Το πιστεύω, γιατί είναι αδιανόητο, παράδοξο

Εγώ αυτό ξέρω να κάνω καλά. Αυτό ποιο; Αυτό, ξέρεις. Δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Να ξεχνάω. Ναι, αυτό ξέρεις να το κάνεις καλά. Νοθεία, θεωρούσα εγώ τον τρόπο που με κρατούσες, σφυρηλατώντας την ουσία στην απουσία σου. Μακριά απ’ την αγχόνη του κόσμου, έπνιξα την ανούσια ντροπή μου. Έτρεξες σαν κυνηγημένος και λυπήθηκες άστοχα γι’ αυτά που έχασες. Και έρχομαι εγώ να σου πω, πως είμαστε ό,τι έχουμε χάσει. Κράτησα την ανάσα μου για πεντέμισι δευτερόλεπτα και ένιωσα σημαντική. Ουρλιαχτά από το δίπλα διαμέρισμα και ιδρώτας να ρέει άφθονος κατά μήκος της παραστάδας. Και το γιασεμί φέτος δεν είχε ανθίσει και ούτε είχα προλάβει να το παρατηρήσω. Βέβαια. Αφού ξόδευα πολύ χρόνο στο να είμαι αμήχανη. Μικρή συνήθιζα να αναρωτιέμαι που πάνε τα μπαλόνια και αν όλα μαζί κάποτε, βρίσκονται εκεί στον ουρανό. Μετά φοβόμουν μήπως τα γκρι σύννεφα τα εμποδίσουν και δεν βρουν ποτέ τον δρόμο τους. Φοβάμαι ακόμα τα σύννεφα. Μήπως με εμποδίζουν και δε βρίσκω το δρόμο μου. Μου άρεσαν τα βερίκοκα, αν και θα τα ήθελα λίγο πιο κίτρινα και λίγο πιο κόκκινα. Ωριμάζεις αποδομώντας και αυτό δεν είναι η καλύτερη τροπή που μπορούν να πάρουν τα πράγματα. Μα είναι μια εξέλιξη, σωστά; Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να σκεφτούν. Τους φθονώ. Γιατί ξέρουν να είναι ευτυχισμένοι, μέσα στην ίδια τους τη χαοτική ευταξία. Τους ζηλεύω, για τον τρόπο που είναι ευλύγιστοι στα ερωτηματικά και για το πως όλοι, παρόλα αυτά, ξέρουν να σου πουν για τέχνη και πολιτική, αν τους ρωτήσεις. Θα σου δώσουν καλύτερη απάντηση απ’ αυτή που περίμενες. Το ασπρόμαυρο είναι ντεμοντέ και η ανοχή το ίδιο. Αλλά εμένα μ’ αρέσουν εξίσου. Τον δρόμο που περπατάω τώρα, τον έχω δει από χιλιάδες οπτικές. Και όμως κάθε φορά που τον περπατάω, είναι η ίδια διαδρομή. Ίσως γι’ αυτό και να αγαπώ τόσους πολλούς ανθρώπους. Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσαν και αυτοί. Όχι, γράψε λάθος. Μια φορά θυμάμαι, μια φίλη με φακίδες, μου είχε ζωγραφίσει κάτι. Ήταν ένα κοριτσάκι μ’ ένα φόρεμα, λεπτά πόδια και κεφάλι αλεπούς, που ακροβατούσε πάνω σε ένα σχοινί. Συνειδητά η ασυνείδητα, έχω υποκύψει γράφοντας γράμματα σε ανθρώπους που δε μπόρεσα να κρατήσω. Τους μιλάω για ποίηση και πλήττουν. Τους μιλάω για ζωή και αποφασίζουν ότι η αυτοκτονία είναι μία καλή λύση. Τους μιλάω για χρώματα και κοιτούν το νερό. Τους μιλάω για τον έρωτα και με κοιτούν στα μάτια.

Πόσο χρήσιμο ήταν αυτό το άρθρο για εσένα?

Αξιολόγησέ το, επιλέγοντας τη φατσούλα που επιθυμείς!

Μέσος όρος: 4.9 / 5. Ψήφοι: 10

Καμία ψήφος μέχρι στιγμής! Αξιολόγησέ το πρώτος/η.

Λυπούμαστε πολύ που αυτό το άρθρο δεν ήταν χρήσιμο για εσένα!

Βοήθησέ μας να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο!

Πες μας, πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτό το άρθρο?

Δημοσιεύσεις

Γεννημένη τις τελευταίες μέρες του τελευταίου μήνα του χρόνου, είμαι άνθρωπος της τελευταίας στιγμής σε ό,τι κάνω στη ζωή μου. Δευτεροετής φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη, με όνειρα και στόχους που αριθμητικά, καλύπτουν σχεδόν μια ολόκληρη ζωή. Παθιασμένη με την τέχνη, τα βιβλία και τα όμορφα χαμόγελα. Μια φυσιολάτρης χορεύτρια που αγαπά επίσης τη θάλασσα, τα ταξίδια και τη καλή μουσική. Εναντιώνεται στην αδικία και προσπαθεί σταθερά και ανελλιπώς, να γίνει αυτό το «καλύτερο» που εύχεται να δει γύρω της. Είμαι αυτή που είμαι, αν και δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό κατ’ακρίβειαν, ακόμη. Ενδεχομένως εσείς να καταλάβετε καλύτερα.

Σχετικά θέματα: poem // poetry // tambook // tambook.gr // ποίημα // ποίηση // χωρίς ta(m)boo

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Του αποχωρισμού

Του αποχωρισμού

Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος.   Η μάνα σου σού...

Διαβάστε Περισσότερα
Homo sapiens

Homo sapiens

“Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι.  Όμως σε παρακαλώ μην με παρεξηγήσεις, προτού με διαβάσεις.  Ούτε μη βιαστείς να βγάλεις ξαφνικά συμπεράσματα για μένα.  Γιατί αυτό κάνουν πάντα όλοι. Και πώς να τους συμπαθήσω μετά;    Μην με αδικήσεις, προτού περπατήσεις με τα...

Διαβάστε Περισσότερα
Στίγμα

Στίγμα

Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες   Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...

Διαβάστε Περισσότερα
Θάλασσα

Θάλασσα

Θάλασσα Κάποιοι ηρεμούν κοντά σου, ξεφεύγουν από τα βάσανα τους. Κάποιοι μαγεύονται στο χρώμα σου, αυτό το μπλε που πότε είναι ανοιχτό και πότε σκούρο. Κάποιοι φοβούνται το άγγιγμα σου, αυτούς ποτέ μου δεν τους κατάλαβα. Πώς γίνεται να φοβάσαι τη θάλασσα; Ακόμη και...

Διαβάστε Περισσότερα
Σιωπηλή Ερωμένη

Σιωπηλή Ερωμένη

Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ   Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ   Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ   Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...

Διαβάστε Περισσότερα

0 Σχόλια

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Εγγράψου τώρα στο Newsletter μας

Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.

Η εγγραφή σου ολοκληρώθηκε με επιτυχία!

Share This