Σήμερα δεν γιορτάζει απλώς η γυναίκα. Δεν είναι μια απλή παγκόσμια μέρα, ούτε μια γιορτή για κάτι αόριστο και γενικό. Σήμερα γιορτάζουν οι γυναίκες- αγωνίστριες. Όλες οι γυναίκες που αγωνίστηκαν και τις γνωρίζουμε με όνομα και επώνυμο, αλλά και όλες εκείνες που δεν τις γνωρίζουμε με το όνομά τους, ξέρουμε όμως με σιγουριά ότι δεν έπαψαν ποτέ να αγωνίζονται σε μια φαινομενικά άνιση μάχη που πάντα όμως μετρούσαν μόνο νίκες. Από μικρά κορίτσια, στη συνέχεια έφηβες, αργότερα φοιτήτριες, εργαζόμενες, μητέρες, σύζυγοι, φίλες, αδερφές, κόρες, αγωνίστριες, επαναστάτριες, σημαιοφόρες της αγάπης, της ελπίδας, της ομορφιάς και της ειρήνης. Όσα λόγια κι αν ειπωθούν, όσα ποιήματα κι αν γραφτούν, όσα τραγούδια και αν μελωποιηθούν δεν θα είναι αρκετά για να εξηγήσουν την μεγαλειότητα μιας ψυχής και ενός σώματος που μπορεί να γεννήσει από ιδέες μέχρι ένα άλλον άνθρωπο.
Η γυναίκα χρειάστηκε να κατακτήσει την θέση που έχει τώρα απέναντι στην κοινωνία η οποία της έχει δείξει ένα σκληρό και άδικο πρόσωπο, ωστόσο δεν κατάφερε να της πάρει ποτέ το όραμα της ισότητας και της ελευθερίας, ενώ η ίδια δεν φοβήθηκε ποτέ πραγματικά τον φόβο και τον πόνο της ύπαρξης και στάθηκε, όπως και στέκεται, στο ύψος των περιστάσεων και της ίδιας της ιστορίας ώς ένα ξεχωριστό αλλά ίδιο σημαντικό κομμάτι. Η ιστορία τα έχει ευτυχώς καταγράψει όλα αυτά, ενώ εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε την αξία της γυναίκας που έχουμε δίπλα μας όπως κι αν την λένε, όποιο κι αν είναι το χρώμα του δερματός της, σε όποια θρησκεία κι αν πιστεύει, σε όποια γλώσσα κι αν μιλάει.
Άλλωστε, μέσα στην διαφορετικότητά μας, μοιάζουμε ακόμα περισσότερο στις σκέψεις, στις ανησυχίες, στις μνήμες που πονάνε και στις ελπίδες που μας κάνουν να συνεχίζουμε κάθε πρωί στο μεγάλο ταξίδι της ζωής παρά τα εμπόδια. Γιατί άμα κλείσουμε τα μάτια μας για λίγο θα δούμε μια γυναίκα στο δρόμο με ένα πανό που γράφει για ισότητα-είρηνη-δικαιώματα σε εργασία και σπουδές. Αυτές είμαστε και μαζί με όλους εκείνους που τα ίδια οραματίζονται στεκόμαστε πλάι και δεν σταματάμε ποτέ για τις νικηφόρες μάχες τιμώντας το αίμα εκείνης που πάντα μάχεται και συνεχίζει.
Σε μια τέτοια μέρα λοιπόν τολμώ να επικαλεστώ τα λόγια του ποιητή Μπέρλτοτ Μπρέχτ αλλά και του Νίκου Καββαδία (με μουσική Θάνου Μικρούτσικου) που και με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο γράφουν για την γυναίκα!
«Το τραγούδι της σούπας ή Το τραγούδι της διεξόδου» – Μπέρλτοτ Μπρέχτ
Σαν άλλη σούπα πια δεν έχεις
τι άλλο να σε σταματά;
Πρέπει ολάκερο το κράτος
τα πάνω κάτω ανάποδα να φέρεις
μέχρι τη σούπα να ‘χεις.
Τότε θα ‘σαι πια του εαυτού σου μουσαφίρης.
* * *
Οταν για να βρεις δεν υπάρχει πια καμιά δουλειά
πρέπει ν’ αντισταθείς!
Πρέπει ολάκερο το κράτος
τα πάνω κάτω ανάποδα να φέρεις.
Μέχρι να γίνεις του εαυτού σου εργοδότης.
Και τότε πάντα διαθέσιμη δουλειά για σένα θα ‘χει.
* * *
Οταν για την αδυναμία σας σας περιγελούν
δεν επιτρέπεται καιρό να χάνετε άλλο!
Πρέπει έτσι να φροντίσετε
που όλοι, όσοι αδύνατοι είναι, να βαδίσουνε μαζί.
Τότε μεγάλη δύναμη πια θα ‘στε.
Να σας περιγελάσει τότε δε θα τολμά κανένας!
https://www.youtube.com/watch?v=_etfExJeEA4
Λένε ότι αν κοιτάξεις το ρολόι και η ώρα είναι 11:11, η τύχη θα σου φέρει κάτι όμορφο. Γεννημένη λοιπόν στις 11/11 το μακρινό ’98, αισθάνομαι ότι έχω την τύχη με το μέρος μου από την πρώτη μέρα. Τύχη δεν σημαίνει να μην έχεις πέσει ποτέ σου, αλλά να μπορείς να ξανασηκώνεσαι. Έτσι είπα στον εαυτό μου όταν πέρασα Οικονομικά στο Βόλο, που ενώ στην αρχή μου κακοφάνηκε έγινε η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου! Αντλώ δύναμη από την ίδια τη ζωή που παραμένει όμορφη όπως και να έχουν τα πράγματα. Ακούω ασταμάτητα μουσική (ακόμα και αυτή τη στιγμή), χορεύω στη μέση του δωματίου, αγαπώ τα μέρη που έχουν θάλασσα και τους ανθρώπους που σκέφτονται αλλιώς. Γράφω για να μας υπενθυμίσω ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού γύρω μας και σιγά σιγά, αν θέλουμε, θα είναι πιο εύκολο να τη διακρίνουμε.
0 Σχόλια