Μίλα μου για τέχνη.
Για βιβλία, τραγούδια και ταινίες.
Για λουλούδια, κτίρια και στιχάκια.
Και βάλε μουσική να παίζει στο γραμμόφωνο.
Ναι εκείνο το τραγούδι που ακούω συνέχεια τις τελευταίες μέρες.
Ή καλύτερα μίλα μου για τη ζωή.
Άλλωστε κι αυτή από μόνη της δεν αποτελεί μορφή τέχνης;
Κι αν η ζωή είναι τέχνη, εμείς οι άνθρωποι τί είμαστε;
Ίσως στο εμείς δεν πρέπει να συμπεριλάβω όλους τους ανθρώπους.
Γιατί δεν είναι όλοι εμείς.
Και σίγουρα δεν είναι όλοι άνθρωποι.
Ίσως είμαστε κομματάκια τέχνης, συμπυκνωμένα σε ανθρωπόμορφα μπουκαλάκια.
Σαν τα αρώματα!
Ακριβά ή φθηνά, καινούργια ή φθαρμένα, έντονα ή άτονα.
Όλα μαζί ενωμένα με μια άυλη κόλλα, σαν πολύχρωμα μωσαϊκά που έσπασαν και θέλουν επιδιόρθωση.
Κάποιοι την ονομάζουν συναίσθημα.
Κι αυτά τα μπουκαλάκια τα αποκαλούν σώματα.
Σώμα…τι κοινότυπη λέξη για να περιγράψεις τα εκατομμύρια σωματίδια που ενώνονται για να δημιουργήσουν αυτό το αποτέλεσμα.
Κάπως αλλιώς θα ήθελα να ονομάζονται τα πράγματα.
Η απόδοση βαθύτερου νοήματος στις λέξεις, είχε πάντα μεγάλη σημασία για εμένα.
Εφόσον θεωρείς κάτι πολύτιμο, οφείλεις να του παραχωρείς την αντίστοιχη σπουδαιότητα.
Να μην το μπερδεύεις με τυπικές ασυναρτησίες και αερολογίες.
Να μην προκαλεί πλήξη και αδιαφορία, αλλά συγκίνηση και διαφάνεια.
Γιατί όταν κατανοείς κάτι, βλέπεις την ουσία του μπροστά σου.
Κι ας θαμπώνει η όραση.
Έτσι απλά, δίχως γυαλιά ή φακούς επαφής.
Διαύγεια με την μορφή οπτικού τεχνάσματος.
Ή πολύ απλά βαθιά κατανόηση.
ΥΣ:
Εγώ θα μείνω εδώ με την τέχνη μου.
Με τις λέξεις μου.
Με την ασύλληπτη αλληλουχία ενώσεων.
Ή αλλιώς με αυτό που εσείς αποκαλείτε σώμα.
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια