Παγιδευμένη μέσα σε ένα κουβάρι ασφυκτιώ...δε μπορώ να κουνηθώ! Χρυσαλλίδες φυτρώνουν γύρω μου και κάτι νιώθω να μου σκίζει τη σάρκα. Το όνομά μου είναι Ψυχή* και πρέπει να αναπνεύσω ξανά ακόμη κι αν χρειαστεί να ξαναγεννηθώ μέσα απ'τις κλωστές που με...
Συνυπάρχουμε στον ίδιο χωροχρόνο. Όμως ταυτόχρονα μπορούμε να υπάρξουμε κι αλλού. Αν κοιτάξουμε ψηλά και στοχεύσουμε στ'αστέρια θα μας δεις να απομακρυνόμαστε απ'τη διεφθαρμένη αυτή κοσμικότητα και να δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα. Και...
Μπερδεμένοι και αναποφάσιστοι. Εκτός πραγματικότητας και εμβέλειας. Αλλάζουμε απόψεις ταχέως όπως τα σύννεφα αλλάζουν σχήμα. Περιπλέκονται με την ατμόσφαιρα και γίνονται ένα με τον ουρανό. Αγγίζουν τον ήλιο, μα τον κρύβουν. Όπως...
Από την ανέκδοτη συλλογή του ''Απομόνωση'' (2020) Ρίξε μια ματιά στον κόσμο γύρω μας Και σύντομα θα εύχεσαι να ήσουν ο Οιδίποδας Λιμός, ληστείες, ανεργία, βιασμοί και φόνοι Που στη θέασή τους η κοινωνία μένει άφωνη Ειδήσεις στο χαζόκουτο, στο τριανταπέντε ο...
Από την ανέκδοτη συλλογή του ''Το ταξίδι ενός τυχοδιώκτη'' (2020) Με το "αν" δε γράφεται ιστορία Εκφράζονται όμως επιθυμίες Που χάρη στο "αν" Παίρνουν σάρκα και οστά Ονειροπόλοι, μετανιωμένοι, πληγωμένοι Αναρωτιούνται τι θα γινόταν Αν έκαναν το αντίθετο Ανάλυση...
Από την ανέκδοτη συλλογή του ''Το ταξίδι ενός τυχοδιώκτη'' (2020) Το τώρα είναι άκρως ρεαλιστικό Το αύριο άκρως υπερρεαλιστικό Δεν είναι σίγουρο, ούτε δεδομένο Όταν το σκέφτεσαι, ρεαλιστικά μιλώντας Απλώς φαντάζεσαι. Απλώς εικάζεις. Απλώς...
Εγώ αυτό ξέρω να κάνω καλά. Αυτό ποιο; Αυτό, ξέρεις. Δεν καταλαβαίνω τι μου λες. Να ξεχνάω. Ναι, αυτό ξέρεις να το κάνεις καλά. Νοθεία, θεωρούσα εγώ τον τρόπο που με κρατούσες, σφυρηλατώντας την ουσία στην απουσία σου. Μακριά απ' την αγχόνη του κόσμου, έπνιξα την...
Με σάρκα και οστά πλασμένα τα κορμιά τους και φλέβες που κυλούν του ζωντανού το αίμα. Κανείς δεν ξέρει, δεν ακούει το όνομα τους, τα μυστικά τους, τα μεγάλα, τα έχουνε θαμμένα. Κανείς δεν τους έμαθε, στο σκοτάδι ζούσαν, σα να κρύβονταν από τον Χάρο ήταν. Μα σαν...
Υποσυνείδητα άρα ανελεύθερα Το μυαλό μου τρέχει προς τους παραλίγο απεγνωσμένους Ορμά κατά πάνω τους και τους συνθλίβει Αυτοί στωικά περιμένουν Η θλίψη Της θλίψεως Τη θλίψη Αυτό το βράδυ είναι μόνο για εκείνους Ψέματα σου’παν, το πουλί δε πέταξε ποτέ Και αν έφευγε δεν...
Σκοτάδι παντού Και εγώ τα μάτια μου κλείνω Ανώφελο δεν είναι; Αφού δε μπορώ να σε αντικρίσω Μόνο με τα μάτια της ψυχής καταφέρνω να δω καθαρά Εκεί που η όρασή μου θολώνει Σε αγγίζω και το χάδι μου ηλεκτρισμένο απ’ την υπόστασή σου, Στέκει μετέωρο για την απάντησή σου...
Μα πώς αντέχεις να το λες; Άνθρωπος! Βαριά λέξη για σένα. Διόλου δεν σου ταιριάζει! Καλύτερα να μην τη ξεστομίζεις. Είναι ντροπή για κάποιον σαν εσένα. Δε διαθέτεις τα ψυχικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για να γίνεις αποδεκτός από την «ανθρώπινη» κοινωνία μας....
Ακολούθησα μια σκέψη τρομερή και αυτή με οδήγησε σε χώρα άγνωστη και ζοφερή. Κοίταξα γύρω μου να βρω κάτι γνωστό, μα έμπλεξα χειρότερα, Πού να το φανταστώ; Από παντού ξεφύτρωναν καμένα στάχυα και μαύρα τριαντάφυλλα με μυτερά αγκάθια! Καπνοί...
Του πήρα την πένα Σας γράφω τα νέα Πέθανα αναίτια Μια μέρα μοιραία Με κάνατε σύνθημα Τ’ όνομά μου κυλά Απ’ των ανθρώπων τα χείλη Που ψάχνουν γιατρειά Με πάτησαν κάποιοι Κρατώντας ασπίδες Όλοι ήταν παρόντες Κι εσύ, κι εσύ με είδες Μα εγώ ήθελα να πίνω Τον άνθρωπό μου...
Σου είπα ότι φοβάμαι το νερό. Το βάθος της αβύσσου με τρομάζει. Δεν έχω πλήρη οπτική αντίληψη της κατάστασης που εκτυλίσσεται γύρω μου. Θολώνει η κρίση μου κι αδυνατώ να ανταπεξέλθω. Φοβήθηκα το σκελετικό σκοτάδι του νερού, την παράταιρη δυσφορία, την μοναξιά με την...
Οι νέοι στους δρόμους Οι γέροι στα κουτιά Γραβάτες να πίνουν εσπρέσο Κι άλλοι να χτυπάν εκ των έσω Πορείες σχεδιάζει το μυαλό του Μα σε πορεία δεν πήγε, κακό του Σε γκαρσονιέρα έμεινε πάλι Γραβάτες, καφέδες, Εκάλη Αλυσίδες τραβάνε από πίσω Δεν είναι...
Έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη ότι για να κρατήσεις ζωντανή μια ανάμνηση πρέπει να επιστρατεύσεις κάθε δύναμη του μυαλού σου για να μην την ξεχάσεις ποτέ; Αγκιστρώνεσαι από κάτι που έχεις βάλει σα σημάδι και λες εγώ αυτό θα το θυμάμαι...δεν πρέπει να το λησμονήσω. Θα το...
‘’Είναι γαλήνια εδώ. Δώσ’ μου το χέρι σου και κλείσε τα μάτια σου. Έτσι κι αλλιώς έχει σκοτάδι. Θα σου δώσω τα μάτια της ψυχής μου να δεις πιο καθαρά. Από κάπου ξεπροβάλλει ένα φως παράξενο. Άνθρωποι φωτεινοί σαν σπίρτα αναμμένα. Άνθρωποι δίχως σκιές σαν αχτίδες...
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.