Σκορπίσανε για πάντα τα φιλιά μας,
στου άνεμου τους αδιάβατους δρόμους που κανείς θνητός δεν τόλμησε να ονειρευτεί.
Μα ήταν τόσο γλυκιά η πλάνη που στο κλάμα μας έσταζε μέλι αντί για δάκρυα.
Και τα σωθικά μας φώναζαν “ζήτω το φως, ζήτω το φως”.
Αλλά αυτό δεν ήταν λάμψη,
ήταν η χαλασμένη λάμπα στο γραφείο τελετών που ξεψυχούσε,
ενώ εμείς προετοιμάζαμε την κηδεία του έρωτά μας.
Μεγαλωμένη σε νησί δεν θα μπορούσα παρά να αγαπώ την θάλασσα. Σπουδάζω στην Αθήνα ενώ παράλληλα προσπαθώ να ζήσω όσο πιο ελεύθερα η ελευθερία μου επιτρέπει.
0 Σχόλια