξης του συστήματος είτε να τους περιορίσει είτε να τους εντάξει στον μηχανισμό του, εξακολουθούν να διαθέτουν την ικανότητα να προβληματίζουν και να ασκούν κριτική σε κάθε είδος εξουσίας. Για τον λόγο τούτο, η αξία τους είναι ανεκτίμητη. Ως εκ τούτου, διαφυλάσσοντάς τους ως κόρη οφθαλμού διαφυλάττουμε την ίδια τη Δημοκρατία, στην οποία ο διάλογος και ο πλουραλισμός είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αυτές τις αρχές είναι ικανοί να προστατεύσουν οι άνθρωποι της τέχνης, γι’ αυτό ακριβώς η συστηματική προσπάθεια φίμωσής τους που αναφέρθηκε παραπάνω έχει λάβει τέτοια διάσταση τον τελευταίο καιρό.
Δεν είναι μόνο ο παραμερισμός τους την περίοδο της πανδημίας, κατά την οποία έκλειναν θέατρα, μουσικές σκηνές και κινηματογράφοι χωρίς την παραμικρή μέριμνα της πολιτείας να τους στηρίξει, αλλά και η γενικότερη λογοκρισία που εφαρμόζεται σε κάθε μορφή ελεύθερης έκφρασης. Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος είναι το τελευταίο «θύμα» αυτής της λογικής, ο οποίος υπέπεσε στο σφάλμα να πιάσει στο στόμα του εντός του σατιρικού του προγράμματος έναν άνθρωπο που ήδη κατέχει μεταξύ άλλων τηλεοπτικούς σταθμούς, εφημερίδες, ενημερωτικές ιστοσελίδες και την μεγαλύτερη εν ελλάδι ποδοσφαιρική ομάδα. Ε, αυτό φυσικά και πάει πολύ. Εξ ου και η «αυθόρμητη» αντίδραση μιας άκρως καταξιωμένης τηλεοπτικής παρουσιάστριας, η οποία κρατά με το έργο της ψηλά το επίπεδο της τηλεόρασης, και κάτι άλλων τύπων με «μεταλλικές σοκοφρέτες στις τσέπες», οι οποίοι εξίσου αυθόρμητα διέκοψαν την παράσταση ζητώντας τον λόγο από τον καλλιτέχνη που έκανε το πρόγραμμά του. Εξ ου και η σχεδόν αθόρυβη κυκλοφορία του θέματος στα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Από ό, τι φαίνεται, αγαπητοί, το χιούμορ (πρέπει να) έχει και τα όριά του.
Το σημείο στο οποίο έχει περιέλθει η ελευθερία της έκφρασης σήμερα είναι τρομακτικά οριακό. Οι προσπάθειες εκφοβισμού και απαξίωσης των καλλιτεχνών από το καθεστώς που αποκηρύσσει οποιαδήποτε κριτική θα μπορούσε να απειλήσει το οικοδόμημά του είναι ανησυχητικά συντονισμένες, σε τέτοιο βαθμό που θα έπρεπε να μας θορυβούν και να μας προβληματίζουν εντόνως. Και, φυσικά, να μας κάνουν ξεκάθαρο πως σε μια τέτοια εποχή, όπως και σε κάθε άλλη φυσικά, οι άνθρωποι του πολιτισμού μπορούν να κουβαλήσουν στους ώμους τους την αλήθεια που τόσο πολύ αποκρύπτεται και τόσο πολύ χρειάζεται για την καλλιέργεια και τη συντήρηση σε υψηλά επίπεδα της κριτικής μας σκέψης. Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος και οι άλλοι Χριστόφοροι Ζαραλίκοι είναι υπερβολικά πολύτιμοι για την εποχή μας. Άλλωστε, κάθε επίθεση που δέχεται ο πολιτισμός έχει τελικό στόχο εμάς τους ίδιους, ως σκεπτόμενους και ενεργούς πολίτες που δε γίνονται εύκολα γρανάζια του συστήματος που επιθυμεί να τους κατασπαράξει.
πηγή φόντου: zaralikos.gr
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια