Εγώ αυτό ξέρω να κάνω καλά. Αυτό ποιο; Αυτό, ξέρεις. Δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Να ξεχνάω. Ναι, αυτό ξέρεις να το κάνεις καλά. Νοθεία, θεωρούσα εγώ τον τρόπο που με κρατούσες, σφυρηλατώντας την ουσία στην απουσία σου. Μακριά απ’ την αγχόνη του κόσμου, έπνιξα την ανούσια ντροπή μου. Έτρεξες σαν κυνηγημένος και λυπήθηκες άστοχα γι’ αυτά που έχασες. Και έρχομαι εγώ να σου πω, πως είμαστε ό,τι έχουμε χάσει. Κράτησα την ανάσα μου για πεντέμισι δευτερόλεπτα και ένιωσα σημαντική. Ουρλιαχτά από το δίπλα διαμέρισμα και ιδρώτας να ρέει άφθονος κατά μήκος της παραστάδας. Και το γιασεμί φέτος δεν είχε ανθίσει και ούτε είχα προλάβει να το παρατηρήσω. Βέβαια. Αφού ξόδευα πολύ χρόνο στο να είμαι αμήχανη. Μικρή συνήθιζα να αναρωτιέμαι που πάνε τα μπαλόνια και αν όλα μαζί κάποτε, βρίσκονται εκεί στον ουρανό. Μετά φοβόμουν μήπως τα γκρι σύννεφα τα εμποδίσουν και δεν βρουν ποτέ τον δρόμο τους. Φοβάμαι ακόμα τα σύννεφα. Μήπως με εμποδίζουν και δε βρίσκω το δρόμο μου. Μου άρεσαν τα βερίκοκα, αν και θα τα ήθελα λίγο πιο κίτρινα και λίγο πιο κόκκινα. Ωριμάζεις αποδομώντας και αυτό δεν είναι η καλύτερη τροπή που μπορούν να πάρουν τα πράγματα. Μα είναι μια εξέλιξη, σωστά; Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να σκεφτούν. Τους φθονώ. Γιατί ξέρουν να είναι ευτυχισμένοι, μέσα στην ίδια τους τη χαοτική ευταξία. Τους ζηλεύω, για τον τρόπο που είναι ευλύγιστοι στα ερωτηματικά και για το πως όλοι, παρόλα αυτά, ξέρουν να σου πουν για τέχνη και πολιτική, αν τους ρωτήσεις. Θα σου δώσουν καλύτερη απάντηση απ’ αυτή που περίμενες. Το ασπρόμαυρο είναι ντεμοντέ και η ανοχή το ίδιο. Αλλά εμένα μ’ αρέσουν εξίσου. Τον δρόμο που περπατάω τώρα, τον έχω δει από χιλιάδες οπτικές. Και όμως κάθε φορά που τον περπατάω, είναι η ίδια διαδρομή. Ίσως γι’ αυτό και να αγαπώ τόσους πολλούς ανθρώπους. Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσαν και αυτοί. Όχι, γράψε λάθος. Μια φορά θυμάμαι, μια φίλη με φακίδες, μου είχε ζωγραφίσει κάτι. Ήταν ένα κοριτσάκι μ’ ένα φόρεμα, λεπτά πόδια και κεφάλι αλεπούς, που ακροβατούσε πάνω σε ένα σχοινί. Συνειδητά η ασυνείδητα, έχω υποκύψει γράφοντας γράμματα σε ανθρώπους που δε μπόρεσα να κρατήσω. Τους μιλάω για ποίηση και πλήττουν. Τους μιλάω για ζωή και αποφασίζουν ότι η αυτοκτονία είναι μία καλή λύση. Τους μιλάω για χρώματα και κοιτούν το νερό. Τους μιλάω για τον έρωτα και με κοιτούν στα μάτια.
Γεννημένη τις τελευταίες μέρες του τελευταίου μήνα του χρόνου, είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής σε ό,τι κάνω στη ζωή μου. Δευτεροετής φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη, με όνειρα και στόχους που αριθμητικά, καλύπτουν σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Παθιασμένη με την τέχνη, τα βιβλία και τα όμορφα χαμόγελα. Μια φυσιολάτρης χορεύτρια που αγαπά επίσης τη θάλασσα, τα ταξίδια και τη καλή μουσική. Εναντιώνεται στην αδικία και προσπαθεί σταθερά και ανελλιπώς, να γίνει αυτό το «καλύτερο» που εύχεται να δει γύρω της. Είμαι αυτή που είμαι, αν και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό κατ’ακρίβειαν, ακόμη. Ενδεχομένως εσείς να καταλάβετε καλύτερα.
0 Σχόλια