‘Η μέρα που ο Θεός δημιούργησε την ελπίδα, ήταν πιθανότατα η ίδια μέρα που δημιούργησε την Άνοιξη’ ισχυρίστηκε ο Άγγλος ηθικός φιλόσοφος Bernard Williams και είχε απόλυτο δίκιο.
Άνοιξη λοιπόν, η εποχή της Αναγέννησης και της Νέας αρχής, η εποχή που κλέβει τη θέση του χειμώνα. Έπειτα από την παγωνιά που επικρατεί στη γη και στην ψυχή μας, η ανθοφορεμένη αυτή εποχή ξεκινάει δυναμικά με τον μήνα Μάρτιο και συνεχίζει με τον Απρίλιο και το Μάιο. Εισβάλλει στις ζωές μας απρόσμενα και καταφέρνει να ζεστάνει ξανά την καρδιά μας. Δίνει καινούριες ευκαιρίες και αφορμές να ζήσουμε και να ονειρευτούμε όπως επιθυμούμε. Είναι η πιο ρομαντική περίοδος του έτους, καθώς τα λουλούδια ανθίζουν και η φύση αναγεννάται από τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο παγερός χειμώνας. Κάθε τι «νεκρό» ζωντανεύει ξανά με το ζεστό άγγιγμά της και όλη η πλάση είναι σα να βγήκε από κάποιο μαγικό και ονειρεμένο παραμύθι, σαν αυτά που ακούγαμε μικροί.
Η παλέτα των χρωμάτων αλλάζει. Τα ψυχρά χρώματα ξεθωριάζουν και δίνουν απλόχερα τη θέση τους στις ζεστές και ροδαλές αποχρώσεις. Μια ελπίδα κρυφή ξαναγεννιέται και ξεπροβάλλει δειλά δειλά από τα άλλοτε μουντά και γκρίζα σύννεφα. Ο ήλιος ακολουθεί και αυτός με τη σειρά του με τις ακτίνες του να φωταγωγούν ολάκερη τη γη. Ο ουρανός γαληνεύει σα να χει κάνει συμφωνία με τον δημιουργό του να μην ταράξει ξανά την πλάση με τα ακραία φαινόμενα και τα μετεωρολογικά του σκαμπανεβάσματα. Η Άνοιξη εξάλλου είναι ο τρόπος του Θεού να πει ‘πάμε άλλη μια φορά!’
Υπάρχει άραγε κάτι πιο όμορφο από την ίδια τη ζωή και την ελπίδα; Το μέλλον φαντάζει αισιόδοξο και μαζί με τα λουλούδια ανθίζει και η ψυχή που έχει τόσα βάσανα να συγκρατήσει και τόσες πίκρες να καλύψει.
‘Είναι Άνοιξη πια, δε χωράει πίκρα μέσα στο φως’ είπε ο Γιάννης Ρίτσος
Όσα κι αν πέρασες, όσο κι αν πόνεσες, με τόσο φως που επικρατεί δεν μπορείς να κρατήσεις το σκοτάδι στην ψυχή σου. Άλλαξε και συ την παλέτα της καρδιάς σου όπως έκανε η φύση. Διάλεξε την πιο φωτεινή, να ταιριάζει με την Άνοιξη. Αφέσου στην αγκαλιά της και άστη να σε πλημμυρίσει με τις μυρωδιές της. Άσε το πράσινό της χρώμα να σε γαληνέψει και το γαλάζιο να σε ταξιδέψει. Το ροζ να σου μάθει να ερωτεύεσαι και το πορφυρό να τρελαίνεσαι. Γιατί τί είναι η ζωή χωρίς την τρέλα που πάντα τη συνοδεύει; Ό,τι είναι και η Άνοιξη χωρίς τα άνθη της. Ένας ακόμη χειμώνας με έναν κίβδηλο ήλιο να λάμπει, δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση της ζεστασιάς.
Γι’ αυτό ψάξε την Άνοιξη σε ό, τι κι αν κάνεις. Κυνήγησέ την, να την βρεις. Μα ακόμη κι αν δεν την βρεις φτιάξε την εσύ, όπως πρότεινε και ο Ελύτης.
‘Να την φτιάχνεις.
Κάθε φορά απ’ την αρχή.
Όλο και πιο ζωντανή.
Όλο και πιο ποτισμένη.
Να την φτιάχνεις.
Με εκείνα τα χρώματα που σημαίνουν αρμονία.
Και με εκείνες τις λέξεις που δηλώνουν αρχή.
Να τη φτιάχνεις με εκείνο το φως που μπορεί να σου δώσει
Παράδεισο.
Και με εκείνα τα λουλούδια που μυρίζουν ζωή.
Να τη φτιάχνεις.
Με εκείνο το άρωμα της αθάνατης Ελπίδας.
Και με εκείνη την Πίστη που θα σε κάνει να μη φοβηθείς.
Να την φτιάχνεις λοιπόν.
Με υλικά αγνά για την ψυχή σου
και με στιγμές απλές που χαρίζουν αιώνιες χαρές.
Που σε ακούνε στη σιωπή.
Και δεν έχουν ανάγκη τα λόγια για εξηγήσεις.
Να τη φτιάχνεις.
Με εκείνα τα όνειρα που θα σε γεμίσουν υποσχέσεις.
Και με εκείνα τα χαμόγελα που θα
Σου δείξουν πως πρέπει να ζεις.
Διότι αν δεν κουβαλάς την άνοιξη μέσα σου,
Πρέπει να μάθεις να τη χτίζεις.
Απ’ το χειρότερο σκοτάδι στο πιο λαμπερό φως.
Μην την αφήσεις ποτέ να φύγει.
Διότι όσο πιο δυνατά μπαίνει αυτή, τόσο πιο εύκολα διώχνει
Τους χειμώνες της καρδιάς σου.
Να την αγαπάς την Άνοιξη.
Όχι μόνο για τα όμορφα και ανάλαφρα ρούχα που φοράς.
Μήτε για τους καταγάλανους ουρανούς που σου δωρίζει.
Αλλά για την Αναγέννηση που σε κάνει να ζεις.
Εκείνον τον γλυκό αέρα που
Δροσίζει την ψυχή σου.
Και εκείνον τον ήλιο που σου χαρίζει ζεστασιά.
Να της δίνεις γεύση λοιπόν.
Σαν εκείνη τη βαριά και γλυκιά
Που μόνο ο Έρωτας μπορεί να σου δώσει.
Και μην στεναχωριέσαι αν ξαφνικά χαθεί
Ή απλά δεν σου έρθει.
Διότι την Άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις.’
* Φωτογραφίες: δικές μου
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια