Κοιτάζοντας συνέχεια τον εαυτό μου στον καθρέφτη,
παρατηρώ το είδωλο μου να αντικατοπτρίζεται,
μα το εσωτερικό μου έχει εξαφανιστεί και δεν απεικονίζεται.
Γυρεύω να το βρω, μάταια όμως, πουθενά δεν υπάρχει,
γιατί όσο εγώ κοίταζα το επιφανειακό το μέσα είχε αρχίσει να αλλάζει.
Και ήταν αργά πλέον να το βρω, κάπου να το ερευνήσω,
κοιτάζω χρόνια την όψη του εαυτού μου στον καθρέφτη,
σιωπηλή, μα τώρα πια μοιάζει με (το) γκρίζο.
Και σκέφτομαι πως άφησα πίσω μου σημαντικά και τρέχω να
τα πιάσω, όμως δεν βρίσκονται πια εκεί, γιατί εγώ τα έχασα κοιτάζοντας να μοιάσω.
Να μοιάσω σε έναν άλλο εαυτό
όμως δεν είναι καν δικός μου και τώρα μετανιώνω που ψεύτικη έγινα
για κάτι ασήμαντο που δεν μπόρεσα καν να αφομοιώσω.
Συμπέρασμα να βγάλουμε από τα παραπάνω λόγια
πως πρέπει την καρδιά μας να ακολουθούμε
και να χτίζουμε δικά μας μονοπάτια γιατί στων αλλωνών
είναι σαν να βαδίζουμε σε αδιέξοδα με γκάζια.
Ονομάζομαι Σταματία Τσολάκου και γεννήθηκα την άνοιξη του 2000. Σπουδάζω φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Στόχος μου είναι να γίνω καθηγήτρια. Όνειρο μου είναι να γίνω σωστή καθηγήτρια. Αγαπώ τα παιδιά και τα ζώα. Είμαι παρορμητική, αυθόρμητη, ολίγον τι τρελή, μελαγχολική και δυναμική. Μ'αρέσει να καταπιάνομαι με τέχνες όπως η μουσική, ο χορός και ιδιαίτερα η ποίηση. Το να γράφω με γεμίζει και ταυτόχρονα με αδειάζει. Από μικρή λατρεύω να αποτυπώνω το στίγμα μου γραπτώς, σε χαρτιά κρυμμένα στα συρτάρια του γραφείου μου. Το tambook μου δίνει την ευκαιρία να αποκαλύψω τις δημιουργίες μου και να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με απασχολούν και ίσως δε διαφέρουν τελικά και τόσο με αυτά που προβληματίζουν εσάς τους αναγνώστες.
0 Σχόλια