Κάπου στη δεκαετία του 1980 ο Χρήστος Θηβαίος σπούδαζε φιλοσοφία στην Ιταλία. Εκεί ερωτεύτηκε μια κοπέλα πολύ μικρότερη του και την πολιόρκησε αρκετά. Εκείνη στην αρχή δεν του έδινε σημασία, δεν τον ήθελε. Αργότερα όμως συνειδητοποίησε ότι ήθελε να είναι μαζί του με αποτέλεσμα να μιλήσουν και να κανονίσουν να συναντηθούν. Το βράδυ που θα βρίσκονταν, η κοπέλα ενεπλάκη σε τροχαίο δυστύχημα και έχασε τη ζωή της. Αργότερα, ο Θηβαίος που ανήκε στο συγκρότημα Συνήθεις Ύποπτοι έγραψε το τραγούδι «Ημερολόγιο» χαρίζοντας μας μια από τις ομορφότερες ελληνικές μπαλάντες που μας βυθίζει σε μια γλυκιά μελαγχολία. Είναι το ημερολόγιο του έρωτα, ενός χαμένου έρωτα.
Ένα σπαρακτικό τραγούδι, μπορεί κανείς να νιώσει τον πόνο μέσα από την ερμηνεία του Θηβαίου σε κάθε στίχο. Κάπου μου θυμίζει το «Μονόγραμμα» του Ελύτη, το απόλυτο ερωτικό ποίημα. Εκεί στο τέλος, ο Θηβαίος κλείνει το τραγούδι με τον εξής στίχο: «Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί». Ο Ελύτης έγραψε τους εξής στίχους: «Θα πενθώ πάντα, μ’ ακούς; Για εσένα, μόνος στον Παράδεισο. Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν. Εάν είναι αλήθεια. Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω μές στον Παράδεισο». Τι είναι άραγε ο Παράδεισος; Πόσο εύκολο είναι να χάσεις τον Παράδεισο μέσα από τα χέρια σου;
Ξεκίνησα από το τέλος γιατί πάντα με συγκλόνιζε μα αυτό το τραγούδι είναι ολόκληρο μια ιστορία.
Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπό μου με τα δυο σου χείλια
ν’ αφήσεις μιαν ανάσα στη ζωή μου
Έτσι ξεκινάει το ημερολόγιο. Ίσως αυτοί οι τρεις στίχοι να κρύβουν μέσα το πιο αληθινό «αγαπημένο μου ημερολόγιο» που θα βρούμε ποτέ. Παρά το παράπονο που διατρέχει τους στίχους με τη φράση «και ας μην» δείχνει πως ακόμα και αν δεν βρήκε την ανταπόκριση που ήθελε, δεν θα σταματούσε ποτέ να προσπαθεί να φτάσει στον Παράδεισο του.
Και στο διάβολο πουλάω την ψυχή μου
εγώ για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό
Πλέον αυτό με το διάβολο και την ψυχή έχει γίνει κλισέ. Κανείς όμως δεν κατάφερε να το συνδυάσει τόσο όμορφα. Πόσα πράγματα μπορεί να κάνει κανείς για να φτάσει στον Παράδεισο και πόσο κοντά μας τελικά είναι ο Παράδεισος;
Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια
δεν υπάρχει αυτή η στεριά μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε
γι’ αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου
Για να καταλήξει εδώ, αναφέρει ότι βλέπει μια στεριά που είναι οι κορφές του Παραδείσου. Αλλά κανείς δεν έχει δει τον Παράδεισο- ισχύει άραγε; Για αυτό κρατιέται από ότι πιο κοντινό σε παράδεισο έχει βρει εκείνος, εκείνη.
Επειδή όμως αγαπώ τον Πασχαλίδη, δεν μπορούσα να μην αναζητήσω αυτό το τραγούδι με τη φωνή του. Μπόνους η συγκλονιστική εκτέλεση του Θηβαίου με τον Πασχαλίδη.
πηγή φωτογραφίας φόντου: https://www.loutraki365.gr/
Τριτοετής φοιτήτρια ιστορίας, ζω στον δικό μου κόσμο ενοχλώντας τους νεκρούς για να αποσπάσω τα μυστικά τους. Ανυπομονώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα σε ένα μουσείο. Χρειάζομαι τη μουσική για να αναπνέω και το χορό για να προχωράω. Διδυμάκι με τα όλα μου, θέλω να είμαι περιτριγυρισμένη από κόσμο συνέχεια, να μοιράζομαι με τον κόσμο τις σκέψεις μου και να ακούω τις δικές του. Α! Φυσικά και θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο με ένα αυτοκίνητο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του. Εδώ θα βρείτε μερικές δικές μου σκέψεις. Ελπίζω να τις απολαύσετε!
0 Σχόλια