1. Ανέβηκα στο ξωκκλήσι και είδα την παραλία που πριν λίγο κάναμε μπάνιο είδα και πιο δίπλα την παραλία γυμνιστών όμως δε φαινόταν κανένα κορμί έχει τόσο αέρα που φοβάμαι φοβάμαι μη με πάρει και με πάει κάπου μακριά σου ή κουτρουβαλήσω σε αυτές τις απότομες πλαγιές...
Μίλα μου για τέχνη. Για βιβλία, τραγούδια και ταινίες. Για λουλούδια, κτίρια και στιχάκια. Και βάλε μουσική να παίζει στο γραμμόφωνο. Ναι εκείνο το τραγούδι που ακούω συνέχεια τις τελευταίες μέρες. Ή καλύτερα μίλα μου για τη ζωή. Άλλωστε κι αυτή από μόνη της δεν...
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό κι ένα – είδες – όλοι μας τόχουμε – βυσινιό νεύρο κάτω...
Βαρύ το χώμα Ο ασ(φυκ)τικός ρεαλισμός που δημιουργεί τη (φαντ)αστική παρακμή έχει ως αποτέλεσμα την ψυχοκοινωνική α(χα)ριστεία. Πρελούδιο Το Ελληνικό Όνειρο Νεκρόπολη Αφυδατωμένοι Οι πενιές της Αλεξάνδρας Αγχόνη Μαλχόλαντ 7 Τεχνολογία: Ωδή στην τραγωδία...
Εκκρεμής φιγούρα ταλαντώνεται στα ακροδάχτυλα του Φόβου. Αυτός. Ένας θεός κουρελοκατασκευή. Φτιαγμένος απ’ τα χειρότερα υλικά του υποσυνείδητού της. Σεναριογράφος άριστος και σκηνογράφος πρώτος. Μα πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κοιτάξτε τι καλά που την χορεύει! Κοιτάξτε τι...
Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος. Η μάνα σου σού...
Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...
Τόπος στεγνός σαν τους κάβους που βιράρανε σε κάποιο ρυμουλκό της Σενεγάλης Ή ανυπόφορος όπως το θεϊικό, που έτρεχε στο deck και στα αμπάρια του λιονταριού, ένα καλοκαιρινό μήνα του ‘21 κάπου στην Γουινέα Μισές ήταν οι μέρες που γνώρισα πρώτη φορά τη φτώχεια στη γη...
1. Ανέβηκα στο ξωκκλήσι και είδα την παραλία που πριν λίγο κάναμε μπάνιο είδα και πιο δίπλα την παραλία γυμνιστών όμως δε φαινόταν κανένα κορμί έχει τόσο αέρα που φοβάμαι φοβάμαι μη με πάρει και με πάει κάπου μακριά σου ή κουτρουβαλήσω σε αυτές τις απότομες πλαγιές...
Μίλα μου για τέχνη. Για βιβλία, τραγούδια και ταινίες. Για λουλούδια, κτίρια και στιχάκια. Και βάλε μουσική να παίζει στο γραμμόφωνο. Ναι εκείνο το τραγούδι που ακούω συνέχεια τις τελευταίες μέρες. Ή καλύτερα μίλα μου για τη ζωή. Άλλωστε κι αυτή από μόνη της δεν...
Όσοι «ζήσαμε» γραμμένο με εισαγωγικά χιλιάδες κάνες κεντράρουνε πάνω μας απ’ την ταράτσα του ΟΤΕ κρύο κρύο και μελό με το μακό μας φανελάκι κάνουμε τάχα πως έχουμε παλτό κι ένα – είδες – όλοι μας τόχουμε – βυσινιό νεύρο κάτω...
Βαρύ το χώμα Ο ασ(φυκ)τικός ρεαλισμός που δημιουργεί τη (φαντ)αστική παρακμή έχει ως αποτέλεσμα την ψυχοκοινωνική α(χα)ριστεία. Πρελούδιο Το Ελληνικό Όνειρο Νεκρόπολη Αφυδατωμένοι Οι πενιές της Αλεξάνδρας Αγχόνη Μαλχόλαντ 7 Τεχνολογία: Ωδή στην τραγωδία...
Εκκρεμής φιγούρα ταλαντώνεται στα ακροδάχτυλα του Φόβου. Αυτός. Ένας θεός κουρελοκατασκευή. Φτιαγμένος απ’ τα χειρότερα υλικά του υποσυνείδητού της. Σεναριογράφος άριστος και σκηνογράφος πρώτος. Μα πάνω απ’ όλα, ηθοποιός. Κοιτάξτε τι καλά που την χορεύει! Κοιτάξτε τι...
Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της...
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο, όταν αφήνεις το σπίτι σου. Όταν μετακομίζεις σε μια, κοντινή, έστω, πόλη ο αποχαιρετισμός είναι πιο δύσκολος. Η μάνα σου σού...
Στεριές θαμμένες μας κυνηγάν Μόνο στους χάρτες και στης γέφυρας τις οθόνες Συχνά τα νέα μας τα φέρνουν πουλιά Που σπάν άφοβα του ορίζοντα τους κανόνες Οι λαμαρίνες καίνε από τον ήλιο και τα γκάζια Και το κεφάλι σου δεν στρεφεις πότε στην πλώρη Σε κυνηγάν...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.