Ορίστε λοιπόν. Φτάσαμε αισίως στο 2020. Μια νέα δεκαετία ανοίγεται μπροστά μας και, όπως κάθε φορά σε αυτές τις περιστάσεις, οι άνθρωποι θέτουμε νέους στόχους, ανταλλάσσουμε ευχές και κοιτάμε το μέλλον με αισιοδοξία. Στο τελευταίο ίσως να επιδρά και το φαγοπότι των εορτών, το οποίο φυσικά και αποτελεί λόγο να αισιοδοξεί κανείς. Οι καλικάντζαροι μόνο να την κάνουν ανήμερα των Θεοφανείων και είμαστε εντάξει. Ποιοι είναι, όμως, πραγματικά αυτοί οι τύποι που από την ημέρα των Χριστουγέννων πριονίζουν τα θεμέλια της Γης μέχρι να αγιασθούν τα νερά στις 6 Ιανουαρίου και να ξανακρυφτούν στα έγκατά της;
Για να είμαι ειλικρινής, κρίνοντας από τα γεγονότα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατεί σήμερα δε νομίζω πως έχει σταματήσει το πελέκημα και ποτέ. Όπως και να το κάνουμε, παρά την αγιότητα των προηγούμενων ημερών, το σκοτάδι συνέχιζε να βαθαίνει και ο βυθός φαινόταν ολοένα και πιο κοντινός. Μόνη διαφορά: μετά τα κάλαντα των Χριστουγέννων ακούσαμε για τις ακατάπαυστες φωτιές στην Αυστραλία, ενώ μαζί με τη βασιλόπιτα την Πρωτοχρονιά μάθαμε για τις τεταμένες εξελίξεις στο αναβράζον καζάνι της Μέσης Ανατολής. Με λίγα λόγια, το πελέκημα συνεχίζεται μέρα με τη μέρα και μάλιστα αδιαλείπτως.
Δυστυχώς, όμως, οι πελεκητές δεν φαίνονται να αποτελούνται από δαιμόνια έτοιμα να αποχωρήσουν με τον καθαγιασμό των υδάτων. Αντίθετα, επιμένουν να τσαπίζουν παρά την όλη προσπάθεια που γίνεται και μάλλον εντείνουν τις προσπάθειες τους ώστε να καταπνιγεί κάθε απόπειρα για ομαλοποίηση της όλης κατάστασης. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη δίχως προηγούμενο επίθεση που δέχονται ο πλανήτης μας και τα δικαιώματα των ανθρώπων του; Διότι μπορεί να απέχουμε χρονικά κατά πολλά έτη από τον Μεσαίωνα, ωστόσο η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής προχωρεί μεθοδικά, με ζήλο παρόμοιο θα έλεγε κανείς σε σχέση με 1000 χρόνια πριν.
Να ένας ωραίος και εξαιρετικά επιτυχημένος παραλληλισμός της ιστορίας των καλικαντζάρων με τα συμβαίνοντα των σημερινών ημερών, με μία ειδοποιό, βέβαια, διαφορά: Μολονότι γνωρίζουμε το αντίδοτο για τις πράξεις των δαιμόνων που σκάβουν δίχως σταματημό, δεν είμαστε σε θέση να βρούμε το αντίδοτο εκείνων που χρόνο με το χρόνο σπρώχνουν την ειρήνη και την ισορροπία στο χείλος του γκρεμού.
Άρα, όνειρο στην ουσία θα λέγαμε πως συνιστά η εξαφάνιση αυτών που φροντίζουν επιμελώς για το τέλος της Γης, αφού και με την παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος, οι ιθύνοντες για την ισορροπία των σχέσεων πάνω στο σπιτικό μας δε φαντάζουν σοφότεροι. Όλα δείχνουν, λοιπόν, πως οι καλικάντζαροι δε θα φύγουν τα Θεοφάνεια.
Ή μήπως όχι;
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια