Αν είσαι φοιτητής, αποκλείεται να μη σου έχουν κάνει την παραπάνω ερώτηση. Εσύ, πιθανώς από ευγένεια και για να μην μακρυγορείς, απαντάς με ένα φτωχό : “καλά μωρέ εντάξει, κομπλέ, την παλεύουμε”, κι ας μην την παλεύεις καθόλου! Οι περίοδοι των εξεταστικών γεννούν πληθώρα συναισθημάτων τόσο για αυτούς που τη βιώνουν άμεσα, δηλαδή για τους εξεταζόμενους, όσο και για εκείνους που περιβάλλονται γύρω από τους προηγούμενους! Είναι κάτι σαν… το φθινοπωρινό κρύωμα : πολλοί είναι αυτοί που κρυολογούν, ακόμα περισσότεροι ωστόσο είναι εκείνοι που συναναστρέφονται μαζί τους προσπαθώντας να τους αποφύγουν για να μην κολλήσουν και αυτοί, με το αποτέλεσμα παρόλα αυτά να είναι σε όλους γνωστό· κανείς να μη γλιτώνει!
Πρέπει να κάνω μια παρέμβαση όμως πριν συνεχίσω. Σε καμία περίπτωση, η κάθε εξεταστική δεν είναι πιο οδυνηρή από τον θεσμό των πανελληνίων. Και αυτό γιατί στις πανελλήνιες το κύριο ζητούμενο είναι να περάσεις σε μία σχολή, συνήθως υψηλόβαθμη, που το μέτριο αποτέλεσμα σπανίως σε ανταμοίβει στο τέλος, ταυτόχρονα υπάρχουν εξωτερικοί παράγοντες που δε μπορεί να ρυθμίσει ο μαθητής, όπως την επιτυχία και του διπλανού του. Αντιθέτως, στην εξεταστική το κύριο ζητούμενο είναι πρώτα να περάσει ο εξεταζόμενος το μάθημα, και μετά τον απασχολεί ο βαθμός, ανάλογα με την προσπάθεια που θα καταβάλλει. Με μια μέτρια προσπάθεια ή σε μια κακή μέρα μπορεί να πάρει έναν μέτριο βαθμό, που θα τον βοηθήσει να εκπληρώσει το κύριο ζητούμενο, να περάσει το μάθημα, κάτι που στον θεσμό των πανελληνίων -όπως αποδείχτηκε παραπάνω- δεν ισχύει. Τέλος, η επιτυχία του δεν εξαρτάται από την ενδεχόμενη επιτυχία και των υπολοίπων, καθώς τα πράγματα είναι στο χέρι του ίδιου του εξεταζόμενου : διάβασε όσο χρειαζόταν; Πέρασε.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως είναι θεσμός ”παιδική χαρά”. Ο μαθητής έχει γίνει φοιτητής, πράγμα που σημαίνει πως είναι ενήλικας, έχει βγει από τη ”γυάλα” του σχολείου που για χρόνια βρισκόταν, και ίσως έχει αναγκαστεί να σηκώσει το βάρος του εαυτού του μόνος. Τα άτομα που συνδυάζουν σχολή, πόσο μάλλον στη φάση της εξεταστικής, με δουλειά, είναι χωρίς καμία υπερβολή παράδειγμα προς μίμηση και άξια σεβασμού για την υπόλοιπη κοινωνία. Σε αυτήν την περίπτωση, το φορτίο που κουβαλούν στις πλάτες τους γίνεται πολλαπλάσιες φορές μεγαλύτερο, τοποθετώντας τους επάξια στην κορυφή της λίστας των αξιέπαινων ανθρώπων.
Όχι πως τα άτομα που δε δουλεύουν, δεν τραβούν ζόρια ή μειώνεται η προσπάθειά τους. Ο καθένας διαβαίνει τον δικό του δρόμο χαράσσοντας τη δική του πορεία, παίρνοντας παράλληλα τις επιλογές που θεωρεί πως θα του εξασφαλίσει τις καλύτερες συνθήκες στο μέλλον, γεγονός που οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε. Πιθανώς να τους πετύχεις κλεισμένους στο γραφείο του δωματίου τους, με σημειώσεις και από τις 12 παραδόσεις του καθηγητή διάσπαρτες πάνω στο γραφείο, εκεί όπου μια διπλή κούπα ελληνικού καφέ που έφτιαξαν μόλις ξύπνησαν, συνυπάρχει με δύο χάρτινα ποτήρια από τη γωνιακή καφετέρια που αγόρασαν έως το βράδυ.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει ασφαλώς να κάνουμε για τα party animals της κάθε σχολής, για αυτά τα άτομα δηλαδή που θα συνδυάσουν brunch το πρωί, έναν καλό καφέ το απόγευμα κι ένα (;) ποτάκι το βραδάκι. Κατά κάποιον τρόπο, την επόμενη μέρα θα ξυπνήσουν να πάνε να δώσουν το επικείμενο μάθημα, και κατά κάποιον πιο μαγικό τρόπο που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να εξηγήσουν μετά στους υπόλοιπους, θα περάσουν και το μάθημα! Για αυτόν λοιπόν τον λόγο, οι άλλες κατηγορίες φοιτητών αγαπούν να μισούν την συγκεκριμένη, όλοι όμως έχουμε έναν φίλο σε αυτήν την κατηγορία που τον παρακαλάμε να μας πει τα μυστικά της επιτυχίας του!
Για όλες τις κατηγορίες που αναφέρθηκαν αλλά και παραλείφθηκαν, η διαδικασία της εξεταστικής παραμένει γενικά μια στρεσογόνα διαδικασία. Σε καμία περίπτωση δεν εξισώνεται με το άγχος του να ψάχνεις μια και δυο δουλειές για να συντηρήσεις το σπίτι και την οικογένειά σου, ούτε με το να ανησυχείς για την υγεία των αγαπημένων σου προσώπων. Όμως, από τη στιγμή που υπάρχει το δίπτυχο επιτυχία / αποτυχία, κατευθείαν αποκτά την ταμπέλα του ”αγχωτικού”, αναλόγως βέβαια πώς το διαχειρίζεσαι και πόσο το αφήνεις να επιδρά πάνω σου. Πόσο μάλλον όταν συμπίπτει με τους παραπάνω τύπους προβλημάτων, η διαδικασία της εξεταστικής γίνεται διπλάσια πιο αγχωτική, παύει πλέον να αποτελεί εξέταση, και γίνεται και αυτή πρόβλημα.
Αυτές οι κύριες αλλά και πολλές άλλες κατηγορίες φοιτητών υπάρχουν στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, με την καθεμία να έχει τα θετικά και τ’ αρνητικά της. Στη διάρκεια των φοιτητικών μας χρόνων το πιο πιθανό (ίσως και το πιο φυσιολογικό) είναι να περάσουμε από όλες τις προαναφερθείσες κατηγορίες. Και καλά θα κάνουμε. Για κάποιον λόγο έχει βγει η φήμη πως τα φοιτητικά χρόνια είναι και τα καλύτερα. Είναι ένα στάδιο μετά την -σχεδόν χωρίς ευθύνες- εφηβική ζωή, ταυτόχρονα ένα στάδιο πριν την -απόλυτα γεμάτη ευθύνες- ενήλικη ζωή. Όπως κάθε στάδιο έχει τις ασχήμιες του, έτσι έχει και τις ομορφιές του, για αυτό πρέπει να εκτιμούμε την φάση που βρισκόμαστε κάθε φορά, χωρίς να παλιμπαιδίζουμε, ούτε όμως να βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε.
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια