Είμαι φτωχός.
Στα χείλη μου δε φέρνω παρά το σύνθημα που θα μου σώσει τη ζωή.
“Συγχώρα με”
Και πέφτω νεκρός.
Στην τελευταία λέξη μου απάνω
κάποιος που του λειψα από τη ζωή θα βρει να κρεμαστεί.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
Σκοτάδι παντού Και εγώ τα μάτια μου κλείνω Ανώφελο δεν είναι; Αφού δε μπορώ να σε αντικρίσω Μόνο με τα μάτια της ψυχής καταφέρνω να δω καθαρά Εκεί που η όρασή μου θολώνει Σε αγγίζω και το χάδι μου ηλεκτρισμένο απ’ την υπόστασή σου, Στέκει μετέωρο για την απάντησή σου...
Μα πώς αντέχεις να το λες; Άνθρωπος! Βαριά λέξη για σένα. Διόλου δεν σου ταιριάζει! Καλύτερα να μην τη ξεστομίζεις. Είναι ντροπή για κάποιον σαν εσένα. Δε διαθέτεις τα ψυχικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να γίνεις αποδεκτός από την «ανθρώπινη» κοινωνία μας....
Ακολούθησα μια σκέψη τρομερή και αυτή με οδήγησε σε χώρα άγνωστη και ζοφερή. Κοίταξα γύρω μου να βρω κάτι γνωστό, μα έμπλεξα χειρότερα, Πού να το φανταστώ; Από παντού ξεφύτρωναν καμένα στάχυα και μαύρα τριαντάφυλλα με μυτερά αγκάθια! Καπνοί...
Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας, στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα. Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”. Αλλά αυτό δεν ήταν...
Ίσως δεν φανείς ποτέ μπροστά μου. Όπως το φεγγάρι τον Αύγουστο θα κουλουριάσω την ψυχή μου και θα κλάψω γι’αυτό που θα μπορούσα να έχω, αλλά δεν είναι μοιραίο να ζήσω. Σταυρώνω τα χέρια και κάνω τα παραμιλιτά προσευχές μήπως καλοπιάσω τον έρωτα. Αλλα πού, καταδέχεται...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.
0 Σχόλια