Λένε τον θάνατο μην τον φοβάσαι
Για τη ζωή μόνο να λυπάσαι
Ζωντανοί νεκροί κυκλοφορούν παντού
Γίνε μια σπίθα εξαγνισμού
Ξύπνα από τη λήθη που είσαι τώρα
Άλλαξε και πάρε άλλο χρώμα
Βάψ’ τη ζωή όπως σου ταιριάζει
Δώσ’ της ένα σχήμα να σου μοιάζει
Στου φόβου τις παγίδες να μην πέσεις
Μπορούν να σε τρελάνουνε μες του μυαλού οι σκέψεις
Ζήσε το παρόν και ξέχνα το μέλλον
Το θέμα αυτό δεν είναι φλέγον
Μάθε να φτιάχνεις απ’ το τίποτα
Κάστρα αλώβητα…περίπλοκα
Χτίσε άμυνες μυστικές
Γεννημένες να είναι από πληγές
Και άρχισε ν’ ανθίζεις σα ρόδο μες το κρύο
Μονάχα έτσι παλεύεται ετούτο το φορτίο.
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια