Ogni persona porta la sua valigia.
Piccola, media o grande.
Semplice e monocromatica o colorata piene di disegni.
Con ruote rotte o buchi nel casi.
Questa valigia arriva con la nostra nascita, anche se non lo sappiamo.
E a seconda delle nostre esperienze, assume ogni volta una forma diversa.
Non la vedi, ma è sempre lì.
Ad ogni tuo passo.
Rimane immobile, silenziosa e lentamente si riempie.
Come la clessidra del tempo con i suoi mille granelli di sabbia.
Oppure si svuota troppo in fretta.
Proprio come le persone si svuotano quando sono “ferite”.
Ma ancora non la vedi.
Giudichi le persone che non possono “correre”, senza considerare il peso che portano.
Dove peso, scrivi problemi.
Certo, ci sono quelli che “volano”, nonostante tutto il peso che portano.
Dove peso, scrivi prospettive.
Postscriptum : Dopo tutto, quanto pesa la tua valigia?
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια