Εγώ είμαι αυτή που είμαι και οι άλλοι είναι όλοι αυτοί που είναι. Μα τι θα γινόταν άραγε αν εγώ δεν ήμουν αυτή που είμαι και ήμουν άλλοι, που είναι αυτοί που είναι και όλοι αυτοί, να ήταν αυτή που είμαι εγώ; Μπερδεύομαι και ίσως αυτό να ήταν εκ του ασφαλούς ανώφελο σε...
Κοιτώντας σε στα μάτια, λυπάμαι που δεν θα ξαναζήσω. Τι να τάξω στην αθανασία για να με ευσπλαχνιστεί; Ποιο θαύμα μυστικό να της χαρίσω πάντα να μας φέγγει; Ίσα που προφταίνω στο βλέμμα σου μέσα να πω ένα τραγούδι. Πριν πέσει η νύχτα Πριν πέσει η σιωπή...
Ξέχασες τις φυλακές που έχτισες και αναρωτιέσαι πώς βρέθηκες πίσω από τα κάγκελα. Τι έχεις τώρα; Εμείς διαλέξαμε την κόλαση. Να εδώ κρατώ τα λόγια που μας έριξαν στο χώμα. Τι ωραία τα μάτια σου δακρυσμένα, σαν σταλαγματιές, σαν σταγόνες βροχής που χρυσίζουν στο τζάμι...
Είμαι αυτόπτης μάρτυρας της ψευδαίσθησης που με έβαλα να ζω. Μια ψιχάλα για τα αποσιωπητικά δίπλα από τις ανελεύθερες επιλογές μου και χώμα για τον θαυμασμό μου προς όλα τα οικτρά. Είμαι αυτόπτης μάρτυρας ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, αυτού της δολοφονίας των παθών μου...
Σε μια εποχή που οι τεχνολογικές επιστήμες διαγράφουν ανοδική πορεία, σε μια χώρα όπου η καλλιτεχνική παιδεία ολοένα και υποβαθμίζεται μέσω συνεχόμενων υπουργικών διατάξεων, ενέργειες όπως του Φοίβου δίνουν την ελπίδα ότι το παιχνίδι στον χώρο της Τέχνης δεν έχει...
Σιγανή φωνή από κλειστά χείλη Πλεξούδες από σκόρδα που κρέμονται στο κεφαλόσκαλο Νυχτικό με κιτρινιασμένες δαντέλες στη ράχη της καρέκλας Ό,τι έχει απομείνει από μια άλλοτε μεγάλη ομορφιά Μαζί με φωτογραφίες Φωτογραφίες από το σχολείο •λαμπρά μυαλά που χαμογελούν...
Από το άγχος μου Όχι λάθος, θα το αποκαλέσω Λαχτάρα Πάμε από την αρχή Από τη λαχτάρα μου Αυτή τη φορά Να τα κάνω όλα καλά Ή τουλάχιστον Καλύτερα από την προηγούμενη Έβαλα ξυπνητήρι στις 00.30 Την ώρα δηλαδή που θα είχαμε φύγει Εγώ κανονικά θα ήμουν στο...
Το Τέρας δεν σε αφήνει το τόξο να οπλίσεις. Σαν βγεις στον δρόμο με τα τέρατα τα τέρατα τα ανθρώπινα ή μάλλον τα κίβδηλα ανθρώπινα τα τέρατα που τρώνε, ή μάλλον αυτά που σε τρώνε μη βιαστείς ποτέ σου να χαρείς, θα σου ορμήσουν...
από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Ανδρέα Μαντζεβελάκη με τίτλο <<Απομόνωση>> Μπλε γραμμή, σταθμός Σύνταγμα, πάρε τις κυλιόμενες Αλλιώς ανέβα εκατό τριάντα σκαλιά. Αν είσαι τυχερός και πετύχεις το σιντριβάνι να λειτουργεί...
Παγιδευμένη μέσα σε ένα κουβάρι ασφυκτιώ...δε μπορώ να κουνηθώ! Χρυσαλλίδες φυτρώνουν γύρω μου και κάτι νιώθω να μου σκίζει τη σάρκα. Το όνομά μου είναι Ψυχή* και πρέπει να αναπνεύσω ξανά ακόμη κι αν χρειαστεί να ξαναγεννηθώ μέσα απ'τις κλωστές που με...
Συνυπάρχουμε στον ίδιο χωροχρόνο. Όμως ταυτόχρονα μπορούμε να υπάρξουμε κι αλλού. Αν κοιτάξουμε ψηλά και στοχεύσουμε στ'αστέρια θα μας δεις να απομακρυνόμαστε απ'τη διεφθαρμένη αυτή κοσμικότητα και να δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και...
Μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι. Εκτός πραγματικότητας και εμβέλειας. Αλλάζουμε απόψεις ταχέως όπως τα σύννεφα αλλάζουν σχήμα. Περιπλέκονται με την ατμόσφαιρα και γίνονται ένα με τον ουρανό. Αγγίζουν τον ήλιο, μα τον κρύβουν. Όπως...
Από την ανέκδοτη συλλογή του ''Απομόνωση'' (2020) Ρίξε μια ματιά στον κόσμο γύρω μας Και σύντομα θα εύχεσαι να ήσουν ο Οιδίποδας Λιμός, ληστείες, ανεργία, βιασμοί και φόνοι Που στη θέασή τους η κοινωνία μένει άφωνη Ειδήσεις στο χαζόκουτο, στο τριανταπέντε ο...
Από την ανέκδοτη συλλογή του ''Το ταξίδι ενός τυχοδιώκτη'' (2020) Με το "αν" δε γράφεται ιστορία Εκφράζονται όμως επιθυμίες Που χάρη στο "αν" Παίρνουν σάρκα και οστά Ονειροπόλοι, μετανιωμένοι, πληγωμένοι Αναρωτιούνται τι θα γινόταν Αν έκαναν το αντίθετο Ανάλυση...
Από την ανέκδοτη συλλογή του ''Το ταξίδι ενός τυχοδιώκτη'' (2020) Το τώρα είναι άκρως ρεαλιστικό Το αύριο άκρως υπερρεαλιστικό Δεν είναι σίγουρο, ούτε δεδομένο Όταν το σκέφτεσαι, ρεαλιστικά μιλώντας Απλώς φαντάζεσαι. Απλώς εικάζεις. Απλώς...
Εγώ αυτό ξέρω να κάνω καλά. Αυτό ποιο; Αυτό, ξέρεις. Δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Να ξεχνάω. Ναι, αυτό ξέρεις να το κάνεις καλά. Νοθεία, θεωρούσα εγώ τον τρόπο που με κρατούσες, σφυρηλατώντας την ουσία στην απουσία σου. Μακριά απ' την αγχόνη του κόσμου, έπνιξα την...
Με σάρκα και οστά πλασμένα τα κορμιά τους και φλέβες που κυλούν του ζωντανού το αίμα. Κανείς δεν ξέρει, δεν ακούει το όνομα τους, τα μυστικά τους, τα μεγάλα, τα έχουνε θαμμένα. Κανείς δεν τους έμαθε, στο σκοτάδι ζούσαν, σα να κρύβονταν από τον Χάρο ήταν. Μα σαν...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.