Η ανάμνησή σου ένα μακρινό όνειρο Το πρόσωπό σου ξεθωριάζει Μετράω στις στάλες της βροχής τις στιγμές μας Ήρθες ξαφνικά και τυχαία «Όπως συμβαίνουν όλα τα ωραία στην ζωή», έτσι μου είπες. Γαλάζιο φεγγάρι και φθινοπωρινές μπόρες Μυρωδάτα γιασεμιά και γκρίζος...
Απλώνει το πέπλο του παντού και σε τυλίγει… Στην αρχή σε προσεγγίζει δειλά δειλά και σε αγκαλιάζει. Έπειτα σιγά σιγά σε σφίγγει. Η αγκαλιά γίνεται μέγγενη και σε «πνίγει». Νιώθεις να ασφυκτιάς και παλεύεις με ό,τι δύναμη σου έχει απομείνει… Με κάθε σπιθαμή του κορμιού...
Two pieces of a whole? light and dark, fire and water, heaven and hell. All my life has been marked by contradictions. Chaos has been running in my veins. Golden tentacles of light and dark shadows circle my heart. See me for what I am. A luminous being, with...
Τη νύχτα όλα φαντάζουν σκοτεινά, Τίποτα δε γίνεται πια σωστά Οι σκέψεις είναι μονάχα θολές, Μπλεγμένες, αραχνοΰφαντες κλωστές Βουητό στο κεφάλι η φωνή η δική σου, Νανουρίζει τους ψιθύρους που έχεις στην ψυχή σου Μεθυσμένα τα χείλη διψούν για παραμύθια, Μονάχα τα αυτιά...
Υπάρχουν μέρες που ακόμα και ο ήλιος δεν έχει όρεξη για πολλά - πολλά. Κλείνεται στο σπίτι του κατεβάζει τα ρολά και βαριέται να λάμψει. Αφήνει αναπάντητες τις κλήσεις της Γης κι όταν αυτή τον επισκέπτεται εκείνος πετάει δύο - τρία σύννεφα πάνω του κάθεται με τα πόδια...
Νοέμβριος του 2021. Είναι πρωί και κάνει κρύο. Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και ψάχνω να δω την ώρα. Το ξυπνητήρι ηχεί διαφορετικά αυτή την φορά. Ήρθε η ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν θέλω να αποχωριστώ το πάπλωμα. Νιώθω ασφάλεια και ζεστασιά εκεί μέσα. Δεν...
(απόφθεγμα της Amandine-Aurore-Lucile Dupin ή αλλιώς Γεωργία Σάνδη) (Σελίδες προσωπικού ημερολογίου) Θυμάμαι που ερχόσουν να με πάρεις από τον παιδικό σταθμό κι εγώ ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με μια ροζ τσαντούλα στην πλάτη να σου δίνω το χέρι μου και να σε ακολουθώ...
Δεν έπρεπε να αναμειχθώ Βγάζουν τα όπλα και τους συγχαίρουν Εύχονται περαστικά σε υγιείς Και τα βάζουν με αναμνήσεις άπνοες. Δεν έπρεπε να αναμειχθώ Σαν χθες γεννήθηκε ο Πικάσο Και σήμερα είμαστε όλοι πίνακάς του Χρώματα σε βιβλία Λέξεις σε καμβάδες Μα αυτή...
Σου κράτησα μια θέση στο τρενάκι της ζωής. Ξέρεις για ποιο μιλάω… Είναι εκείνο το τεράστιο τρενάκι στο τέλος του θεματικού πάρκου. Ποτέ δεν έχει ουρές αναμονής εκεί. Η αλήθεια είναι ότι καιρό τώρα φοβόμουν να ανέβω. Έβλεπα τα υπόλοιπα παιχνίδια, που δε ζητούσαν...
18. Η σημαντικότερη δουλειά του ανθρώπου είναι να δουλεύει με τον εαυτό του κι ας μην του κολλάει κανείς ένσημα για αυτό. Όμως δε φτάνει μόνο αυτή, πρέπει ταυτόχρονα να είναι μαθηματικός, να ξέρει να λύνει προβλήματα. Να είναι αθλητής, να πηδά τα εμπόδια και να έχει...
Νύχτα… η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας…όταν ο ήλιος αρχίζει και δύει και δίνει τη θέση του σιγά σιγά στη σελήνη. Τότε που τα όνειρα και οι επιθυμίες γίνονται πραγματικότητα και ανταποκρίνονται στα θέλω και τα πιστεύω σου. Αυτές οι ώρες είναι οι αγαπημένες σου, τότε που...
Μες την ξαστεριά της νύχτας Ακούω τα βήματα Οι δείκτες στο ρολόι γυρίζουν πίσω Σε μια παλιά μελωδία που κρατώ Χιονοθύελλα αστεριών Κήπος με κόκκινα τριαντάφυλλα Κλειστά παράθυρα Ένας έρωτας στη δύση των χρωμάτων σου Κοιτάω πίσω από το τζάμι Χειμώνας και ο χρόνος...
Η ανάμνησή σου ένα μακρινό όνειρο Το πρόσωπό σου ξεθωριάζει Μετράω στις στάλες της βροχής τις στιγμές μας Ήρθες ξαφνικά και τυχαία «Όπως συμβαίνουν όλα τα ωραία στην ζωή», έτσι μου είπες. Γαλάζιο φεγγάρι και φθινοπωρινές μπόρες Μυρωδάτα γιασεμιά και γκρίζος...
Απλώνει το πέπλο του παντού και σε τυλίγει… Στην αρχή σε προσεγγίζει δειλά δειλά και σε αγκαλιάζει. Έπειτα σιγά σιγά σε σφίγγει. Η αγκαλιά γίνεται μέγγενη και σε «πνίγει». Νιώθεις να ασφυκτιάς και παλεύεις με ό,τι δύναμη σου έχει απομείνει… Με κάθε σπιθαμή του κορμιού...
Two pieces of a whole? light and dark, fire and water, heaven and hell. All my life has been marked by contradictions. Chaos has been running in my veins. Golden tentacles of light and dark shadows circle my heart. See me for what I am. A luminous being, with...
Τη νύχτα όλα φαντάζουν σκοτεινά, Τίποτα δε γίνεται πια σωστά Οι σκέψεις είναι μονάχα θολές, Μπλεγμένες, αραχνοΰφαντες κλωστές Βουητό στο κεφάλι η φωνή η δική σου, Νανουρίζει τους ψιθύρους που έχεις στην ψυχή σου Μεθυσμένα τα χείλη διψούν για παραμύθια, Μονάχα τα αυτιά...
Υπάρχουν μέρες που ακόμα και ο ήλιος δεν έχει όρεξη για πολλά - πολλά. Κλείνεται στο σπίτι του κατεβάζει τα ρολά και βαριέται να λάμψει. Αφήνει αναπάντητες τις κλήσεις της Γης κι όταν αυτή τον επισκέπτεται εκείνος πετάει δύο - τρία σύννεφα πάνω του κάθεται με τα πόδια...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.