Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία του 2000 είναι αδιανόητο να μη μαγευτήκαμε έστω και μια στιγμή από την τεράστια ομάδα της Μπαρτσελόνα. Της Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, του τίκι-τάκα, του Τσάβι και του Ινιέστα, της Μπαρτσελόνα του Μέσι.
Το πρώτο μεγάλο παιχνίδι που θυμάμαι, αυτό που με έκανε έκτοτε φανατικό οπαδό της Μπαρτσελόνα, ήταν αυτός ο τελικός ανάμεσα στην Μπάρτσα και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Θυμάμαι ακόμη και τότε να γίνεται συζήτηση για την αντιπαλότητα του Μέσι και του Ρονάλντο (παίκτης της Μάντσεστερ τότε), για κάποιο λόγο βέβαια, δεν γνωρίζω κάτω από ποια επιρροή, σχεδόν αμύητος ακόμη στον κόσμο του ποδοσφαίρου, είχα επιλέξει συνειδητοποιημένα να ταχθώ με την πλευρά του Μέσι. Ο πρώτος ευρωπαϊκός αγώνας που θυμάμαι δεν με απογοήτευσε, η Μπάρτσα όντως κέρδισε, και μάλιστα με γκολ αυτού του κοντού από την Αργεντινή, ο οποίος βέβαια πήδηξε ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλον και υπέγραψε το τελικό 2-0. Μια θρυλική κεφαλιά, την οποία πανηγύρισα έξαλλα, ταυτόχρονα διερωτώμενος «πώς στην ευχή το έκανε αυτό».
Τα χρόνια περνούσαν, τα παιχνίδια περνούσαν, δεκάδες, εκατοντάδες 90λεπτα μετά κι εγώ έμενα αποσβολωμένος, ξεστομίζοντας την ίδια φράση: «πώς στην ευχή το έκανε αυτό»; Με τον Μέσι μεγαλώσαμε. Με τις ντρίμπλες του, με τα γκολ του, με τις μπαλιές του, με το συμπαθέστατο χαμόγελό του. Παρατηρούσαμε παιδιά ακόμα τα μαλλιά του να αλλάζουν, το αναλύαμε ως πρώτο θέμα στις συζητήσεις της πιτσιρικαρίας. Αλλά στην ουσία άλλαζε μόνον αυτό, μόνο η εξωτερική του εμφάνιση που όλο και ωρίμαζε. Η μαγεία του παιχνιδιού του παρέμενε η ίδια, σε συνέπαιρνε και σε ενθουσίαζε με το παραμικρό κοντρόλ, με την παραμικρή προσποίηση. Γιατί αυτός ήταν ο Μέσι. Ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων Μέσι.
Και τα χρόνια, λοιπόν, συνέχιζαν να περνούν. Και γινόμασταν όλο και πιο ώριμοι, δεν εντυπωσιαζόμασταν πλέον εύκολα, εκτός φυσικά όταν παρακολουθούσαμε αυτόν τον αριστεροπόδαρο από το Ροζάριο. Από κάποιο σημείο και μετά δε δίναμε δεκάρα τσακιστή για τους συμπαίκτες του, για τους αντιπάλους του, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να αγωνίζεται ο ίδιος, να τον βλέπουμε να τινάζει τα δίχτυα και να δείχνει με τα δυό του χέρια τον ουρανό. Να αφιερώνει τα γκολ στη γιαγιά του. «Αυτό ήταν. Τελειώνω το σχολείο και φεύγω για Βαρκελώνη να τον δω από κοντά».
Είχα καλή παρέα, με την ίδια όρεξη και το ίδιο άχτι να δούμε τον καλύτερο παίχτη στον κόσμο να αγωνίζεται από κοντά. Θυμάμαι κάτι δημοσιεύματα που τον ήθελαν τραυματία για το ματς στο οποίο θα ήμασταν δια ζώσης θεατές, Μπαρτσελόνα – Εσπανιόλ ήταν, το ντέρμπι της Καταλονίας. Η ψυχή μας στην Κούλουρη, η καρδιά χτυπούσε σαν τρελή μπας και δεν παίξει και πάθουμε καμιά λαχτάρα. Μπήκαμε στο τεράστιο Καμπ Νόου με ανοιχτό το στόμα. Ακόμη και τότε όμως η αγωνία υπήρχε. Να ‘τος. Βγήκε για προθέρμανση. Θα είναι βασικός σήμερα. Και τον χαζεύαμε αυτήν τη μισή ώρα να σουτάρει, να πασάρει, να κάνει πλάκα με τον φίλο του Σουάρες και με όλους αυτούς τους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Μα στο επίκεντρο αυτός, κανένας άλλος. Είχαμε όλοι καρφώσει το βλέμμα επάνω του και δεν το αφήναμε να ξεμυτίσει για το παραμικρό. Το παιχνίδι άρχισε. Ο Μέσι είχε αφηνιάσει. Ντρίμπλες, πάσες, ευκαιρίες. Δύο δικά του γκολ, το ένα μάλιστα με απευθείας εκτέλεση φάουλ, έγραψαν το 2-0. Δεν ήθελε να μας χαλάσει χατίρι φαίνεται, γι’ αυτό και μας χάρισε μια αλησμόνητη εμφάνιση και δύο φανταστικά γκολ.
Αυτός ήταν ο Μέσι. Ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων Μέσι.
Η ειμαρμένη όμως έφτασε. Αυτός ο διαολεμένος χρόνος βγαίνει και πάλι νικητής. Ο Μέσι αποχωρεί για άλλες πολιτείες. Και μαζί του, μαζί με τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, οι παιδικές μας αναμνήσεις.
Εσείς μεγαλώσατε με Πελέ. Εσείς μεγαλώσατε με Κρόιφ. Εσείς μεγαλώσατε με Μαραντόνα. Εγώ είχα την τύχη να μεγαλώσω με τον τεράστιο Μέσι.
Gracias por todos, Leo.
πηγή εικόνας φόντου: https://www.theparisreview.org/
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια