Ποτέ δεν με κατάλαβαν πραγματικά.
Κυρίως επειδή δε θέλησαν.
Με αποκάλεσαν παράξενη, διότι η οπτική μου διέφερε από τη δική τους.
Άλλη πραγματικότητα είπαν…αλλόκοτη και ξένη.
Και το ξένο συνήθως απωθεί εκ πρώτης όψεως.
Το δέχτηκα όμως!
Ναι είμαι παράξενη, αφού πιστεύω ακόμη στους ανθρώπους και στις αγνές τους προθέσεις.
Στα αληθινά συναισθήματα και στα γεμάτα ένταση βλέμματα.
Στην εμπιστοσύνη και στην αμοιβαιότητα.
Στις παντοτινές φιλίες και στην αιώνια αγάπη.
Στην υποστήριξη της οικογένειας.
Στη δύναμη που έχει το χαμόγελο και η αγκαλιά.
Στην ισότητα και στη δίκαιη αντιμετώπιση όλων.
Στον ενθουσιασμό κάθε φορά που αντικρίζω τον ουρανό.
Στην μαγεία της φύσης και των χρωμάτων.
Αυτοί μου έδειχναν μουτζούρες, κι εγώ έβλεπα τέχνη.
Αυτοί μου μιλούσαν για επιβίωση, κι εγώ έβλεπα θέληση για ζωή.
Αυτοί μου έλεγαν κακίες, κι εγώ ανταπέδιδα με καλοσύνη.
Αυτοί μου γύρισαν την πλάτη, κι εγώ βρήκα τον δρόμο μόνη μου.
Αυτοί με έριξαν κάτω, κι εγώ σηκώθηκα πιο δυνατή.
Κάθε φορά που με υποτιμούσαν, έβρισκα την αντοχή να συνεχίσω.
Μου πετούσαν πέτρες, κι εγώ εν τέλει έφτιαξα κάστρο!
Πήρα την παραξενιά μου χεράκι χεράκι και της έδειξα να μη συμβιβάζεται.
Να μην υποτιμάει τον εαυτό της.
Να μη σταματήσει να προσπαθεί.
Να μην αλλάξει αυτό που είναι.
Μα κυρίως να αγαπήσει αυτό που είναι.
Κι ας μην την καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Μικρή σημασία έχει η γνώμη των άλλων για σένα.
Αυτό που μετράει πραγματικά είναι να καταλαβαίνεις εσύ τον εαυτό σου.
Όταν το κάνεις, θα ακολουθήσουν και οι άλλοι.
Μόνο που τότε δεν θα σε νοιάζει πλέον.
Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση!
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια