Κάθε πρωί περνούσα από κείνο το στενό δρομάκι όπου συναντούσα το πιο όμορφο δημιούργημα της φύσης, ένα ολάνθιστο στο χρώμα της φωτιάς τριαντάφυλλο.
Είχε γεννηθεί ένα ευάλωτο άνθος, όμως με τις εποχές να περνάνε και να διαπερνούν τη φθορά του χρόνου άρχισε να αναγεννιέται και να μεταμορφώνεται σε κάτι εξωτικό. Τα κλαδιά του απλώνονταν σε όλη την αυλή αυτού του περήφανου αρχοντικού και τα φύλλα του ήταν καταπράσινα. Ρουφούσαν απεγνωσμένα τις ακτίνες του λαμπερού ήλιου, προσφέροντάς τους τη ζωή για την οποία τόσο πολύ διψούσαν.
Τα άνθη αυτής της τριανταφυλλιάς ολοένα και μεγάλωναν και ψήλωναν. Την τελευταία φορά που πέρασα από εκείνη την περιοχή είχαν κολλήσει στα κάγκελα του κήπου, σα να ‘ταν έτοιμα να αποδράσουν από τη σκληρή τους μοίρα. Έμοιαζαν βασανισμένα και είχαν χάσει τη λάμψη τους, ίσως στην προσπάθειά τους να απελευθερωθούν κι αυτά εγκλωβισμένα σ’ ένα έδαφος που δεν ήταν δικό τους. Θα προτιμούσαν να γεννηθούν μέσα στη φύση παρέα με άλλα εξίσου πανέμορφα δημιουργήματα που θα επινοούσε αυτή.
Τα κάγκελα ήταν σιδερένια και μυτερά. Πλήγωναν το τριαντάφυλλο που τόλμησε να τα αψηφήσει. Μα δεν το ένοιαζε πια, γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να απαλλαχτεί από τα δεσμά του, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε τον θάνατό του.
Την επόμενη ημέρα το λουλούδι δεν ήταν εκεί. Κάποια είχαν μαραθεί και είχαν παραιτηθεί, πέφτοντας κάτω στη γη, θέλοντας να γίνουν ένα με αυτή. Είχαν κουραστεί να παλεύουν για την επιβίωσή τους. Όμως το ρόδο που θαύμαζα δεν ήταν μαζί με τα άλλα. Το κλαδί του ήταν ξεχαρβαλωμένο σαν κάποιος να το ‘χε αποκόψει βίαια από το υπόλοιπο μικροσκοπικό σώμα του. Έμεινα να κοιτάζω μουδιασμένη ό,τι είχε απομείνει από την κάποτε πλούσια τριανταφυλλιά και ένιωσα σαν κάτι να ξεριζώνουν από μέσα μου. Τόση όμορφη ζωή παντού γύρω μας και ‘μεις τη διαλύουμε απερίσκεπτα. Βάζουμε ένα τέλος όπου μπορούμε σα να είμαστε θεοί και συνεχίζουμε αδιάφοροι το δρόμο μας, όντας άνθρωποι.
Για μια στιγμή μπήκα στη θέση αυτού του δύστυχου ρόδου. Κάπως έτσι θα ασφυκτιούσε όταν του αφαίρεσαν εγωιστικά την ψυχή από μέσα του…όταν έπεσε και η τελευταία σταγόνα απ’ το νερό της βροχής που το ξεδίψασε.
Αποκομμένη και εγώ από τις ρίζες μου, προσπαθώντας να ανακαλύψω τον εαυτό μου και το μέλλον μου διψούσα για τη δική μου βροχή αλήθειας, ελπίζοντας μονάχα πως δε θα χανόμουν έτσι άδοξα όπως το τριαντάφυλλό μου.
Αφιερωμένο σ’ αυτούς που έφυγαν νωρίς και σ’ αυτούς που έμειναν πίσω με μια ανάμνηση για φυλαχτό…
Φωτογραφία: Θεσ/νίκη
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια