Απλώνει το πέπλο του παντού και σε τυλίγει…
Στην αρχή σε προσεγγίζει δειλά δειλά και σε αγκαλιάζει.
Έπειτα σιγά σιγά σε σφίγγει.
Η αγκαλιά γίνεται μέγγενη και σε «πνίγει».
Νιώθεις να ασφυκτιάς και παλεύεις με ό,τι δύναμη σου έχει απομείνει…
Με κάθε σπιθαμή του κορμιού σου θες να γλιτώσεις.
Κάθε ίντσα της ύπαρξής σου ουρλιάζει.
Και τότε αυτό χαλαρώνει τη «λαβή» του και σου ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί μια μελωδία γνώριμη.
Σε ικετεύει να την ακούσεις.
Υποστηρίζει πως είναι φίλος σου και πως όποτε εσύ το χρειαστείς θα είναι πάντα δίπλα σου…
Θα βρίσκεις σ’ αυτό καταφύγιο στις αβέβαιες στιγμές σου.
Θα ξεγλιστράς με τη βοήθειά του απ’ τις ζοφερές σου και μπερδεμένες σκέψεις.
Θα σε παίρνει μαζί του σε ένα ταξίδι μακριά από τον κόσμο που πότε πότε σε πληγώνει.
Παύεις να αντιστέκεσαι και μένεις μουδιασμένος να σκέφτεσαι πως σα να έχει δίκιο αυτή η φωνή.
Μήπως όντως χρειάζεσαι το σκοτάδι στη ζωή σου;
Που αλλού θα βρεις αυτήν την αίσθηση οικειότητας και γαλήνης που αποζητάς τόσον καιρό;
Μπορεί να είναι σκοτεινά, αλλά εσύ εκεί βλέπεις πιο καθαρά από ότι στο φως.
Οι σκέψεις σου επαναπροσδιορίζονται και μπορείς να σκεφτείς με διαύγεια.
Στο φως όλα φαίνονται ωραία και σε παραπλανούν.
Όμως τα μάτια αδυνατούν να δουν την αλήθεια.
Μόνο η καρδιά και η ψυχή την εντοπίζουν.
Και οι δυο λειτουργούν σαν ένα μέσα στο σκοτάδι, μακριά από τις ενοχλητικές ακτίνες του υπέρλαμπρου φωτός.
Και τότε συνειδητοποιείς πως το σκοτάδι είναι παρεξηγημένο.
Μια ζωή θεωρούσες πως ήταν κάτι δυσάρεστο και καταστροφικό… κάτι που στο πέρασμά του κέρδιζε με απώλειες.
Μόνο τώρα αντιλαμβάνεσαι πως πρεσβεύει το αντίθετο.
Δεν είναι κάτι δυσοίωνο, από το οποίο πρέπει να ξεφύγεις, αλλά κάτι που το χεις ανάγκη στη ζωή σου για να βλέπεις καθαρά.
Δεν υπάρχει μονάχα μια οπτική του κόσμου, αυτή που κοιτάς στραμμένος προς το φως…
Υπάρχει και μια δεύτερη, η οποία σε περιμένει στις πιο απίθανες και ερεβώδεις γωνίες του μυαλού σου.
Αποδέξου το σκοτάδι που έχεις μέσα σου.
Αγάπησε τον εαυτό σου με τις φωτεινές και σκοτεινές πτυχές του.
Και όταν φως και σκοτάδι γίνουν ένα θα βρεις και τη δική σου αρμονία.
Για να μπορείς, όπως λέω και γω, να δεις το πραγματικό ΦΩΣ μέσα από το ΣΚΟΤΑΔΙ!
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια