1.
Ανέβηκα στο ξωκκλήσι και είδα την παραλία που πριν λίγο κάναμε μπάνιο είδα και πιο δίπλα την παραλία γυμνιστών όμως δε φαινόταν κανένα κορμί έχει τόσο αέρα που φοβάμαι φοβάμαι μη με πάρει και με πάει κάπου μακριά σου ή κουτρουβαλήσω σε αυτές τις απότομες πλαγιές και οι άνθρωποι από κάτω νομίζουν πως πέφτει ένα πετραδάκι όμως δε θα’ναι πετραδάκι θα’μαι εγώ μπορεί άδικα να αγχώνομαι από εδώ η πτώση μοιάζει πιο ασφαλής από το περπάτημα στην πόλη μου η πόλη έχει στενά και για να τα περπατήσεις πρέπει να έχεις μάθει πολύ καλά να κολυμπάς αλλά εμένα δε μ’αρέσει το κολύμπι το μόνο που θέλω είναι να χορεύω στις λεωφόρους της με τα τσακισμένα -από την πτώση που σου’λεγα- πόδια μου
2.
Το ίδιο απόγευμα κατέβηκα στην παραλία που σου‘λεγα ότι χάζευα από το ξωκλήσσι και αντίκρισα γυμνά σώματα ανδρών και γυναικών που δε φαίνονται από εκεί έβγαλα κι εγώ τα δικά μου και κοίταξα ψηλά προς το ξωκκλήσι να δω αν υπάρχει κάποιος να κοιτάζει κατά δω όπως εγώ να δω αν υπάρχει κάποιος που φοβάται όπως εγώ ήξερα πως αν έβλεπα κάτι να πέφτει από εκεί δε θα ήταν κάποιο πετραδάκι αλλά άνθρωπος τότε σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω και κατέληξα πως το μόνο που μπορούσα ήταν να βουτήξω και να κολυμπήσω
3.
Εκείνη τη μέρα έκανα τις πιο πολλές βουτιές από τότε που με θυμάμαι βούταγα βούταγα ανοιγόμουν έφτανα από τη μία μεριά του κόλπου ως την άλλη και πάλι πίσω και όταν έβγαινα περίμενα να στεγνώσω από τις αχτίδες του ήλιου που διαπερνούσαν το ντροπαλό γυμνό κορμί μου σαν βέλη και αυτό το έκανα από το πρωί ως το βράδυ ήταν η μέρα που ήθελα οπωσδήποτε να βρω ένα μέρος που θα είμαι μόνο εγώ για να χορέψω και στην πρώτη μου βουτιά αφέθηκα στην αγκαλιά των μικρών κυμάτων της κρητικής θάλασσας εμπιστευτικά γιατί κατάλαβα ότι δε χρειάζεται να κολυμπήσω ένιωσα πως μπορώ να χορέψω σαν να περπατώ στα πεζοδρόμια της Αλεξάνδρας σαν να χοροπηδώ στην κερκίδα της 13ης θύρας και τότε κατάλαβα πώς να φερθώ στον άνθρωπο που μοιάζει σαν πετραδάκι καθώς πέφτει απ’το ξωκκλήσι και τι να πω σε όποιον φοβάται μην τον πάρει ο αέρας
4.
Όταν θα πάω να την πάρω από τη δουλειά δε θα με αναγνωρίσει από το χρώμα που θα έχω πάρει και με όσα συντελέστηκαν μέσα μου μερικές στιγμές γυρνάω το κεφάλι μου απότομα δεξιά αριστερά μήπως τη δω πίσω από κάποιο δέντρο ή βράχο κρυμμένη να με κοιτάει και να με χαζεύει πόσο ΠΟΛΥ θα με ερωτευόταν ποτέ άλλοτε δε θα με είχε δει έτσι στα μάτια της θα αντίκριζε την πιο όμορφη χαραυγή στα χέρια της θα έμοιαζα με ποίημα του Καββαδία θα ήμουν η πιο καυτή νύχτα Ιουλίου που θα είχε ζήσει κι εγώ έχω μείνει εδώ ακόμα στην παραλία έχει νυχτώσει τώρα δε χάνω λεπτό το βλέμμα μου από τη θάλασσα την περιμένω να βγει από εκεί μέσα να μ’ανταμώσει να γυρίσουμε σπίτι μαζί να βουτήξει στη θάλασσα που κατάφερα να βάλω στις τσέπες μου και άφησα πάνω στο τραπέζι δίπλα από τα μπισκότα
5.
Πάντως ακόμα δεν έχω αναρρώσει αναρωτιέμαι ένα σύννεφο που είδα το μεσημέρι κρύβει μέσα του αστερόσκονη ή χρυσόσκονη αν το τρυπήσεις; και ποιος θα επικρατήσει σε έναν πόλεμο μεταξύ κατσαρίδων και ακρίδων και αν συμμετάσχουν τα τζιτζίκια ποιανού μέρος θα πάρουν; όπως και οι ίδιοι θα έχετε διαπιστώσει οι μέρες περνάνε βαριές και ελαφριές ταυτόχρονα και για αυτό δεν ξέρεις τι να περιμένεις από την αυριανή μέρα για αυτό κιόλας δεν ξέρω πού να κατατάξω ή πώς να χαρακτηρίσω τη σημερινή. Αν απλώς ήταν μια αντίδραση κατά των προηγούμενων ημερών μου ή μια ολική μεταστροφή αυτό είναι κάτι που με φοβίζει τώρα που σκέφτομαι πιο καθαρά κάθε μου σκέψη συνοδεύεται με τη λέξη φοβάμαι φοβάμαι μέχρι και την περίπτωση που αυτό δεν είναι η καθαρή μου σκέψη μα αν δεν είναι ούτε αυτή τότε τώρα εξηγείται γιατί από το αριστερό μου μάτι βλέπω πιο καθαρά από το δεξί και από το δεξί πιο θολά
6.
Την απασχολούσε η πτώση από όταν μια μέρα ένα πρωινό άνοιξε την ντουλάπα της και είδε μια ακρίδα να φοράει το αγαπημένο της γαλάζιο φόρεμα μέσα στο μικροσκοπικό πρόσωπο του ζωυφίου αναγνώρισε τη μορφή της μικρής της αδερφής ένα ουρλιαχτό σκαρφάλωσε ζωηρά από τα στήθη μέχρι το στόμα της και μέχρι να φτάσει εκεί είχε μεταμορφωθεί σε υπόκωφο γέλιο και η ακρίδα σε τζιτζίκι μπορεί να ήταν εξ αρχής τζιτζίκι το μυαλό της την αφήνει σύξυλη πολλές φορές μόνη με το σώμα της ένα σώμα που οι εραστές της λάτρευαν να δαγκώνουν γιατί άφηνε γεύση φράουλας κι ας μισούσε θανάσιμα τα φρούτα και αυτούς
7.
Εκατοσαρανταεφτά από τη μία και διακοσιαεννιά απ’την άλλη πετραδάκια φοράνε ένα ζευγάρι παπούτσια νούμερο 42 προέρχονται από αλλιώτικο τόπο τα παπούτσια τα πετραδάκια όχι έσμιξαν σε μια παραλία στα Σφακιά και πέρασαν μαζί ένα ολόκληρο απόγευμα και μια νύχτα ολάκερη το απόγευμα ήταν καυτό μα το ξημέρωμα παγερό και μέχρι να τεντωθεί καλά καλά ο ήλιος είχανε μείνει μόνο ογδοντατρία πετραδάκια συνολικά και πριν προλάβει να γυρίσει πίσω αυτός που είχε ξεχάσει τα παπούτσια αυτά έτρεξαν με όσα πετραδάκια είχαν μέσα τους μέσα στα νερά ίσα προς το λιβικό πέλαγος και πήγαν να ανταμώσουν μαζί με άπειρα ακόμα πετραδάκια κι ας ήξεραν ότι θα φθαρούν θα σκιστούν θα φαγωθούν ήθελαν να τρέξουν μακριά απ’την ανθρώπινη ποδαρίλα αυτή η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή μου τη διηγήθηκε ένα αγόρι και ένα κορίτσι με γαστρεντερίτιδα
8.
Από εδώ που είμαι κάθε βράδυ
και κοιτώ τον ουρανό πέφτουν
συνεχώς αστέρια τόσα που μετά από λίγο
δεν έβρισκα κάτι άλλο να ευχηθώ
μια νύχτα ένα παραλίγο
να προσγειωθεί πάνω μου
τελευταία στιγμή το απέφυγα
ξέρεις πήγα να κάνω μανούρα
από τις δικές μου τις γνωστές
όμως ξηγήθηκε σταράτα
καθίσαμε μπροστά στην ακτή
και τα λέγαμε έλεγα εγώ
πόσα αστέρια έχω δει να πέφτουν
και έλεγε και αυτό
πόσους ανθρώπους έχει δει να βουτάνε
αλλά να μη βγαίνουν
όμως ρε συ σαν να μου φαίνεται
πως πάλι δε με πιστεύεις
πως το έβγαλα κι αυτό από το μυαλό μου όπως και τα άλλα
απόψε κιόλας θα έρθεις μαζί μου
να το γνωρίσεις ξέρεις κάθε φορά
που φεύγω από δω το φυλάω σε ένα μέρος
που δεν πρόκειται κανείς να ψάξει
και για να είμαι σίγουρος πάω
και τα μεσημέρια εκεί και κόβω κίνηση
όταν σχολάω πάω και το ξαναβρίσκω
και συνεχίζουμε από εκεί που σταματήσαμε
σου λέω αλήθεια ρε γαμώτο
έλα μαζί μου απόψε να δεις
9.
Ψηλά στον ουρανό
ένα τσικ πιο κάτω απ΄τα αστέρια
πετάει ένα ντρόουν
προσπαθεί να διαβάσει
τα ποιήματα που γράφω
όξω ρε πούστη
ίσα και σε’φαγα
είναι το ίδιο ντρόουν που με τριγυρνάει
και στην Αθήνα
ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΛΑ ένα μεσημέρι
το είδα να κάθεται στο μπαλκόνι μου
να καπνίζει απ’τα τσιγάρα μου
τώρα που το έκοψα
πίνει από τα χάπια μου το πούστικο
10.
Μη με συνερίζεσαι ρε φιλαράκι
εγώ που με βλέπεις
μπορώ να κλάψω επειδή φύσηξε
αέρας και έριξε το τελευταίο φύλλο του κλαδιού
και το κλαδί τώρα στέκει μόνο του να κοίτα το
άμα θέλεις ρώτα την
μπορώ να κλάψω με το οτιδήποτε
δεν ξέρω τι συμβαίνει πονάω
φοβάμαι και η στερνή μου γνώση είναι πολύ βαριά
για το κοκκαλιάρικο στέρνο μου και όλο φοβάμαι
και κλαίω
μη με κοιτάς
κοίτα απ’την άλλη
ξέρω γω κοίτα το ντρόουν
στην πίσω σελίδα
11.
Αλήθεια δε θέλω να γυρίσω σπίτι
αλλά μη με πιστεύεις λέω ψέματα πως δε θέλω
να κλειστώ σε 4 ντουβάρια;
ή ένα δωμάτιο;
το πέλαγο απέναντί μου πόσα τετραγωνικά είναι;
δε θέλω να το νοικιάσω δε μ’αρέσει
μου θυμίζει τη γειτονιά μου νιώθω ασφάλεια
αυτό το απέραντο είναι το ίδιο ασφυκτικό
όσο και το στενό στενό μου
είναι το ίδιο οικείο όσο το σπίτι μου
το σπίτι μου είναι σπίτι
αυτό είναι το θέμα
12.
Η θάλασσα αγριεύει χωρίς αυτήν τα κύματα ξεχύνονται στην ακτή σαν τα μπατσόσκυλα στην Τρικούπη εκεί δε φοβάμαι όμως εδώ ναι δεν το κρύβω υπάρχουν στιγμές που φοβάμαι ειδικά τα βράδια όταν αυτή κοιμάται εγώ κάθομαι στην παραλία και τα κύματα με απειλούν με ρωτάνε πού είναι τη ζητάνε πίσω λένε ότι τους ανήκει πως ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΝΑ εγώ τότε θυμώνω γυμνός παίρνω φόρα μπαίνω μέσα ανταριασμένος παλεύω με τα κύματα παλεύω παλεύω αυτό συνέβαινε κάθε νύχτα για πολλές ώρες και όσον αφορά τον νικητή και τον χαμένο αφού κάθε ξημέρωμα όταν γύρναγα στο τροχόσπιτο την έβρισκα να κοιμάται της ψιθίριζα στο αυτί σ’αγαπώ κι εκείνη χαμογελούσε και μ’αγκάλιαζε δε θα ήταν υπερβολή να πω πως νίκαγα μία προς μία κάθε μονομαχία μόνο που το πρωί καθώς χάιδευε το κορμί μου και ψιλάφιζε το τετράδιό μου το ένα το έβρισκε γδαρμένο και το άλλο βρεγμένο με σβησμένους απ’την αλμύρα στίχους ή και ολόκληρα ποιήματα και τότε ήταν δύσκολο να της εξηγήσω φοβόμουν πως δε θα καταλάβει όμως εκείνη πάντα καταλάβαινε και τον έβλεπε τον φόβο μου ακόμα κι όταν δεν τον έβλεπα εγώ και γιάτρευε κάθε πληγή μου και διάβαζε κάθε σβησμένο ποίημα μάλλον πράγματι το πλάσμα αυτό προέρχεται από νερά άπατα και απόκρημνους βράχους που ανθρώπινο σώμα μπορεί να βρεθεί πάνω τους μόνο παρασυρμένο με χαμένες τις αισθήσεις του από τη βακχεία της θάλασσας
13.
Δεν είναι ότι φοβάμαι μην πεθάνω
ούτε ότι φοβάμαι να ζήσω
απλώς φοβάμαι πως ζω
θέλω να γράψω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ένα ποίημα
χωρίς κανέναν φόβο
να μιλήσω για τα παιδικά μου χρόνια
χωρίς δάκρια
και για τα ενήλικα όνειρά μου
που είναι πιο μεγάλα από τα εφηβικά
να το πάρει στα χέρια της να το διαβάσει
και σε κάθε στίχο να διαβάζει
πόσο την αγαπώ
και πως αισθάνομαι καλά μόνο καλά
για τα πράγματα που θέλω να κάνουμε μαζί
και για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο
γιατί μπορούμε
αυτό το ποίημα θα έχει ρυθμό
εκείνη θα το διαβάζει κι εγώ θα το χορεύω
κάθε μου κίνηση ένας στίχος
θέλω να γράψω ένα ποίημα
για τη θάλασσα για τα κύματα που δε χτυπάνε
χαϊδεύουν τα βράχια
και για τον ήλιο που δε με καίει
με κρατάει ζεστό
δε θέλω να γράψω για αλήθειες
οι αλήθειες που γνώρισα δεν
ήταν αληθινές για πάνω από μια στιγμή
όμως δε θέλω να γράψω ψέματα
κι ας έζησα πολύ περισσότερο μέσα σε αυτά
γιατί κατά τα άλλα ονειρεύομαι
αυτό με κρατάει και γράφω ακόμα
και επειδή ονειρεύομαι φοβάμαι
αυτά με κρατάνε και γράφω ακόμα
φεύγω τώρα έχω αργήσει
έχω γεμίσει αλάτι απ’τα κύματα
και απ’τον ήλιο κάηκα
θα σου αφήσω αυτό το ποίημα και ένα άλλο
πάνω στο τραπέζι να τα διαβάσεις
όταν σχολάσεις
πήγα στον φούρνο να σου πάρω το αγαπημένο σου κέικ πορτοκάλι όμως η ταμίας είπε πως δεν έχουν φτιάξει ποτέ κέικ πορτοκάλι προχθές δεν πήγαμε μαζί και πήραμε; πες μου σε παρακαλώ στα αλήθεια πως δεν ήταν και αυτό ψέμα
καλή ξεκούραση
14.
Έχει ρωτήσει κανείς τη θάλασσα
πώς νιώθει τον χειμώνα;
τον χειμώνα η θάλασσα νιώθει
στο πετσί της τη μοναξιά
και για αυτό ο άνθρωπος φταίει
το καλοκαίρι μπροστά στα μάτια της
υπόσχεται ονειρεύεται ερωτεύεται
και μετά φεύγει μπορεί μάλιστα
να μην επιστρέψει ποτέ ξανά σ’αυτή
κι ανάθεμα αν θυμάται
όσα ένιωσε πάνω στην καυτή της άμμο
ευτυχώς στην Ελλάδα αργεί να χειμωνιάσει
και ευτυχώς μαζεύονται πολλοί τουρίστες
και κάνουν και κάτι χρήσιμο
-συντροφιά στη θάλασσα-
αλλά σκέψου και τις υπόλοιπες
πόσο μόνες νιώθουν
μερικές από την τόση ησυχία τρελαίνονται
άλλες παύουν να υπάρχουν ξεραίνονται
η θάλασσα δεν είναι καλοκαίρι
ούτε προϊόν
για να της κολλάς λευκό αυτοκολλητάκι με τιμή
τα καλοκαίρια
ξέρεις αρχίζω και μισώ τα καλοκαίρια
είναι τόσο όμορφα που
χειραγωγούν παραμυθιάζουν φουσκώνουν
τα μυαλά των ανθρώπων
όταν δούμε πόσους χειμώνες κρύβουν τα καλοκαίρια
και πόσα καλοκαίρια οι χειμώνες
τότε ίσως
15.
Τα λουλούδια στον τόπο αυτόν
κι όμως είναι πιο άγρια
και τα παιδιά μεγαλώνουν
μάλλον πιο γρήγορα από τα άλλα
ποια είναι πιο σκληρά;
μάλλον τα παιδιά που αργούνε
να μαραζώσουν;
ίσως τα λουλούδια που αργούνε
να νοσταλγήσουν;
16.
10 μέρες δουλειά για 1 ρεπό
αυτές είναι οι πιθανότητες μωρό μου
και για μας να τα καταφέρουμε
μέσα στη δυσωδία των χνώτων των αφεντικών
κάθε τους κουβέντα στα αυτιά μου
αντηχεί σαν κλανιά
θα τους έλεγα να τα βάλουν όλα στον κώλο τους
τραπέζια καρέκλες πάγκους ψυγεία
μα θα ήταν κρίμα να λερωθούν
γιατί εγώ τα καθάρισα μια και δυο
μια μέρα μου είπε να φτιάξω ένα μοχίτο
άνοιξα το ψυγείο
και αντί για λάιμ και μαύρη ζάχαρη
πήρα μια σελίδα μου και κόκκινο μελάνι
καθώς έλιωσα το μελάνι στη σελίδα
βγήκε αυτό και το άλλο και το επόμενο
ποίημα
και αντί για δυόσμο
το στόλισα με την πιο ξανθιά μου τούφα
αυτή που στα όνειρά μου βλέπω ότι μου πέφτει
αυτό είναι το κοκτέιλ μου
αν δε σ’αρέσει έλα να σου φτιάξω
στην Αθήνα
οι κοκτέλες εκεί είναι μπόμπες
και οι πιθανότητες γέρνουν προς εμένα
17.
Αυτή η γάτα ήταν πιο
μαύρη κι απ’τη νύχτα
δεν πάταγε στην άμμο
πετούσε πέρασε από πίσω μου
κι εγώ την είδα με την περιφερειακή μου όραση
σ’αυτό το μέρος δεν είχα ξαναδεί γάτα
πόσο μάλλον μια γάτα που πετούσε
δε μου έκανε εντύπωση στο μέρος αυτό
τίποτα δεν είναι φυσιολογικό
ευτυχώς υπάρχει αυτή η μαγευτική θάλασσα
και μεταμορφώνει τα φαντάσματα σε γάτες
τις φρεγάτες σε διαστημόπλοια
τα πλοία σε ακροβάτες
και περνάνε τα λεπτά η ώρα το καλοκαίρι εγώ
18.
Το χωριό είναι νότια
μα αν πιάσει εδώ αέρας αυτός δεν αστειεύεται
είναι ικανός να το στείλει
απέναντι στην Αφρική
όσον αφορά εμένα
έχω χάσει κι άλλα κιλά τα παντελόνια μου μου πέφτουν
σίγουρα θα με πάρει μαζί του ο αέρας
μα όπου και να με πάει
θέλω να περάσουμε απ’την Αθήνα σπίτι
έχω να πάω να ποτίσω τα φυτά μου
είναι βδομάδες
19.
Κάτω από τη σκιά ενός δέντρου
αυτός και αυτή
γυμνοί, του χάιδευε το αυτί
έπαιζε με τα σκουλαρίκια του
το άλλο της χέρι γλίστραγε
στο λεπτοκαμωμένο ηλιοκαμένο του χέρι
τα δάχτυλά της μπερδεύονταν
χάνονταν στις άσπρες απ’τον ήλιο τρίχες του
το άγγιγμά της
το αγόρι θα θυμάται για πάντα
το άγγιγμά της
κι όσο κι αν η άμμος τους χτυπούσε
και ο ήλιος στα κεφάλια τους βαρούσε
η θάλασσα τους ηρεμούσε
οι καφέδες τους δεν πίνονταν είχαν ζεσταθεί
το αγόρι βάλθηκε να βγάλει όλο το αλάτι
από το σώμα της κοπέλας
με τη γλώσσα του
ήπιε τη δροσιά της μέθυσε
αποκοιμήθηκε
ελαφρύ σεντόνι η ανάσα της
αναπαυτικό στρώμα ο χτύπος της καρδιάς της
στον ανήσυχο πάντα ύπνο του
20.
Χαχα όχι κάνετε λάθος
πρόκειται για παρεξήγηση
δεν είμαι εγώ ο Ανδρέας εγώ λέγομαι
εγώ λέγομαι Αλέξανδρος Πάολο Εύη Ορέστης
και Μοχάμεντ ή Νικολέτα
μην επιμένετε σας παρακαλώ
δεν έχω επώνυμο
και το όνομα της μητέρας μου
μου το είπαν όταν ήμουν μικρός
αλλά μεγαλώνοντας το ξέχασα όπως και εκείνη
το μόνο που θυμάμαι
είναι το πρώτο μου ποδήλατο
ήταν πράσινο με χρωματιστές ρόδες
για αυτό πλέον όταν χορεύω
προσπαθώ οι ρόδες μου να μοιάζουν πολύχρωμες
αν το δείτε πουθενά
πείτε του σας παρακαλώ να γυρίσει σπίτι
το περιμένω
μένω κάτω από ένα ψηλό δέντρο
στον έκτο όροφο της πιο μπεζ πολυκατοικίας όλου του βουνού
αν το δείτε πουθενά πείτε του ότι το ψάχνω
η Άννα Θωμάς Αγθούγ είμαι
λοιπόν εις το επανιδείν
κανείς μας δε θα τα θυμάται αυτά αύριο
κάποιοι άλλοι θα είμαστε πάλι
άλλη γλώσσα από αυτή θα μιλάμε
και άλλο χρώμα θα’χουμε
ακόμα και το σούρουπο κίτρινο που ήταν κάποτε
βαθύ πορτοκαλί είναι τώρα
για αυτό λοιπόν
σαλαμαλέκουμ χαμπίμπι
αριβερντέτσι ρόμα
στα τσακίδια ρε γαμώτο
21.
Θέλω να δω τους φίλους μου
να δω τα πρόσωπά τους
αν έχει αλλάξει το χαμόγελό τους
και να δω πώς τους φέρθηκε ο χειμώνας που πέρασε
θέλω να τους δείξω την άσπρη τρίχα
που βρήκε στα μαλλιά μου προχθές η Αντριάνα
ή βασικά δε θα τους πω κάτι
να δω αν θα τη δουν μόνοι τους
τα νέα μου
δεν έχω νέα
είναι μπερδεμένα με τα παλιά
και αυτά με τα παλιότερα
όταν γυρίσω θα τους φωνάξω όλους σπίτι μου
θα κλείσω τα φώτα και τα μάτια μου
από το άγγιγμα και τη μυρωδιά τους
θα καταλαβαίνω ποιανής και ποιανού
πρόσωπο χαϊδεύω θα θυμηθούμε τα παλιά
μα αυτό είναι το πρόβλημα
είμαι φευγάτος και θα φύγω πάλι και ξανά
μα όπου κι αν βρίσκομαι
με το μαγικό μου το χαλί
περνάω πάνω απ’τα σπίτια τους ξέρω
τι ώρα βγάζουν το φαγητό απ’το μικροκυμάτων και
τι ώρα σβήνουν το τελευταίο φως για να κοιμηθούν
χθες πέρασα απ’ τα Σεπόλια
πότισα τις γλάστρες σου Σοφία
και έφυγα
θα περάσω από Ζωγράφου σήμερα
στον ύπνο μου είδα ότι έγινες πατέρας!
και θα πάω για πλύσιμο τη μηχανή σου Ρενάτο
και θα φύγω
μεθαύριο θα ανέβω στο μάτζικ μπας απ’τα Μάταλα
και θα’ρθω Ολλανδία Τζένη μου
μη μου μουτρώνετε ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ
μου λείπετε συγγνώμη
22.
Το φεγγάρι χάθηκε από τον ορίζοντα πριν σημαίνει 12 και έρθει ο νέος μήνας ήταν μισό και πορτοκαλί και έπεσε στα βαθιά μαύρα νερά το σώμα των αστεριών έπρεπε τώρα να επιφορτιστεί το βάρος της παραίτησης του φεγγαριού και να φωτίσει όλον τον πλανήτη για χάρη του ανθρώπου εκείνη τη νύχτα σε αντίθεση με όλες τις άλλες δεν έπεσε κανένα αστέρι όλα έμειναν περήφανα ψηλά στον ουρανό σαν να ήθελαν να αποδείξουν πως μπορούν να υπάρχουν και χωρίς το φεγγάρι όμως τίποτα από όλα αυτά δεν είχε σημασία γιατί ο ήλιος είχε ξεκινήσει ήδη την προετοιμασία του προς την ανατολή και τα αστέρια χωρίς να άλλαζαν καν θέση θα εξαφανίζονταν και βεβαίως έτσι έγινε
23.
Τα παιδιά που παίζουν με τα κύματα σκέφτομαι αναρωτιέμαι αν ζωγραφίζουν και τι σχήμα δίνουν στον ήλιο και αν φτιάχνουν σύννεφα εγώ δε ζωγράφιζα πολύ και όποτε ζωγράφιζα ζωγράφιζα με 5 χρώματα πράσινο κίτρινο κόκκινο μπλε πορτοκαλί μα πάντα είχα και ένα γκρι και κάθε μου ζωγραφιά ήταν γεμάτη σύννεφα μάλλον δεν είχα δει ποτέ τον ουρανό χωρίς δεν εξηγείται αλλιώς κατά τα άλλα δε ζωγράφιζα και όσοι καύσωνες ήρθαν και πέρασαν εγώ πάντα κρύωνα στη θάλασσα και όταν έμπαινα σχεδόν έκλαιγα στα τωρινά μου δάκρια ψάχνω ακόμα εκείνη την αλμύρα των παιδικών μα η συνταγή έχει χαθεί κι εγώ μάλλον ακούσια έχω αλλάξει τα συστατικά δεν υπάρχει αθωότητα αφέλεια αυθορμητισμός και παρόλο που τώρα κλαίω περισσότερο από τότε τα δάκριά μου έχουν πια μια ενήλικη γεύση όμως τώρα η ανάσα φράζει πιο σθεναρά και η καρδιά απ’το χτύπημα φτάνει ως τη χολή τότε παίρνω φόρα και βουτάω με τριπλό άξελ στην πρώτη θάλασσα που θα βρω κρατάω το πρόσωπό μου στον βυθό μέχρι να σιγουρευτώ ότι δεν κλαίω άλλο και πως όταν σηκώσω κεφάλι το νερό που θα πέφτει απ’το κεφάλι μου θα κρύβει τα χυμένα δάκρια τα δάκρια εξάλλου έχουν το χρώμα της θάλασσας είναι διάφανα τα δάκρια στο πρόσωπό μου είναι ό,τι η θάλασσα για τον ουρανό
24.
Όλα τα ζευγάρια που έχω δει αγκαλιάζονται φιλιούνται σκεπάζονται με το αεράκι που τους φυσά το αφήνουν να τους πάει πιο μακριά από εκεί που έχουν φτάσει βουτάνε ψαρεύουν κοχύλια μαζεύουν ελιές πατάνε σταφύλια τα πέλματά τους καίγονται πέφτουν κάτω ΓΕΛΑΝΕ ξανασηκώνονται και πάλι από την αρχή φοράνε ελαφριά ρούχα ή και καθόλου και σκαρφαλώνουν σε πλαγιές και σπηλιές ρίχνουν έναν υπνάκο και μόλις ξυπνήσουν παίρνουν φόρα και προσγειώνονται στην πόλη που ζουν τους χειμώνες ή στη δουλειά που κάνουν το καλοκαίρι πόσοι από αυτούς άραγε κατάπιαν τόση θάλασσα έφαγαν τόσα βότσαλα για να μην αφήσουν τα περιστέρια να φύγουν;
25.
Τα σοκάκια μυρίζουν ψημένο γύρο
παραδοσιακό μουζακά γιαγιαδίστικο παστίτσιο
η όσφρηση εδώ περνάει απ’το πορτοφόλι
όλα έχουν μια τιμή
ψέματα ψέματα ψέματα είναι ψεύτες
κλέφτες ποτέ δεν άκουσαν
το ουρλιαχτό των βράχων που τους μεγάλωσαν
ποτέ δεν έμαθαν τι συνέβη
και οι βράχοι πέτρωσαν
ίσως είμαι ευαίσθητος
μπορεί τελικά να έχω μεγάααλη φαντασία
όμως υπάρχουν πρωινά που σπάω
το πρόσωπό μου είναι κομμάτια
το μυαλό μου έχει γίνει χυλός
εκείνη είναι εκεί με πλάθει απ’την αρχή
μου δίνει ένα φιλί με κάνει μάνα
γεννάω τον εαυτό μου
γίνομαι ξανά παιδί πάω 5η δημοτικού
νιώθω καρδιοχτύπια που είχα ξεχάσει
δε θυμόμουν πως η καρδιά μου κάποτε χτύπαγε και έτσι
είναι αλήθεια…. κάποτε… παλιά..
το τώρα έχει κάποια κοινά
η πέτρα έγινε χαλίκι το χαλίκι άμμος
προσπαθώ να θυμάμαι να μην ξεχνώ
26.
TODAY IS LIFE
TOMORROW NEVER COMES…
TODAY IS LIFE
TOMORROW NEVER COMES
. . .
27.
Όλοι ξέρουμε πως το φεγγάρι δεν κατεβαίνει
αλλά η γη περιστρέφεται και το κρύβει
εμ έλα εδώ όμως που το φεγγάρι στέκει πάντα εκεί
ακόμα και τη μέρα δίπλα στον ήλιο
ένα μεσημέρι σοβαρός την πιάνω και της λέω
μην κοιτάς εμένα κοίτα το φεγγάρι
πριν προλάβω να τη ρωτήσω
ποιο απ’τα δύο μας φωτίζει τώρα
σάστισε τρόμαξε σκέφτηκε
πως το έκανα το σάλτο το έκοψα το νήμα
όταν όμως το είδε με τα μάτια της
είδε και όσα είχε διαβάσει σ’αυτό το τετράδιο
αστέρια που πέφτουν στην παραλία στα πόδια μου
άκουσε τις νότες που βγάζει ο ήλιος όταν δύει
γεύτηκε τα δάκριά μου στο παγωτό της
μύρισε τον πόνο μου στο μαξιλάρι της
εμπιστεύτηκε
ποιος θα μου απαντήσει όμως στην ερώτησή μου;;;
28.
κρυώνω
κρυώνω και πεινάω
πολύ
θέλω να
μα δεν τα βάζω κάτω
προσπαθώ
ξέρει είναι δύσκολο
και δεν είναι αλήθεια ούτε όμως ψέμα
ότι είμαι μόνος
στενοχωριέται και εκείνη
μπερδεύεται
προσπαθεί και εκείνη
θέλει να
ξέρω είναι δύσκολο
είμαστε μαζί
δεν είναι ψέμα αλλά δεν είναι και αλήθεια
πεινάω και κρυώνω
κρυώνω
πολύ
29.
Είναι μωρέ ψώφια τα πράγματα εδώ
δεν έχει κόσμο και ο κόσμος
που υπήρχε κάποτε πέθανε
αν προλάβω να γράψω αυτό το ποίημα
πριν πέσει και η τελευταία πορτοκαλί στάλα
από τον ουρανό
θα σου μιλήσω για τις χαρούμενες μουσικές
που έπαιζαν εδώ αυτοί κάποτε
που τώρα είναι νεκροί
που δεν τα κατάφεραν
ή που τη βρήκαν αλλιώς
τη φάση ρε παιδί μου ντάξει
αυτοί που έζησαν μια μέρα τη ζωή
γιατί το αύριο δε θα ερχόταν ποτέ
και πράγματι δεν ήρθε
γιατί καμμιά μέρα που ήρθε
δεν είχε ομοιότητα με την προηγούμενη
πρέπει όμως να συντομεύω
νομίζω δε γράφω πάνω στις γραμμές
έχω ανατριχιάσει και τρέμω
οι σπηλιές αυτές
έχουν γίνει τουριστικά εκθέματα
σαν τη ζωή και τα σπίτια μας τουριστικά καταλύματα
μα υπάρχει λίγο πορτοκαλί ακόμα στο βάθος
στο βάθος βαθιά
και μια τελευταία βουτιά
πριν φύγω κι από εδώ
με ενοχλούν τα φλας των τουριστών
κοντεύουν να διαβρώσουν το χρώμα του ουρανού
και να μου σβήσουν την τελευταία
πορτοκαλί αχτίδα και τότε δε θα μπορώ να
30.
Τσιμέντο άμμος ξύλο βότσαλα πέτρες
έχει μάθει να πατάει παντού
τώρα μαθαίνει να πετάει
οι Γάλλοι από το Παρίσι τον είδαν με τα μάτια τους
νεαρός σαλτιμπάγκος με καρφάκια και ακούρευτη μοϊκάνα
κατέβηκε το φαράγγι ξυπόλητος
κολύμπησε ως την άλλη αμμουδιά γύρισε πίσω
κοιμήθηκε γυμνός στην πετρώδη ακτή
έφυγε πήρε για ενθύμιο μερικές πέτρες
τους ακολούθησε από πίσω τους μίλαγε σπαστά αγγλικά
τον λένε ΟΔΥΣΣΕΙΑ
οι Γάλλοι από το Παρίσι θα έχουν να το λένε
κάθε θάλασσα έχει το δικό της πάθος
τον δικό της ξεβρασμένο
αυτό το νησί
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια