Σου κράτησα μια θέση στο τρενάκι της ζωής.
Ξέρεις για ποιο μιλάω…
Είναι εκείνο το τεράστιο τρενάκι στο τέλος του θεματικού πάρκου.
Ποτέ δεν έχει ουρές αναμονής εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι καιρό τώρα φοβόμουν να ανέβω.
Έβλεπα τα υπόλοιπα παιχνίδια, που δε ζητούσαν ρίσκο κι επέλεγα εκείνα.
Ήξερα το ξεκίνημα, δεν απαιτούσαν ιδιαίτερες ικανότητες.
Κι όσον αφορά το τέλος, πάντα προβλεπόμενο χωρίς συναίσθημα.
Είχαν σχεδιαστεί με συγκεκριμένες προδιαγραφές, διόλου πρωτότυπες.
Κι έτσι το τελευταίο τρενάκι έμενε άδειο.
Όμως σου ορκίζομαι ότι από την ημέρα που σε γνώρισα, θα το επέλεγα ξανά και ξανά.
Χωρίς άλλους επιβάτες.
Μόνο εσύ κι εγώ,
Πάει πολύ ψηλά, το ξέρω.
Μα δεν φοβάμαι γιατί έχω εσένα δίπλα μου.
Με κοιτάζεις βαθιά στα μάτια και μου χαμογελάς.
Και τότε ξέρω πως εσύ θα με προσέχεις.
Κι όταν χαμηλώνει, ξέρω πως δεν θα προσγειωθώ άτσαλα στο έδαφος.
Γιατί θα με κρατάς από το χέρι και θα με αγκαλιάζεις σφιχτά.
Δεν ξέρω πως ακριβώς να σου το περιγράψω, αλλά όταν βρίσκομαι μαζί σου δεν φοβάμαι τίποτα.
Λες και μπορώ να κάνω τα πάντα!
Ίσως να υπάρχει κάποια λέξη που να το περιγράφει, αλλά δεν θέλω να πιεστώ.
Γιατί όταν πιέζομαι βάζω τα κλάματα και μοιάζω με μωρό.
Ξέρεις εσύ…
Άλλωστε δεν θέλω μια κοινότυπη λέξη για να σου περιγράψω αυτά που νιώθω.
Θα βρω μια άλλη, καινούργια, μόνο δική μας.
Μμ τι έλεγα;
Πάλι έχασα τα λόγια μου!
Όταν σου μιλάω αποσυντονίζομαι, γιατί με συνεπαίρνει το συναίσθημα.
Έλεγα πως όταν είσαι κοντά μου, τίποτα δεν μπορεί να μου κάνει κακό.
Με ακούς με προσήλωση καθ’ όλη τη διάρκεια του μονολόγου μου.
Και μου απαντάς : «Άρα να είσαι συνέχεια μαζί μου!»
Χαμογελάω και λάμπουν εξ ολοκλήρου τα μάτια μου.
Σαν πεντάχρονο παιδάκι που του έταξαν το πιο υπέροχο δώρο.
Σε παίρνω από το χέρι και πηγαίνουμε προς το τρενάκι.
Λένε πως έχει την καλύτερη θέα εκεί πάνω.
Μάλλον δεν έχουν αντικρίσει ακόμη τα μάτια σου.
Η πιο μαγευτική θέα είναι να αγκαλιάζεις το άτομο που αγαπάς.
Επομένως θαυμάζω την καλύτερη θέα εδώ και καιρό!
Και θέλω να συνεχίσω να τη θαυμάζω…
Θα μου χαρίσεις τελικά εκείνη την βόλτα στο τρενάκι;
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια