Όταν κάποιος αναφέρει ότι έχει επισκεφθεί την Ιταλία, συνήθως εννοεί ότι βρέθηκε στη Ρώμη (εξάλλου, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη), τη Νάπολη, τη Φλωρεντία ή τη Βενετία. Ωστόσο, η ιταλική χερσόνησος κρύβει και άλλες ομορφιές τις οποίες γνωρίσαμε μέσα από μια ξεχωριστή εμπειρία. Στα πλαίσια ενός πολιτιστικού προγράμματος του Λυκείου μας, εμείς, η Εβελίνα, δηλαδή, και η Τζένη, είχαμε την μεγάλη ευκαιρία να γνωρίσουμε τις περιοχές της Κάτω Ιταλίας. Το πολιτιστικό πρόγραμμα είχε τίτλο “I GLOSSA MA EN ECCHI NA PETHENI… Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ”, και θέμα τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας (Magna Graecia). Φυσικά, όταν κάποιος ακούει ότι μπορεί να πάει 7 ημέρες εκδρομή στην Ιταλία στη Β’ Λυκείου, η πρόταση μοιάζει πολύ δελεαστική όπως έχει. Για εμάς, όμως, είχε ξεχωριστή αξία αυτό το ταξίδι, και μάθαμε πολλά περισσότερα απ’ όσα νομίζαμε.
Τι εννοούμε, όμως, ελληνόφωνα χωριά; Αν ταξιδέψει κανείς στην Νότιο Ιταλία, θα ακούσει μια περίεργη διάλεκτο από την οποία θα καταλάβει ίσως τα μισά, καθώς πρόκειται για μια ανάμειξη ιταλικών και ελληνικών. Πως προέκυψαν όμως τα ελληνικά πέραν της Αδριατικής; Υπάρχουν δύο θεωρίες για την παρούσα απορία. Η πρώτη θέλει τους Βυζαντινούς εποίκους του 8ου μ.Χ. αιώνα να συμβάλλουν στην δημιουργία αυτής της διαλέκτου. Η δεύτερη θέλει τις ρίζες της πολύ παλαιότερα, στον αποικισμό της Μεγάλης Ελλάδας του 8ου αιώνα π.Χ. .
Το ταξίδι μας, λοιπόν, για την Ιταλία και τη Magna Graecia ξεκίνησε δύσκολα, με το λεωφορείο να μας πηγαίνει μέχρι την Πάτρα, κι από εκεί ένα φαινομενικά-ατελείωτο ταξίδι 17 ωρών από το λιμάνι της Πάτρας μέχρι το λιμάνι του Μπάρι. Για καλή μας τύχη, είχαμε, πρώτον, καμπίνες και, δεύτερον, καλό καιρό αλλά πάνω από όλα ήμασταν μια πολύ καλή παρέα, τόσο από άποψη καθηγητών, όσο και από άποψη συμμαθητών, οπότε βγάλαμε το βράδυ παρέα στο σαλόνι του πλοίου παίζοντας παιχνίδια και βλέποντας Survivor (θα έλεγε κανείς ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα). Φτάσαμε το επόμενο πρωί στο λιμάνι του Μπάρι, πατώντας με ενθουσιασμό το πόδι μας στο ιταλικό έδαφος, και η επόμενη ανάμνηση έρχεται κατευθείαν από Νάπολη και το πανέμορφο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης. Η κούραση του ταξιδιού που προηγήθηκε φάνηκε να εξατμίστηκε με μιας και όλοι μαζί, μια ομάδα, αρχίσαμε να τραγουδάμε συνεχίζοντας την περιπλάνηση μας στην όμορφη πόλη. Το τραγούδι σύντομα εξελίχθηκε σε χορό, και καταλήξαμε να χορεύουμε συρτάκι και ικαριώτικο στην πλατεία Piazza del Plebiscito. Ιταλοί ντόπιοι και τουρίστες συμμετείχαν στο μικρό μας πανηγύρι, ενώ οι λίγο πιο ντροπαλοί παρακολουθούσαν το κέφι από μακριά, τραβώντας βίντεο με το κινητό τους. Η μέρα έκλεισε όμορφα με νόστιμο gelato και τη διαδρομή στο Σαλέρνο, όπου και μείναμε και 2 βραδιές.
Piazza del Plebiscito, Νάπολη
Ακόμη κι αν το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στο Σαλέρνο, θα βλέπαμε την πόλη λίγο αργότερα. Για την ώρα μας περίμεναν η μαγευτική Costiera Amalfitana και το διάσημο Positano. Με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να περιγράψουμε την ομορφιά των περιοχών αυτών, άραγε, χωρίς να τις αδικήσουμε; Βγαλμένες από ταξιδιωτική σελίδα στο Instagram, οι ακτές παρουσιάστηκαν μπροστά μας επιβλητικές και γραφικές, καθώς πλησιάζαμε το λιμάνι της καθεμιάς με το καραβάκι που μας μετέφερε. Σημαντική λεπτομέρεια που οφείλουμε να αναφέρουμε, καθώς βρισκόμασταν στο καραβάκι που θα μας έφερνε στην ακτή Αμάλφι, συναντήσαμε ένα ιταλικό σχολείο και, ενώ τραγουδούσαμε το “Φίλα με ακόμα” των Π. Μουζουράκη και Κ. Μαραβέγια, άρχισαν κι εκείνοι να τραγουδούν το τραγούδι “Baciami ancora” του Τζοβανόττι, από το οποίο εμπνεύστηκε το ελληνικό. Έτσι, δημιουργήσαμε μια αυθόρμητη χορωδία, τραγουδώντας μια το ελληνικό, μια το ιταλικό τραγούδι.
Φτάσαμε, λοιπόν, μετά από λίγη ώρα στο όμορφο Αμάλφι. Το Αμάλφι είναι μία μικρή πόλη που δεσπόζει στον ομώνυμο κόλπο, ο οποίος προστατεύεται ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους τουριστικούς προορισμούς τόσο της Καμπανίας, όσο και ολόκληρης της Ιταλίας. Η περιοχή είναι γνωστή για το ονομαστό τοπικό λικέρ από λεμόνι, το “λιμοντσέλο” (limoncello), καθώς επίσης και για το χειροποίητο χαρτί της, που χρησιμοποιείται για προσκλητήρια γάμων, ευχετήριες κάρτες κ.ά. . Τα πολύχρωμα σπιτάκια που είναι χτισμένα στα βράχια γύρω από την παραλία και το λιμάνι και οι φούξια μπουκαμβίλιες που κοσμούν τα στενάκια μπορούν, μόνο, να προσθέσουν στην εικόνα του μαγευτικού αυτού τοπίου. Το Ποζιτάνο, ενώ το είχαμε δει από φωτογραφίες, κατάφερε να μας καθηλώσει. Πήρε το όνομα του από τον Θεό Ποσειδώνα και κάθε σοκάκι, κάθε σπιτάκι ήταν σαν να το είχε φτιάξει ο ίδιος ο Θεός. Επισκεφτήκαμε τη Santa Maria Assunta, μια πανέμορφη εκκλησία και περιπλανηθήκαμε στους δρόμους του Ποζιτάνο. Καθίσαμε για περίπου 2 ώρες απολαμβάνοντας το τζελάτο και την ολόφρεσκη πίτσα μας και συνεχίσαμε, μετά από το ευχάριστο διάλειμμα, το ταξίδι μας.
Positano
Santa Maria Assunta
Η ημέρα μας ολοκληρώθηκε με μια… σχεδόν επιτυχημένη έξοδο στο κέντρο του Σαλέρνο. Ως έφηβοι σε εκδρομή, θέλαμε να βγούμε ένα βράδυ να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε. Όμως το Σαλέρνο είχε άλλα σχέδια για εμάς. Η πόλη μετά τις 22:00 είχε “κοιμηθεί”, και βρεθήκαμε μόνοι μας να αναζητούμε έναν χώρο για διασκέδαση. Η τύχη, ωστόσο, μας χαμογέλασε, και βρήκαμε ένα μικρό μπαρ, του οποίου οι ιδιοκτήτες μάς άφησαν να βάλουμε τη δική μας μουσική και να κάνουμε ξέφρενο πάρτι στον χώρο τους (και στο δρομάκι έξω γιατί δεν χωρούσαμε). Έτσι, μέσα στην ατυχία μας βρεθήκαμε τυχεροί, οργανώσαμε στη στιγμή ένα “greek night” στους δρόμους του Σαλέρνο και η βραδιά εξελίχθηκε όμορφα με πολύ χορό και τραγούδι.
Matera
Η επόμενη μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη και το πολύωρο ταξίδι για το Λέτσε ξεκίνησε. Στο Λέτσε θα παραμέναμε τις υπόλοιπες ημέρες του ταξιδιού. Περάσαμε από το Σαλέντο, το τακούνι ουσιαστικά της Ιταλίας (μην μπερδευτείτε με το Σαλέρνο!) και είδαμε ίσως τα ομορφότερα, πιο μπλε νερά της Ιταλίας. Ο επόμενος προορισμός μας, η Ματέρα, γνωστή ως “Καππαδοκία της Ιταλίας” με ευρήματα που ταξιδεύουν στην Παλαιολιθική εποχή μας αγκάλιασε για τις επόμενες ώρες και εμείς δεν χάσαμε την ευκαιρία να περιπλανηθούμε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη. Εκεί βρήκαμε κατάστημα γνωστής αλυσίδας καλλυντικών που τότε δεν υπήρχε στην Ελλάδα. Η επόμενη ώρα βρήκε το κατάστημα να ασφυκτιά από τις κοπέλες του γκρουπ και τα αγόρια να παίζουν ποδόσφαιρο στον δρόμο με ένα κουτί από αναψυκτικό. Φτάνοντας στο Λέτσε, περιπλανηθήκαμε στην Piazza del Duomo όπου, φορτωμένες με τα ψώνια, είδαμε το Ρωμαϊκό αμφιθέατρο το οποίο προετοίμαζαν για κάποια συναυλία. Πήραμε το δρόμο προς το ξενοδοχείο λίγο αργότερα, εξουθενωμένοι από τις πολλές ὠρες στο λεωφορείο και έπειτα από ένα χορταστικό δείπνο πέσαμε για ύπνο. Η επόμενη μέρα έμελλε να είναι ίσως η πιο συγκινητική στιγμή του ταξιδιού.
καρτ-ποστάλ από το Σαλέντο
Ξεκινήσαμε νωρίς με προορισμό τον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού μας, τα ελληνόφωνα χωριά. Σήμερα υπάρχουν περίπου 10 ελληνόφωνα χωριά στο Λέτσε που μιλούν την διάλεκτο που προαναφέραμε, τα γραικάνικα. Εμείς κινήσαμε για το “Καλημέρα”. Εκεί αφού φάγαμε σε μια ταβέρνα που θύμιζε Ελλάδα και χορέψαμε ταραντέλα στους ρυθμούς του ιταλικού συγκροτήματος “Asteria”, επισκεφτήκαμε το πολιτιστικό κέντρο του χωριού όπου μας υποδέχτηκε ένας ομιλητής της κοινότητας, που αν και Ιταλός, μας μίλησε σε άπταιστα ελληνικά. Μας μίλησε για τη σημασία των χωριών αυτών, για μια άλλη Ελλάδα που αξίζει και αυτή να ζήσει. Συγκινηθήκαμε όταν μας απήγγειλε ένα ποίημα στα γραικάνικα, μια ιστορία αγάπης από την οποία μπορεί να καταλάβαμε τα μισά, αλλά νιώσαμε την σύνδεση με αυτούς τους ανθρώπους. Συναισθηματικά φορτισμένοι, πήραμε τον δρόμο προς το πούλμαν, έναν δρόμο που μας επιφύλασσε μια ακόμη έκπληξη. Μια γλυκύτατη γιαγιά, ακούγοντας μας να μιλάμε ελληνικά, μας μίλησε στα γραικάνικα δίνοντάς μας να καταλάβουμε ότι τα γραικάνικα θα ζουν όσο θα τα θυμόμαστε και θα τα εκτιμούμε. Αργότερα, θα μαθαίναμε ότι αν ρωτήσεις τους ηλικιωμένους ανθρώπους πού είναι η Ελλάδα, θα σου απαντήσουν “Εδώ είναι η Ελλάδα”.
Alberobello
Η επόμενη μέρα ήταν η τελευταία μας. Πριν κατευθυνθούμε στο λιμάνι του Μπάρι για να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού, κάναμε μια στάση σε ένα μέρος που θύμιζε το χωριό του Φρόντο. Αυτό ήταν το Αλμπερομπέλο, το οποίο είναι διάσημο για τις μοναδικές κατοικίες του με τις κωνικές στέγες, οι οποίες είναι γνωστές ως “Τρούλοι”. Το 1996 η UNESCO ανακήρυξε το Αλμπερομπέλο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Στη συνέχεια, μπήκαμε στο πούλμαν και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Μια ενδιάμεση στάση σε ένα σούπερ-μάρκετ μάς εφοδίασε με προμήθειες για το πλοίο. Μόλις σαλπάραμε, καθίσαμε στο κατάστρωμα και βλέπαμε την Ιταλία να απομακρύνεται γεμάτες σκέψεις και όμορφες αναμνήσεις. Χαμογελάσαμε και πήγαμε στο σαλόνι του πλοίου όπου μια μάζωξη όμοια με αυτή που είχαμε κάνει πηγαίνοντας είχε ήδη ξεκινήσει. Μαθητές και καθηγητές, γεμάτοι από ένα ταξίδι που άνοιξε τους ορίζοντες μας από κάθε οπτική, συζητούσαμε και δείχναμε ο ένας στον άλλον τα ενθύμια που πήραμε για να μας συντροφεύουν. Το ταξίδι μάς έμεινε αξέχαστο, και ακόμη και τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα, νοσταλγούμε και θυμόμαστε τις όμορφες στιγμές και εμπειρίες σαν να ήταν χθες.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς, πρώτον, στις καθηγήτριες που ήταν υπεύθυνες για το πολιτιστικό πρόγραμμα, για την εξαιρετική δουλειά και την οργάνωσή τους. Δεν θα ήταν τίποτα από αυτά δυνατό χωρίς τις Α. Ανδρούτσου, Κ. Βαρελά, Ε. Νικολάου και Χ. Τριγάζη. Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ στο συγκρότημα των Encardia και στον Κώστα Κωνσταντάτο, που μέσα από τη μουσική τους και την καλή τους διάθεση μάς έκαναν να αγαπήσουμε τον πολιτισμό και τη γλώσσα των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας και να χορέψουμε όλοι στον ξέφρενο ρυθμό της ταραντέλας στην τελική παρουσίαση του προγράμματος. Τέλος, ένα ευχαριστώ από καρδιάς στη συγγραφέα Μάιρα Παπαθανασοπούλου, για τον χρόνο που αφιέρωσε για να έρθει να μας μιλήσει στην αίθουσα 12 του σχολείου ένα βροχερό Σάββατο, με αφορμή το βιβλίο της “Mamma Santissima” και την έρευνά της πάνω στην Καλαβρία και τα ελληνόφωνα χωριά.
πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια
Τριτοετής φοιτήτρια ιστορίας, ζω στον δικό μου κόσμο ενοχλώντας τους νεκρούς για να αποσπάσω τα μυστικά τους. Ανυπομονώ να ζήσω τη ζωή μου μέσα σε ένα μουσείο. Χρειάζομαι τη μουσική για να αναπνέω και το χορό για να προχωράω. Διδυμάκι με τα όλα μου, θέλω να είμαι περιτριγυρισμένη από κόσμο συνέχεια, να μοιράζομαι με τον κόσμο τις σκέψεις μου και να ακούω τις δικές του. Α! Φυσικά και θέλω να γυρίσω όλον τον κόσμο με ένα αυτοκίνητο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του. Εδώ θα βρείτε μερικές δικές μου σκέψεις. Ελπίζω να τις απολαύσετε!
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
0 Σχόλια