Οι παράλογες πεποιθήσεις του Albert Ellis

πηγή φωτογραφίας: psychologynow.gr

Ο Albert Ellis ήταν Αμερικανός ψυχολόγος, τον οποίο συσχετίζουμε με την προσφορά της Λογικοθυμικής και (Γνωσιακής) Συμπεριφορικής Θεραπείας (RE(C)BT- Rational-Emotive (Cognitive) Behavioral Therapy), μέθοδος η οποία χρησιμοποιείται σήμερα από τους περισσότερους επαγγελματίες ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές. Η Λογικοθυμική και Συμπεριφορική Θεραπεία (REBT), η οποία ονομαζόταν στο παρελθόν ορθολογική θεραπεία (rational therapy) και λογικοθυμική θεραπεία (rational emotive therapy), είναι μια ενεργητική-κατευθυντική, φιλοσοφικά και εμπειρικά βασισμένη ψυχοθεραπεία, σκοπός της οποίας είναι να επιλύσει συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα και διαταραχές και να βοηθήσει τους ανθρώπους να οδηγήσουν πιο ευτυχισμένες και ικανοποιητικές ζωές.

Το REBT υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν λανθασμένες πεποιθήσεις για καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται και ότι αυτές οι πεποιθήσεις προκαλούν αναστάτωση, αλλά μπορούν να αμφισβητηθούν και να αλλάξουν. Τις πεποιθήσεις αυτές τις ονόμασε “παράλογες”.

Σύμφωνα με τον Δρα. Albert Ellis και τη μέθοδο του REBT, μια ιδέα είναι παράλογη όταν:

  • αλλοιώνει την πραγματικότητα,
  • δεν έχει λογική,
  • σε αποτρέπει από το να επιτύχεις τους στόχους σου,
  • οδηγεί σε ανθυγιεινά συναισθήματα και
  • οδηγεί σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Κατά τα πρώτα χρόνια της εξάσκησης του REBT, ο Δρ. Ellis είδε ότι σχεδόν όλοι οι πελάτες του είχαν παραλλαγές από δώδεκα περίπου παράλογες πεποιθήσεις. Αν και στα μεταγενέστερα γραπτά του, μπόρεσε να συμπυκνώσει τις αρχικές παράλογες ιδέες σε 3 βασικές πεποιθήσεις (The Three Major Musts), είναι χρήσιμο να γνωρίζει κανείς τις αρχικές ιδέες που σημείωσε ο Δρ. Ellis και τους λόγους για τους οποίους τις χαρακτηρίζει ως παράλογες.

Παράλογη πεποίθηση #1: Η ιδέα ότι είναι απολύτως απαραίτητο για έναν ενήλικο άνθρωπο να αγαπηθεί ή να εγκριθεί από σχεδόν κάθε σημαντικό πρόσωπο στο περιβάλλον του (The idea that it is a dire necessity for an adult human being to be loved or approved by virtually every significant other person in his community).

Πρακτικά, είναι αδύνατον να αγαπηθεί ή να εκτιμηθεί κανείς από όλους, όσο δημοφιλής και αρεστός και αν είναι. Ακόμη και αν αυτό ήταν εφικτό, δε θα γνώριζε εάν τον αγαπούν αρκετά, ή αν συνεχίζουν να τον αγαπούν με την πάροδο του χρόνου. Επιπλέον, το να προσπαθήσει κανείς να κάνει τους πάντες να τον αγαπήσουν απαιτεί πολύ χρόνο και προσπάθεια, αφήνοντάς του σχεδόν καθόλου χρόνο για τις δραστηριότητες που απολαμβάνει, ενώ ταυτόχρονα γίνεται υποχείριο του κόσμου, κάνοντας ό,τι του ζητούν για να είναι αρεστός, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να μη φαίνεται αυθεντικός και να παρουσιάσει τον εαυτό του ως κόλακα. Ακόμη, πρέπει να θυμηθούμε ότι ο καθένας έχει διαφορετικό γούστο και κάτι που αρέσει σε κάποιον είναι πιθανό να μην αρέσει σε κάποιον άλλο, καθώς και ότι στην τελική, μόνο και μόνο επειδή είναι αποδεκτός και αρέσει στον κόσμο, δε σημαίνει ότι θα αρέσει και στον εαυτό του. Τέλος, δεν είναι ωραίο συναίσθημα να μην αγαπιέται κάποιος ή να μην εκτιμάται από όλους, αλλά δεν είναι φρικτό, δεν είναι το τέλος του κόσμου και δεν είναι ολέθριο.

Παράλογη πεποίθηση #2: Η ιδέα ότι για να αξίζει κάποιος, θα πρέπει να είναι ικανός, επαρκής και επιτυχής σε όλα (The idea that one should be thoroughly competent, adequate, and achieving in all possible respects if one is to consider oneself worthwhile).

Κανείς δεν είναι καλός στα πάντα, σε πολλές περιπτώσεις δεν είμαστε εξαιρετικά ικανοί σε ένα πράγμα, πόσο μάλλον στα πάντα. Είναι υγιές να θέλει και να προσπαθεί κανείς να είναι καλός στα πάντα, όχι όμως να πρέπει να είναι. Ύστερα, το να είναι κάποιος επιτυχημένος σημαίνει συχνά ότι πρέπει να ανταγωνιστεί άλλους, και είναι επικίνδυνο μην αφοσιωθεί υπερβολικά στο τι κάνουν οι άλλοι και όχι στον εαυτό του, στη δική του πρόοδο. Μάλιστα, για πολλούς είναι ανέφικτο να είναι καλοί σε όλα, λόγω φυσικών και οργανικών περιορισμών. Επίσης, για να αξίζει κανείς, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να υπάρχει, και να απολαμβάνει τη ζωή, κάτι που δεν είναι δυνατόν αν είναι αφοσιωμένος μόνο στο γεγονός ότι πρέπει να είναι ο καλύτερος σε όλα. Τέλος, δεν είναι ευχάριστο να γνωρίζει κανείς ότι δεν είναι καλός σε κάτι, αλλά δεν είναι φρικτό. Τα λάθη και οι αποτυχίες δε μας κάνουν άχρηστους – απλώς αποδεικνύουν ότι είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι.

Παράλογη πεποίθηση #3: Η ιδέα ότι οι άνθρωποι που μας έχουν δυσαρεστήσει είναι απορριπτέοι και γενικά κακοί και γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθούν για τις πράξεις τους (The idea that certain people are bad, wicked, or villainous and that they should be severely blamed and punished for their villainy).

Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος, είτε γιατί δεν ξέρει τι είναι σωστό να κάνει, είτε γιατί δεν μπορεί να το κάνει, είτε επειδή είναι πολύ αναστατωμένος. Η πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει πάντοτε να φέρονται άψογα απλώς δεν είναι ρεαλιστική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Το να κρίνει, επίσης, κανείς το άτομο που έσφαλε δε θα το κάνει καλύτερο, ούτε θα το αποτρέψει από το να κάνει το ίδιο λάθος στο μέλλον, όπως και να το χαρακτηρίζει κάποιος “κακό άτομο” εξαιτίας μιας πράξης του. Κάνουμε πολλά πράγματα κάθε μέρα, άλλα “καλά”, άλλα “κακά”, άλλα “ούτε καλά ούτε κακά”. Τα “κακά” πράγματα που κάνουμε δε μας κάνουν “κακούς” ανθρώπους, όπως και τα “καλά” πράγματα δε μας κάνουν “καλούς” ανθρώπους. Ακόμη, είναι σίγουρα δυσάρεστο όταν κάποιος φέρεται άσχημα, αλλά δεν είναι ολέθριο ή το τέλος του κόσμου. Κάποια στιγμή ίσως βρεθούμε εμείς στη θέση του “θύτη”, και θα χρειαστεί να αναλογιστούμε τι κάναμε λάθος και τι δεν πρέπει να επαναλάβουμε στο μέλλον, το γεγονός, όμως, ότι σφάλλαμε μας κάνει φυσιολογικούς ανθρώπους.

Παράλογη πεποίθηση #4: Η ιδέα πως είναι τρομερά καταστροφικό να μην γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλει κανείς (The idea that it is awful and catastrophic when things are not the way one would very much like them to be).

Δυστυχώς, είναι απλώς ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Δεν είναι αναμενόμενο να χαίρεται κανείς όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλει, αλλά το να αναστατώνεται σε υπερβολικό βαθμό σίγουρα δε θα βελτιώσει την κατάσταση, και όσο πιο αναστατωμένος είναι, τόσο λιγότερο αποτελεσματικός θα είναι στην προσπάθειά του να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει. Δεν εκνευρίζεται κανείς επειδή συμβαίνουν άσχημα πράγματα – αναστατώνεται γιατί πιστεύει ότι δεν πρέπει να συμβούν και είναι απαίσιο όταν συμβαίνουν. Όταν τα πράγματα δε μας αρέσουν και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας: «Μακάρι να ήταν διαφορετικά, αλλά δεν είναι το τέλος του κόσμου και δε θα με σκοτώσει αν πρέπει να συνεχίσω να τα υπομένω». Στη συνέχεια, προσπαθούμε να μάθουμε από αυτά, τα αποδεχόμαστε ως προκλήσεις και βλέπουμε αν υπάρχει κάποιος τρόπος που μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε στη ζωή μας. Εάν αυτό δεν έχει αποτέλεσμα, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους αγνοήσουμε και απασχολούμαστε με κάτι που ευχαριστιόμαστε να κάνουμε.

Παράλογη πεποίθηση #5: Η ιδέα πως η δυστυχία είναι αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων τα οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει (The idea that human unhappiness is externally caused and that people have little or no ability to control their sorrows and disturbances).

Δεν μπορεί κανείς να βλάψει τον άλλον (εκτός και αν αναφερόμαστε σε σωματική βλάβη). Τα λόγια κάποιου δεν είναι αυτά που πληγώνουν, αλλά τα λόγια του δέκτη προς τον εαυτό του, η αντίδρασή του στη δεδομένη κατάσταση. Η δυστυχία καθαυτή δεν μπορεί να βλάψει το άτομο, αλλά η φράση που σκέφτεται ότι “αναστατώνομαι επειδή είναι φρικτό και τρομερό όταν κάποιος είναι άδικος ή όταν τα πράγματα πάνε στραβά”. Ακόμη, οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους, αλλά ακόμη κι αν είναι μια δύσκολη διαδικασία, δεν είναι αδύνατη.

Παράλογη πεποίθηση #6: Η ιδέα πως εάν κάτι είναι επικίνδυνο ή βλαβερό, αυτό πρέπει να απασχολεί συνέχεια τη σκέψη του ανθρώπου (The idea that if something is or may be dangerous or fearsome one should be terribly concerned about it and should keep dwelling on the possibility of its occurring).

Αν μπορεί κανείς να αποφύγει μια επικίνδυνη ή βλαβερή κατάσταση, ας το κάνει. Αν δεν είναι εφικτό, το να ανησυχεί γι’ αυτή δε θα την κάνει να περάσει, αντιθέτως, θα την κάνει να φαίνεται ακόμη χειρότερη. Δε θα βοηθήσει το άτομο να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα και μάλιστα, είναι πιο πιθανό να την κάνει να συμβεί. Οι άνθρωποι που ανησυχούν υπερβολικά για κάτι συναντούν αυτή την κατάσταση πιο συχνά: για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που φοβάται τις αράχνες είναι πιθανότερο να τις περιμένει, να τις αναζητά και, κατά συνέπεια, να τις εντοπίζει, από έναν άνθρωπο ο οποίος δεν τις φοβάται. Επιπλέον, είναι κάποιες καταστάσεις που δεν είναι δυνατό να αποφευχθούν, για παράδειγμα ο θάνατος. Ανησυχώντας, όμως, για το αναπόφευκτο ενδεχόμενο του θανάτου, παύει κανείς να απολαμβάνει τη ζωή, έχοντας πια δύο ανησυχίες: τον θάνατο και το γεγονός ότι ανησυχεί για τον θάνατο. Μια πιο υγιής πεποίθηση για τα παραπάνω θα ήταν: “θα είναι ένα ατυχές γεγονός αν συμβεί το […], αλλά δεν είναι φρικτό και μπορώ να το αντέξω”.

Παράλογη πεποίθηση #7: Η ιδέα πως είναι πιο εύκολο να αποφεύγει κανείς τις δυσκολίες και την προσωπική ευθύνη, παρά να τις αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο (The idea that it is easier to avoid than to face certain life difficulties and self-responsibilities).

Πέρα από το γεγονός ότι η ανακούφιση που προκύπτει από την αποφυγή μιας δύσκολης κατάστασης είναι προσωρινή, όσο αποφεύγει κανείς μια δυσκολία, τόσο δε μαθαίνει να την αντιμετωπίζει. Παρά το άβολο συναίσθημα που νιώθει κανείς όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση, αναμφίβολα δεν είναι και το τέλος του κόσμου και είναι κάτι παροδικό. Με την εξάσκηση, η αντιμετώπιση κατά πρόσωπο θα γίνεται όλο και ευκολότερη. Επιπρόσθετα, όσο αποφεύγει κανείς καταστάσεις, οι οποίες τον βγάζουν από το comfort-zone του, τόσο θα βαριέται και θα γίνεται όλο και περισσότερο τεμπέλης, χωρίς δοκιμασίες και προκλήσεις στην καθημερινότητά του.

Παράλογη πεποίθηση #8: Η ιδέα πως οι άνθρωποι είναι απαραίτητο να έχουν πάντα την υποστήριξη ενός ισχυρότερου για να είναι επιτυχείς (The idea that one should be dependent on others and needs someone stronger than oneself on whom to rely).

Είναι λογικό να χρειάζεται κανείς τη βοήθεια ενός άλλου ανθρώπου πού και πού – εξάλλου, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Ωστόσο, δεν πρέπει να εξαρτάται το άτομο από τη βοήθεια των άλλων, είναι ωφέλιμο να διατηρήσει την ανεξαρτησία του, και συνεπώς τις ικανότητες και την αυτοπεποίθησή του. Αν εξαρτάται κανείς από κάποιον άλλο για να νιώσει ασφαλής, θα νιώθει τελικά λιγότερη ασφάλεια, αφού δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του. Επίσης, δεν είναι σίγουρο ότι το άλλο άτομο θα μπορέσει να είναι πάντοτε διαθέσιμο για να βοηθήσει, και, τελικά, μόνο το ίδιο το άτομο ξέρει τι πραγματικά θέλει και αποζητά από τη ζωή. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, αν η προσπάθεια δεν πετύχει, δεν είναι κάτι το φρικτό, ίσα-ίσα αποδεικνύει την ανθρώπινη φύση του ατόμου.

Παράλογη πεποίθηση #9: Η ιδέα πως οι προηγούμενες εμπειρίες και τα γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου καθορίζουν την τωρινή του συμπεριφορά και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει (The idea that one’s past history is an all-important determiner of one’s present behavior and that because something once strongly affected one’s life, it should indefinitely have a similar effect).

Μόνο και μόνο επειδή ένα γεγονός είχε μεγάλη σημασία για ένα άτομο κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή/περίοδο, αυτό δε σημαίνει ότι θα έχει πάντοτε αυτή την επίδραση. Για την αντιμετώπιση τέτοιων πεποιθήσεων και παραλλαγών τους, το άτομο οφείλει να αναλογιστεί ότι οι συμπεριφορές με τις οποίες αντιμετώπιζε τα προβλήματα του παλιότερα είναι πια “παιδικές”, και για να αντιμετωπίσει στο παρόν αποτελεσματικότερα τις αντίστοιχες δύσκολες καταστάσεις, είναι καλό να χρησιμοποιηθεί μια περισσότερο ενήλικη προσέγγιση, το οποίο, αν και δύσκολο, δεν είναι αδύνατο. Ακόμη, το να κατηγορεί κανείς τα προβλήματά του στην παιδική του ηλικία είναι, συχνά, απλώς μια κακή δικαιολογία για να μην προσπαθήσει να λύσει τα σημερινά του προβλήματα. Αν κάνει την προσπάθεια πραγματικά, συνήθως μπορεί να βρει λύσεις στις σύγχρονες δυσκολίες. Τέλος, στο μέλλον θα αναλογίζεται τον εαυτό του σήμερα ως μέρος του παρελθόντος. Αλλάζοντας τον εαυτό του στο παρόν, θα είναι ικανός να έχει ένα καλύτερο μέλλον.

Παράλογη πεποίθηση #10: Η ιδέα πως πρέπει να ασχολούμαστε και να στενοχωριόμαστε με τα προβλήματα όλων των άλλων (The idea that one should become quite upset over other people’s problems and disturbances).

Το να έχει κανείς ενσυναίσθηση είναι ένα πολύτιμο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι πρέπει να γίνεται μέρος του προβλήματος του άλλου, σαν να είναι το δικό του. Συνήθως τα προβλήματα των άλλων ανθρώπων δεν έχουν να κάνουν με το ίδιο άτομο, επομένως δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να αναστατωθεί γι’ αυτά. Το άτομο έχει μεν πολλή επίδραση στον εαυτό του και στο πώς θα φερθεί, αλλά όχι στη συμπεριφορά των άλλων, τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό. Το να αναστατώνεται, λοιπόν, λόγω κάποιας συμπεριφοράς δεν του δίνει περισσότερη δύναμη, αντιθέτως, μειώνει την επιρροή του. Μάλιστα, πολλοί άνθρωποι θέλουν να το δουν αναστατωμένο, επομένως, αντί να αλλάξουν, ίσως συνεχίσουν την συμπεριφορά που το δυσαρεστεί. Επιπλέον, το να είναι κανείς ευτυχισμένος συχνά περιλαμβάνει αλλαγή του τρόπου που σκέφτεται και αλλαγή των πραγμάτων που κάνει. Εάν είναι πολύ απασχολημένο προσπαθώντας να αλλάξει τους άλλους, δεν θα έχει χρόνο να αλλάξει τον εαυτό του. Το να εκνευρίζεται ή να θυμώνει για το τι κάνουν οι άλλοι είναι πιθανότατα μια κακή δικαιολογία για να μην λύσει τα δικά του προβλήματα και να αλλάξει τη σκέψη του.

Παράλογη πεποίθηση #11: Η ιδέα πως για κάθε πρόβλημα υπάρχει η σωστή απάντηση και είναι καταστροφικό εάν κάποιος δεν την ξέρει (The idea that there is invariably a right, precise, and perfect solution to human problems and that It is catastrophic if this perfect solution is not found).

Εάν υπήρχαν τέλειες απαντήσεις για τα προβλήματα των ανθρώπων, η ζωή θα ήταν πιο απλή (και βαρετή κατά τη γνώμη μου) και όλη η προσπάθεια του κλάδου της φιλοσοφίας θα πήγαινε στράφι. Ο απόλυτος έλεγχος της ζωής είναι μια ψευδαίσθηση και δεν είναι δυνατόν να βρει κανείς την τέλεια λύση για όλα του τα προβλήματα – ακόμη και να γινόταν, βέβαια, αυτό, δεν θα έπρεπε να την βρει, δεν είναι αναγκαίο, ούτε φρικτό και ανυπόφορο αν δεν τα καταφέρει. Είναι σημαντικό, επίσης, ότι συχνά υπάρχουν πολλαπλές λύσεις σε ένα πρόβλημα, και αναζητώντας την “τέλεια” επίλυσή του, συχνά αγνοεί κανείς τις υπόλοιπες εναλλακτικές. Τέλος, αφιερώνοντας τόσο πολύτιμο χρόνο για να βρει την “τέλεια” απάντηση σε ένα ζήτημα, δεν θα έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα τρέχοντα προβλήματα.

Παράλογη πεποίθηση #12: Η ιδέα ότι μπορούμε να δώσουμε στους ανθρώπους (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μας) μια συνολική βαθμολόγηση ως άνθρωπο και ότι η γενική τους αξία εξαρτάται από τις καλές τους επιδόσεις (The idea that you can give people (including yourself) a global rating as a human and that their general worth depends upon the goodness of their performances).

Κανείς δεν είναι τέλειος στα πάντα, και το να αξιολογεί κανείς τον άλλο ως καλύτερο άνθρωπο επειδή λ.χ. μπορεί να χορέψει καλύτερα από κάποιον άλλο δεν είναι λογικό. Το να είναι κανείς πιο ικανός σε κάποιες δραστηριότητες και τα συναφή δεν τον κάνει καλύτερο άνθρωπο, όπως και το να είναι “κακός” σε κάποιες ή όλες τις δραστηριότητες δεν τον κάνει χειρότερο άνθρωπο. Αν υποθέσουμε ότι ένα άτομο αποδίδει καλύτερα τη μία μέρα και την άλλη χειρότερα, αυτό δεν σημαίνει ότι την πρώτη μέρα ήταν καλύτερο από την δεύτερη – είναι το ίδιο άτομο. Επίσης, όλοι αλλάζουμε από μέρα σε μέρα. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος είναι συνήθως ευγενικός με όλους και μία μέρα είναι αγενής, επειδή δεν ένιωθε καλά, αυτό τον κάνει καλό άνθρωπο (επειδή είναι συνήθως ευγενικό) ή κακό άνθρωπο (επειδή ήταν αγενής); Ακόμη, δεν γνωρίζουμε ό,τι χρειάζεται να γνωρίζουμε για τους ανθρώπους ώστε να βγάλουμε συμπεράσματα. Μπορεί να δούμε κάποιον να κάνει μια καλή πράξη (όπως για παράδειγμα να σώζει έναν άνθρωπο από ένα φλεγόμενο κτήριο) και να τον θεωρήσουμε “καλό” άνθρωπο. Αυτό που δεν γνωρίζουμε, όμως, είναι ότι το ίδιο άτομο μπορεί να είναι συχνά σκληρός και αναίσθητος με τα μικρά παιδιά. Επομένως, το άτομο δεν είναι όσο “καλό” νομίζαμε.

Γνωρίζοντας τις παραπάνω παράλογες πεποιθήσεις και τις παραλλαγές τους, ο ψυχοθεραπευτής μπορεί να βοηθήσει τον θεραπευόμενο να αναγνωρίσει στοιχεία τους στις δικές του πεποιθήσεις και, βήμα-βήμα να τροποποιήσει τις ανθυγιεινές πεποιθήσεις σε πεποιθήσεις με λογική και ευελιξία, οι οποίες δεν θα δυσχεραίνουν την καθημερινότητα του θεραπευόμενου. Αυτό επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους της Λογικοθυμικής και (Γνωσιακής) Συμπεριφορικής Θεραπείας – RE(C)BT. Ωστόσο, ακόμη και χωρίς την εποπτεία ενός ψυχοθεραπευτή, είναι σημαντικό και ωφέλιμο να γνωρίζει κανείς και να μπορεί να προσδιορίσει τις παράλογες αυτές πεποιθήσεις, να τις αμφισβητήσει στο δικό του χρόνο και, συνεπώς, να προσπαθήσει να τις αλλάξει, ώστε να ανακουφιστεί και να ζήσει μια λειτουργικότερη, ψυχικά πιο υγιή ζωή.

 

πηγή φόντου: psychologynow.gr

πηγές πληροφοριών/προτάσεις για διάβασμα:

https://el.wikipedia.org/Άλμπερτ-Έλλις/

https://www.recbt.gr/el/institouto/ti-einai-recbt

https://en.wikipedia.org/wiki/Rational_emotive_behavior_therapy

http://www.rebtnetwork.org/library/ideas.html

https://www.gnosiaki-psychotherapeia.com/post/2018/02/27/albert-ellis

Πόσο χρήσιμο ήταν αυτό το άρθρο για εσένα?

Αξιολόγησέ το, επιλέγοντας τη φατσούλα που επιθυμείς!

Μέσος όρος: 5 / 5. Ψήφοι: 10

Καμία ψήφος μέχρι στιγμής! Αξιολόγησέ το πρώτος/η.

Λυπούμαστε πολύ που αυτό το άρθρο δεν ήταν χρήσιμο για εσένα!

Βοήθησέ μας να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο!

Πες μας, πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο?

Δημοσιεύσεις

Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Είναι αλήθεια πως για κάποιους ανθρώπους δεν επιτρέπεται να είσαι διαφορετικός. Τούς προκαλείς συναισθήματα αρνητικά, βλάπτεις τους "τέλειους" εαυτούς τους και γι’ αυτό αντιδρούν κατά σου, επιδεικνύοντας ρατσιστική συμπεριφορά. Ρατσισμός, ναι, μια λέξη τόσο γνώριμη...

Διαβάστε Περισσότερα
Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Το παρακάτω άρθρο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου.   Έχω πάει σε πολλές συναυλίες, σε διάφορους αγαπημένους καλλιτέχνες, και έχω περάσει φανταστικά. Όμως, τον Ιούλιο του ’23, συγκεκριμένα την Παρασκευή στις 7 Ιουλίου, στο στάδιο Λάρισας, έζησα κάτι που σίγουρα...

Διαβάστε Περισσότερα
Η μάστιγα των social media

Η μάστιγα των social media

Στις μέρες μας είναι γεγονός ότι η γενιά μας έχει την τάση να περνά πολύ χρόνο στα social media. Αναρτήσεις, δημοσιεύσεις, φωτογραφίες και γενικότερα στιγμιότυπα της καθημερινότητάς μας κοινοποιούνται σωρηδόν, δεκάδες μηνύματα με φίλους ανταλλάσσονται στις...

Διαβάστε Περισσότερα
Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Υπερασπίζοντας την διαφορετικότητα και τις διακρίσεις

Είναι αλήθεια πως για κάποιους ανθρώπους δεν επιτρέπεται να είσαι διαφορετικός. Τούς προκαλείς συναισθήματα αρνητικά, βλάπτεις τους "τέλειους" εαυτούς τους και γι’ αυτό αντιδρούν κατά σου, επιδεικνύοντας ρατσιστική συμπεριφορά. Ρατσισμός, ναι, μια λέξη τόσο γνώριμη...

Διαβάστε Περισσότερα
Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Μια συναυλία που θα θυμάμαι για πολύ καιρό…

Το παρακάτω άρθρο είναι αφιερωμένο στον αδερφό μου.   Έχω πάει σε πολλές συναυλίες, σε διάφορους αγαπημένους καλλιτέχνες, και έχω περάσει φανταστικά. Όμως, τον Ιούλιο του ’23, συγκεκριμένα την Παρασκευή στις 7 Ιουλίου, στο στάδιο Λάρισας, έζησα κάτι που σίγουρα...

Διαβάστε Περισσότερα

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.

Η εγγραφή σου ολοκληρώθηκε με επιτυχία!

Share This