Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος.
Η μάνα σου σού δίνει φωτογραφίες να στολίσεις το σπίτι σου, ο πατέρας σου σου δίνει συμβουλές για τα επερχόμενα εμπόδια της αυτόνομης ζωής, οι φίλοι σου σου εύχονται να περάσεις ακόμα καλύτερα αλλά και να μην τους ξεχάσεις και ο έρωτάς σου, που είτε θα κρατήσει είτε θα τελειώσει, τραβάει σχεδόν τον ίδιο πόνο. Έτσι θα χαιρετήσεις τους ανθρώπους σου. Αλλά πες μου, πώς χαιρετάς τους ανθρώπους σου, όταν φεύγεις έφηβος ακόμα για να αναζητήσεις την τύχη σου στην άλλη άκρη της γης; Πώς σε χαιρετάει, τι φωτογραφίες, τι φιλιά και τι αγκαλιές σου δίνει η μάνα σου, όταν ξέρει ότι θα περπατήσεις πάνω σε πτώματα και αίματα για να φτάσεις κάποτε σε αυτόν τον καλύτερο κόσμο; Τι συμβουλές πρέπει να σου δώσει ο πατέρας σου για να καταφέρεις να αντιμετωπίσεις τα κύματα αυτής της αφιλόξενης και θυμωμένης θάλασσας; Τι ευχές σου δίνουν οι φίλοι σου, όσοι έχουν μείνει, ξέροντας ότι όταν περάσεις εκείνο το βουνό προς την Δύση θα μισήσεις κάθε ανατολή; Τι πόνο θα νιώσει αυτός ο έρωτας που μόνο φαντάστηκες, τον οποίο σκότωσε απότομα μια βόμβα, ένας πυροβολισμός ή ακόμα και ο Θεός σου ο ίδιος; Πώς αποχαιρετούν σε αυτά τα μέρη;
Μάλλον δεν αποχαιρετούν, το κρατάνε και το πετάνε στα σασί των φορτηγών και στις σάπιες βάρκες. Γι’ αυτό βουλιάζουν, ο πόνος δεν κάθεται στην επιφάνεια ποτέ.
Γεννημένος στην αυγή αυτού του αιώνα και γαλουχημένος μέσα από τα καλούδια του προηγούμενου. Μεγαλωμένος σε ένα μικρό νησί στην καρδιά του Αιγαίου, απόφοιτος της Ακαδημίας εμπορικού Ναυτικού και άρρηκτα συνδεδεμένος με την θάλασσα, την μουσική και την λογοτεχνία.
0 Σχόλια