Νοέμβριος του 2021.
Είναι πρωί και κάνει κρύο.
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και ψάχνω να δω την ώρα.
Το ξυπνητήρι ηχεί διαφορετικά αυτή την φορά.
Ήρθε η ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Δεν θέλω να αποχωριστώ το πάπλωμα.
Νιώθω ασφάλεια και ζεστασιά εκεί μέσα.
Δεν χρειάζεται να κρύβομαι και να απολογούμαι.
Ούτε να χαμογελάω με το ζόρι.
Αυτό με καταλαβαίνει κι απλά στέκεται εκεί και μου κρατάει συντροφιά.
Δίχως να λέμε κάτι.
Άλλωστε είδε και το όνειρό μου…καταλαβαίνει.
Πρέπει να ετοιμαστώ σιγά σιγά.
Άργησα πάλι, ως συνήθως.
Τρέχω βιαστική να πάρω την τσάντα μου.
Συνειδητοποιώ ότι δεν φοράω μάσκα.
Μα πού την έβαλα;
Μάλλον την έχασα.
Έψαξα παντού, μα δεν την βρήκα.
Μέσα στο συρτάρι με τις ξεχασμένες αναμνήσεις.
Μέσα στη ντουλάπα με τα ξεχειλωμένα συναισθήματα.
Μέσα στο βιβλίο με τις σκονισμένες σκέψεις.
Πουθενά.
Αποφασίζω να βγω έτσι.
Ούτως ή άλλως έχω αργήσει.
Δεν με παίρνει να καθυστερήσω άλλο.
Χρωστάω ήδη πολλά σε τράπεζες, μηνιαίες δόσεις, ανοιχτούς λογαριασμούς.
Ας φάω άλλο ένα πρόστιμο, τι έγινε!
Κατηφορίζω μόνη στην κεντρική λεωφόρο.
Επιτέλους ησυχία και καθαρός αέρας, σκέφτομαι…
Προχωράω παραπέρα, όμως η κατάσταση δεν μου αρέσει.
Πίστευα ότι θα πάρω αέρα, θα ξεσκάσω, όμως τώρα δεν αναπνέω.
Έξω μολύνομαι από τα πικρόχολα σχόλια των περαστικών.
Τι δηκτικός λόγος είναι αυτός!
Έχει τόσο καθαρό ουρανό, γιατί το παραβλέπουν κι ασχολούνται με μικρότητες;
Ούτε τα σχέδια που δημιουργούν τα σύννεφα δεν πρόσεξαν.
Μα καλά γιατί δεν κοιτάζουν ψηλά;
Με σπρώχνουν για να προσπεράσουν.
Διόλου δεν τους νοιάζει άμα πόνεσα.
Μόνο ψιθυρίζουν κάτι σκόρπιες ανούσιες λέξεις μέσα απ’ τα δόντια τους.
Δεν δίνω σημασία σε όσα δεν έχουν ουσία.
Μολύνομαι από την κακία του κόσμου.
Μα καλά τι τους έφταιξε το καημένο σκυλάκι και το κλωτσάνε;
Μάλλον δε γάβγιζε όπως ήθελαν.
Μολύνομαι από την αδιαφορία που επικρατεί.
Όλοι καρφωμένοι στα κινητά τους.
Να προλάβουν να κάνουν story το ουράνιο τόξο πριν εξαφανιστεί και πάρει μαζί του τις ελπίδες τους.
Hashtag no filter…
Κι ας είναι γεμάτοι φίλτρα από πάνω έως κάτω.
Ενώ το μόνο που χρειάζεται φιλτράρισμα είναι οι θεωρίες που ακούνε,
(Α και το φίλτρο της βρύσης, να μην ξεχάσω να το αλλάξω)
αυτοί αποφασίζουν να γεμίσουν τα πρόσωπά τους.
Ούτε που τους αναγνωρίζω πλέον!
Καλύτερα…αποφεύγουμε τις άσκοπες χαιρετούρες.
Μολύνομαι από την έλλειψη αγάπης.
Ολική έκλειψη καρδιάς.
Μοναξιά με την μορφή αλυσιδωτής αντίδρασης.
Όμως εγώ δεν χάνω το κουράγιο μου.
Ονειροπόλα σε μια γκρίζα καθημερινότητα.
“Ίσως μια μέρα η αγάπη φορτίσει και πάλι την Γη”, που λέει και το τραγούδι.
Γιατί ήταν αληθινό, σωστά;
Κι ό,τι είναι αληθινό, αναπνέει στις δύσκολες στιγμές, δεν μολύνει.
Έτσι μου είχαν μάθει.
Έτσι πίστευα πάντα.
Τότε τι μου συμβαίνει;
Γιατί δυσκολεύομαι να αναπνεύσω;
Νιώθω πεταλούδες…όχι στο στομάχι, στα πνευμόνια.
Το οξυγόνο στερεύει όλο και περισσότερο.
Αρχίζω και βήχω.
Νομίζω αρρώστησα.
Ή καλύτερα με αρρώστησαν!
Ξέρεις κάτι;
Έπρεπε τελικά να είχα φορέσει την μάσκα μου…
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια