Αυτή την περίοδο ζούμε μια σουρεαλιστική κατάσταση, την οποία συναντάμε μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας ή στις συζητήσεις διάφορων συνωμοσιολόγων. Παρόλα αυτά, έστω και από το σπίτι μας, δεν μπορούμε να πάψουμε να σκεφτόμαστε τις παθογένειες όχι μόνο της δικής μας κοινωνίας αλλά και όλου του κόσμου. Αυτές οδηγούν καθημερινά σε προκαταλήψεις αλλά και στερεότυπα, στερεότυπα που, με τη σειρά τους, οδηγούν ορισμένες κοινωνικές ομάδες σε αποξένωση.
Ακόμα κι εγώ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πίστευα ότι η Barbie ήταν το πρότυπο γυναίκας. Η όμορφη ψηλή, ξανθιά με τα γαλάζια μάτια και το πολύ ωραίο σώμα. Όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου ήθελαν να γίνουν σαν κι αυτή. Σε αυτό, βεβαίως, βοήθησε και η τηλεόραση, αναπαράγοντας συνέχεια αυτή τη διαφορά των κοριτσιών και των αγοριών. Τα κορίτσια με τα κουζινικά τους και τα αγόρια με τα παιχνίδια σκέψης και φαντασίας. Και τότε έκατσα και αναρωτήθηκα: “Εγώ γιατί να μην μπορώ να παίξω με ένα παιχνίδι σκέψης και φαντασίας και να δημιουργήσω κάτι δικό μου; Γιατί να παίξω μόνο με τη σκούπα μου ή τη κατσαρόλα μου;”
Με αφορμή, λοιπόν, μία συζήτηση στα πλαίσια της σχολής μου για το πώς οι δικές μας στερεοτυπικές αντιλήψεις επηρεάζουν τα παιδιά, αποφάσισα να ψάξω ένα βίντεο στο YouTube για να πάω τη συζήτηση λίγο παραπέρα. Το βίντεο με τίτλο “Boys and Girls on Stereotypes” του New York Magazine δείχνει ένα πείραμα κοινωνικών επιστημόνων, οι οποίοι κάνουν ερωτήσεις σε παιδιά – αγόρια και κορίτσια ηλικίας 7 έως 13 ετών – για το τι πιστεύουν ότι είναι πραγματικά τα αγόρια και τα κορίτσια. Παρόλο που το κάθε παιδί πιστεύει, ή τουλάχιστον έχει ακούσει, ότι τα αγόρια δεν κλαίνε ή αντίστοιχα τα κορίτσια πρέπει να είναι μόνο νοικοκυρές ή “μηχανές παιδιών”, στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι τα παιδιά δεν συμφωνούν καθόλου με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Αντίθετα, θεωρούν ότι η κοινωνία επιβάλλει αυτά τα στερεότυπα και αντιτίθενται στα προηγούμενα, είτε αφορούν τα ίδια είτε το αντίθετο φύλο.
Έτσι, συμπεραίνουμε ότι, ακόμα κι αν οι ίδιοι οι γονείς δείχνουν κατά κάποιο τρόπο την δυσαρέσκεια τους στο “διαφορετικό” ή επιβάλλουν κάποια στερεότυπα στα παιδιά, εκείνα καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί (αγόρι – κορίτσι). Όλοι είμαστε άνθρωποι και έχουμε τις ίδιες δυνατότητες και τις ίδιες ευκαιρίες.
Πηγή: New York Magazine
Έι! Πριν φύγεις, τσέκαρε την playlist που έφτιαξα στο Spotify! Έτσι, για να περάσει λίγο πιο εύκολα και γρήγορα η καραντίνα ρε παιδί μου!
https://open.spotify.com/playlist/0dv2aXtGMnmMur5g9wnIm7
Γεννημένη στις αρχές του καλοκαιριού της δεύτερης χιλιετίας , το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι μέχρι εδώ τα έχω καταφέρει καλά. Αιθεροβάμων και με το χαμόγελο στα χείλη είναι η σωτηρία μου για τη μονότονη καθημερινότητα. Φοιτήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας , χωρίς όμως να λέω όχι σε νέες ευκαιρίες και προκλήσεις. Αγαπώ τη μουσική και μου αρέσουν οι άνθρωποι που εννοούν τα «σ’ αγαπώ» τους.
0 Σχόλια