Η Ελλάδα θρηνεί. Ξανά.
Μετά το έγκλημα στα Τέμπη που άφησε πίσω του 57 νεκρούς, τους ανθρώπους που έχαναν λίγο καιρό μετά για τρεις συνεχόμενες ημέρες τη ζωή τους περιμένοντας για ένα ανύπαρκτο ασθενοφόρο, αντικρίζουμε εκατοντάδες πρόσφυγες να χάνονται τόσο άδικα, πνιγμένοι 47 ναυτικά μίλια ανοικτά της Πύλου. Στα Τέμπη, ενώ γνώριζαν όλα τα προβλήματα ασφαλείας που υπήρχαν στα τραίνα, οδήγησαν 57 ανθρώπους στον θάνατο, αφήνοντάς τους στο έλεος των φονικών σιδηροδρομικών γραμμών. Με την καταβαράθρωση του εθνικού συστήματος υγείας, με το ελλιπέστατο προσωπικό, τις ανεπαρκέστατες υποδομές και την προφανέστατη παραμέλησή του, στερούν καθημερινά την περίθαλψη από χιλιάδες πολίτες, κάποιοι εκ των οποίων δεν προλαβαίνουν να σωθούν. Λίγο μετά τη νέα τραγωδία ανοικτά της Πύλου, η χώρα μας βυθίστηκε ξανά στον θρήνο, με τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό της να κηρύσσει τριήμερο εθνικό πένθος. Το πένθος όμως των ιθυνόντων, όπως και στις άλλες περιπτώσεις, ούτε το πιστεύουμε ούτε και το δεχόμαστε.
Όσα εμπόδια και να βάλεις στους ανθρώπους που έρχονται, γεμίζοντας με σιδηρόφραχτα τείχη τα χερσαία σύνορα και εγκλωβίζοντας όσους μπουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκείνοι θα συνεχίσουν να προσπαθούν να έρχονται, βρίσκοντας ακόμη πιο επικίνδυνους για τη ζωή τους τρόπους, επιβαίνοντας ακόμη και σε φουσκωτά ώστε να διασχίσουν το Αιγαίο. Είναι πολύ απλό: όταν αντιμετωπίζουν καθημερινά τον θάνατο, είτε προερχόμενοι από εμπόλεμη ζώνη, είτε από αναταραχές που προκαλούνται από εξτρεμιστές και τρομοκράτες, είτε από ένδεια, φτώχεια και ανέχεια, πείνα και λειψυδρία, με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμενοι στον αφανισμό τους, αν χρειαστεί θα παίξουν τη ζωή τους κορόνα – γράμματα. Αυτούς τους ανθρώπους εδώ και χρόνια τους αντιμετωπίζουμε ως εθνική απειλή. Εθνική απειλή είναι η μάνα που ταξιδεύει για χιλιάδες χιλιόμετρα με το παιδί της στην αγκαλιά, εθνική απειλή είναι το ασυνόδευτο προσφυγάκι που ξεβράζεται στις ελληνικές ακτές, εθνική απειλή ο ξενιτεμένος, ο εξουθενωμένος, ο πεινασμένος και ο μισοσκοτωμένος. Γι’ αυτό πρωθυπουργοί πάνε και φωτογραφίζονται στους φράχτες, διασφαλίζοντας στη συντηρητικότατη ελληνική κοινωνία πως κάτι τέτοιοι άνθρωποι δε θα πατούν τα ιερά χώματά μας. Κι όντως, δε θα τα πατήσουν ποτέ, γιατί τελικά πνίγηκαν, σε κάποια παλιά σιδερένια βάρκα που βυθίστηκε απέναντι από την Πύλο. Κι όσοι από λάθος τα πατάνε, τους μαντρώνουν, τους αρνούνται ιατρική περίθαλψη, τους αδειάζουν τις τσέπες και τους εξαναγκάζουν στην εξαθλίωση, σαν και αυτή που άφησαν για να ψάξουν για λίγο οξυγόνο στα μέρη μας.
Πρόσφατα, οι New York Times επιβεβαίωσαν όσα έλεγαν προηγουμένως ακτιβιστές, εθελοντές αλλά και απλοί πολίτες, με την κυβέρνηση να τους στοχοποιεί κατηγορώντας τους ως εθνοπροδότες: με βίντεο που μπορείτε να δείτε εδώ, διαβάζοντας και ολόκληρο το ρεπορτάζ, αποκάλυψαν πως στις 11 Απριλίου του 2023 οι ελληνικές αρχές συγκέντρωσαν 12 αιτούντες άσυλο στο νησί της Λέσβου, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά, τους έβαλαν σε ένα άσπρο βανάκι που τους οδήγησε σε σκάφος του ελληνικού λιμενικού, το οποίο με τη σειρά του τους άφησε σε ένα φουσκωτό στη μέση του πελάγους, εγκαταλείποντάς τους αβοήθητους εκεί, παραβιάζοντας το ελληνικό, το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Το αδιάψευστο ρεπορτάζ των Times έχει τίτλο «Greece Says It Doesn’t Ditch Migrants at Sea. It Was Caught in the Act.» (μτφ: Η Ελλάδα λέει πως δεν εγκαταλείπει μετανάστες στη θάλασσα. Την έπιασαν στα πράσα.) και στην ουσία μαρτυρά όλη την αλήθεια. Για το πώς τους αντιμετωπίζουμε, για το πώς τους φερόμαστε, για το πώς τους επαναπροωθούμε. Μας φταίνε μόνο οι λαθροδιακινητές, ξεχνώντας πως δε θα υπήρχαν καν άμα δεν κυνηγούσαμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που φτάνουν στα χώματα και τις θάλασσές μας, προκειμένου να ζήσουν απλά ασφαλείς. Αν δεν τους ανακηρύσσαμε ως εχθρούς της πατρίδας, αν δεν τους φυλακίζαμε στα κολαστήρια της κάθε Μόριας, αν δεν τους αφήναμε να πνιγούν στις θάλασσές μας, για να κάνουμε μπάνιο το καλοκαίρι πάνω από τα άψυχα σώματά τους.
Δε θα πέσουμε θύματα της υποκρισίας τους. Το πένθος θα το βιώνουμε εμείς, όσοι ενδιαφερόμαστε για τον πρόσφυγα, τον ξεριζωμένο, τον πολύπαθο, τον αδύναμο, και δε θα διαρκεί μόνο για τρεις ημέρες. Θα διαρκεί όσο συνεχίζουν να πολεμούν τους ανθρώπους που ζουν κυνηγημένοι, να τους εξευτελίζουν και να τους στοχοποιούν.
Ας λένε πως θρηνούν, εμείς δεν τους πιστεύουμε.
Το μόνο που ευχόμαστε είναι να σωθούν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Αυτούς που χάθηκαν, εμείς θα τους θυμόμαστε. Και θα γονατίσουμε ευλαβικά εις μνήμην τους, ευχόμενοι όπου και να πάνε τώρα, να βρουν ένα μέρος που θα τους φερθεί καλύτερα από όσο τους φέρθηκαν οι άνθρωποι στη γη.
πηγή φωτογραφίας: ΛΙΜΕΝΙΚΟ ΣΩΜΑ
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια