Μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι.
Εκτός πραγματικότητας και εμβέλειας.
Αλλάζουμε απόψεις ταχέως όπως τα σύννεφα αλλάζουν σχήμα.
Περιπλέκονται με την ατμόσφαιρα και γίνονται ένα με τον ουρανό.
Αγγίζουν τον ήλιο, μα τον κρύβουν.
Όπως κρυβόμαστε και μεις απ’την αλήθεια.
Σαν κάτι να φοβόμαστε.
Σα να έχουμε βολευτεί στον δικό μας ουρανό, που είναι φτιαγμένος κι αυτός από νεφέλες.
Άυλες, αιωρούμενες μάζες που σα συγκρουστούν εκρήγνυνται και φέρνουν πίσω τη δροσιά και τη ζωντάνια.
Φέρε μου πίσω την ψιχάλα που μου έκλεψες, για να μπορέσω και εγώ να ξαναζήσω.
Να φυτρώσω ξανά σε αυτό το χώμα.
Να επιστρέψω σε τούτη τη γη.
Και όταν το αποφασίσω εγώ και μόνον εγώ, θα εξατμιστώ και θα μετατραπώ ξανά σε σύννεφο, απ’ όπου θα εκτοξεύω τους δικούς μου κεραυνούς αλήθειας…
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια