Θα σου πω ένα παραμύθι που δεν μοιάζει με τα άλλα.
Για μια γυάλινη πόλη μακριά από εδώ…ή πολύ πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις.
Εσύ θα μου πεις στο τέλος.
Εκεί επικρατούν πάντα χαμηλές θερμοκρασίες, ψυχρές.
Για να ταιριάζουν με τη γενικότερη ατμόσφαιρα.
Δεν θα δεις ηλιόλουστες φωτεινές μέρες, ούτε θα νιώσεις τον ήλιο να ζεσταίνει το δέρμα σου.
Δεν θα αντικρίσεις ολάνθιστα φυτά, ούτε πολύχρωμες εικόνες.
Τα πήρε όλα ο χιονιάς και τα μετέτρεψε σε εύθραυστες γυάλινες αναπαραστάσεις.
Θα ήθελα όμως να εστιάσεις την προσοχή σου στον μύθο των συναισθημάτων.
Έχεις ακούσει ποτέ για κρυστάλλινα συναισθήματα;
Για εσωτερικές ψυχικές καταστάσεις πλημμυρισμένες από διαύγεια και καθαρότητα;
Διακριτά στην όψη, σαν σταλακτίτες πάγου.
Μα συνάμα τόσο ευαίσθητα στη σύσταση…τα αγγίζεις και κοντεύουν να γίνουν θρύψαλα.
Φαντάσου έναν ωκεανό από διάσπαρτα κομμάτια πάγου, δίχως να έχουν τη δυνατότητα να επαναπροσδιοριστούν και να εκφράσουν αυτό που επιθυμούν.
Το μόνο που χρειάζονται είναι λίγες αχτίδες φωτός.
Όμως αυτές εκλείπουν εδώ και καιρό από τη γυάλινη πόλη.
Κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου παρατηρούσες τοπία ποικίλων αποχρώσεων, ευτυχισμένες στιγμές, άκουγες γέλια και φωνές.
Υπήρχαν τρυφερά συναισθήματα που μπορούσαν να εκφραστούν, να πουν τη δική τους αλήθεια.
Ήταν λες και κοιτούσαν βαθιά μες τη ψυχή σου!
Όταν όμως ξεκίνησαν να τα χλευάζουν και να μην τα εκτιμούν, αυτά άρχισαν να παγώνουν σιγά σιγά.
Κάθε φορά που κάποιος τα παραμελούσε, οι κρύσταλλοι πολλαπλασιάζονταν.
Μέχρι που κάλυψαν ολόκληρη την πόλη.
Μια πόλη από γυαλί και πάγο, εύθραυστη σαν πορσελάνη.
Στο παρελθόν έκαιγε φλογερά και χτυπούσε δυνατά, μα τώρα η νηνεμία της παγερής ατμόσφαιρας έδωσε άλλον χτύπο…πιο νωθρό.
Γι’ αυτό σου λέω να εκτιμάς που μπορείς να κοιτάς ηλιαχτίδες κάθε φορά που ανοίγεις τα μάτια σου.
Που μπορείς να εκφράζεις τα συναισθήματά σου και να βρίσκεις ανταπόκριση σε ένα ζευγάρι μάτια.
Υπάρχουν πόλεις που ζητούν έστω και μία ηλιαχτίδα.
Πόλεις μακρινές που τις ονομάζουν γυάλινες.
Και τώρα για πες μου, κατάλαβες πού βρίσκονται;
Αν δεν τις βρεις τριγύρω, κοίταξε λίγο μέσα σου.
Βιάσου! Προτού να γίνουν πάγος!
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια