Χάσμα γενεών υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Εις τους αιώνας των αιώνων. Ο Ανδρέας Μαντζεβελάκης κατάφερε με μοναδική επιτυχία να μεταφέρει γραπτά αυτό ακριβώς το φαινόμενο στο τελευταίο άρθρο του (Η γιαγιά στο 608 λέει πως είμαστε όλοι άρρωστοι) και ομολογώ πως με παρακίνησε να ασχοληθώ με μια άλλη πτυχή του ίδιου ζητήματος. Άλλωστε, αποτελεί θέμα για το οποίο έχουν εξαντληθεί πολλά κύτταρα σκέψης κι έχουν απελευθερωθεί αμέτρητες ποσότητες χαρακτηρισμών και σχολίων και από τις δύο ηλικιακές ομάδες.
πηγή : arkas.gr
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω ποια δύναμη ωθεί τους ανθρώπους στον αλληλοαφορισμό και στην κατακραυγή. Ωστόσο, είναι γεγονός πως οι νεώτεροι με τους μεγαλύτερους δεν διατηρούν την καλύτερη των σχέσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Νομίζω, βέβαια, πως τον τελευταίο καιρό το χάσμα έχει οξυνθεί, ενώ συνεχίζει να οξύνεται με αλματώδεις ρυθμούς.
Ακούω πολλά σχόλια την τελευταία περίοδο για το πόσο ανεύθυνοι είναι οι «σημερινοί νέοι» που κλείνουν τις σχολές, που κατεβαίνουν στις πορείες και δεν κοιτούν τα μαθήματά τους. Η αλήθεια είναι πως πάντοτε, εμείς οι νέοι, είχαμε την τάση να εξεγειρόμαστε, να διαμαρτυρόμαστε και να διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες σπουδών κι εργασίας. Ποτέ δεν απολογηθήκαμε γι’ αυτό. Ποτέ δε χρειάστηκε. Άλλωστε, σε όλες τις περιπτώσεις οι νεανικές κινητοποιήσεις κρίθηκαν εκ του αποτελέσματος ηρωικές και ριζοσπαστικές, αναγκαίες για να πάρει εμπρός ολόκληρη η κοινωνία και να υιοθετήσει μαζικά τα αιτήματα των επαναστατημένων.
πηγή : mathites.gr
Εκτός αυτού, σε μια περίοδο κρίσης, παγκόσμιας τε και εθνικής, αυτό που δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί λόγω να κάνει κάποιος είναι να κάθεται στη μια πλευρά του καναπέ του και να σχολιάζει ως κριτής. Σήμερα, δηλαδή, με τα ανθρώπινα δικαιώματα να θεωρούνται ουτοπία, τις εργασιακές συνθήκες να υποβαθμίζονται ολοένα και περισσότερο, τις σχέσεις των κρατών να κλονίζονται και τον πλανήτη μας να χειμάζεται, μόνο ο αγώνας των νέων θα πρέπει να θεωρείται δίκαιος αλλά και αναγκαίος ώστε να δοθεί η ώθηση για πιο γενικευμένες αντιδράσεις.
Για να μη γίνομαι όμως και άδικος, οφείλω να καταθέσω πως και από τη δική μας πλευρά εκπέμπεται πολλή πικρία προς τους μεγαλύτερους, κάτι που επίσης δεν δικαιολογείται και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Δεν είναι σωστό να βάζουμε τους πάντες στο ίδιο καλάθι και να παράγουμε μια λανθασμένη γενίκευση που δε θα προσφέρει τίποτα περισσότερο από την περαιτέρω ενίσχυση μιας κόντρας που δεν βγάζει και πουθενά. Ας σκεφτούμε, άλλωστε, πως οι προηγούμενες γενιές τις οποίες κατηγορούμε είναι το Πολυτεχνείο, το Παγκύπριο Γυμνάσιο, το έπος του ’40.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, δυστυχώς, η κάθε γενιά είναι καταδικασμένη να παλεύει για τα ίδια ιδανικά που πάλευε και η προηγούμενη. Ας αφήσουμε, λοιπόν, στην άκρη επιζήμιες για την πρόοδο όλων μας λογικές και ας προχωρήσουμε όλοι μαζί, με ενότητα και αλληλοσεβασμό ώστε να δημιουργήσουμε όλες τις προϋποθέσεις για έναν κόσμο χωρίς συγκρούσεις, χωρίς διακρίσεις και χωρίς αδικίες.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια