Τη νύχτα όλα φαντάζουν σκοτεινά,
Τίποτα δε γίνεται πια σωστά
Οι σκέψεις είναι μονάχα θολές,
Μπλεγμένες, αραχνοΰφαντες κλωστές
Βουητό στο κεφάλι η φωνή η δική σου,
Νανουρίζει τους ψιθύρους που έχεις στην ψυχή σου
Μεθυσμένα τα χείλη διψούν για παραμύθια,
Μονάχα τα αυτιά όμως γνωρίζουν την αλήθεια
Ζαλισμένο το βλέμμα που καίγεται σα φλόγα,
Σπίθες πετάγονται απ’ της ματιάς το «στρώμα»
Το ρολόι χτυπάει…
12.00 η ώρα…
Προσοχή στο κουτί που ανοίγει η Πανδώρα!
Παρέα με τις πορφυρές αισθήσεις
Ξεκλέβουν ώρες και οι δυσάρεστες εκπλήξεις.
Καλύτερα να μείνεις ξύπνιος στο σκοτάδι,
Παρά να κοιμάσαι αιώνια στην αγκαλιά του Άδη
Σειρήνες μαγεύουν το κορμί σου
Σε προσκαλούν να χάσεις την ηθική σου
Η νύχτα είναι επικίνδυνη πλανεύτρα
Τα όνειρά σου τώρα ξέχνα
Θα δεις σε λίγο τον ήλιο να γεννιέται
Και της νύχτας ο καημός σιγά σιγά ξεχνιέται
Μέχρι μεσάνυχτα να ‘ρθουν ξανά μες στη ζωή σου
Εσύ να μείνεις ξύπνιος
Μονάχα αυτό θυμήσου!
Το κορίτσι του Μάη όπως λένε και οι Olympians! Γεννημένη Μάιο μήνα του '98, δεν πρόλαβα καλά καλά να ζήσω στον 20ο αιώνα, πήρα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τον 21ο. Το πρώτο μου κλάμα ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη, στην οποία και διανύω τα φοιτητικά μου χρόνια στην Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ και πλέον είμαι ένα τσακ πριν από το πολυπόθητο πτυχίο μου. Όπως έλεγε και η πολυαγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη είμαι και εγώ μια συναισθηματική ανόητη, μια μπερδεμένη αναποφάσιστη! Δηλώνω λάτρης της ζωής και των ανθρώπων που κάνουν τα πάντα για αυτήν! Συνήθως θα με βρεις σε ένα δικό μου χάος φτιαγμένο από βιβλία, ταινίες, χορό και μουσική!
0 Σχόλια