Υπάρχουν φορές που δυσκολεύομαι να ξεκινήσω ένα άρθρο, δεν ξέρω τι ακριβώς να πω. Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και μετά χάνομαι. Με πιάνει κάτι σαν νοσταλγία, συγκινούμαι. Γράφω σβήνω και ξανά πάλι από την αρχή.
Έτσι συνέβη και με αυτό το άρθρο.
“Σαν σήμερα θα γινόσουν 13 χρονών, αλλά δεν θα γίνεις γιατί πριν 5 χρόνια έφυγες από τον κόσμο μας. Εγώ όμως δεν μπορώ να μην γιορτάσω τη σημερινή ημέρα, γιατί ήρθε στη ζωή ο καλύτερος μου φίλος. Εσύ.
Αυτά τα πέντε χρόνια που λείπεις, άλλαξα. Δεν είμαι το 17χρονο κορίτσι που θυμάσαι, αλλά μια 22χρονη φοιτήτρια. Μην ανησυχείς, μόνο η ηλικία μου άλλαξε, ίσως και εξωτερικά να άλλαξα, αλλά το μέσα μου παρέμεινε το ίδιο, ξέρεις εσύ.
Εσύ όλα τα γνώριζες για εμένα και με καταλάβαινες…
Μου λείπει αυτό.
Μου λείπεις εσύ.
Ήσουν ο μοναδικός που μπορούσε να με ηρεμήσει.
Θυμάσαι που καθόμασταν με τις ώρες και σου μιλούσα; Εγώ το θυμάμαι. Θυμάμαι να σου μιλάω και να με ακούς πάντα. Ήσουν ο καλύτερος ακροατής. Υπήρχαν και φορές που δεν μιλούσα, το μόνο που ζητούσα ήταν τον “ώμο” σου για να κλάψω. Παρόλο που δε σου μιλούσα εκείνες τις φορές, εσύ πάλι τα είχες καταλάβει όλα. Με είχες αισθανθεί και έμενες δίπλα μου. Δεν έλεγες κάτι, μα τα είχες πει όλα…
Δεν σκέφτηκα ποτέ πώς μπορεί να αισθάνθηκες όταν με έβλεπες στεναχωρημένη. Πιθανόν, να στεναχωριόσουν και εσύ ή να θύμωνες, δεν ξέρω…
Σου ζητάω συγγνώμη που ποτέ δεν σκέφτηκα το πώς μπορεί να αισθανόσουν για αυτό.
Σου ζητάω συγγνώμη που ποτέ δεν μιλάω για εσένα στους ανθρώπους που είναι δίπλα μου. Δεν μπορώ να το κάνω, δεν μου βγαίνει. Μόνο ένα βράδυ είχα μιλήσει για εσένα σε κάποιον, ήταν από εκείνα τα βράδια που έχεις ανάγκη τόσο πολύ να μιλήσεις σε κάποιον και τόσο φυσικά μου βγήκε να μιλήσω για εσένα.
Σου χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ που ήσουν πάντα δίπλα μου.
Στις χαρές, στις λύπες και στις φορές που πίστευα ότι δεν θα καταφέρω κανέναν από τους στόχους μου και ότι δεν αξίζω την ευτυχία, εσύ ήσουν εκεί για να μου δείξεις με τον δικό σου τρόπο, όπως πάντα, ότι θα τα καταφέρω και ότι αξίζω, τουλάχιστον στα δικά σου μάτια.
Τα μάτια που κάθε φορά που αντίκριζα με έκαναν να ηρεμώ και να ξεχνάω προσωρινά τους προβληματισμούς και τις σκέψεις που δεν με άφηναν σε ησυχία.
Τα μάτια που μου θύμιζαν το χρώμα της θάλασσας. Ίσως γι’ αυτό ηρεμώ και γίνομαι ξανά παιδί όταν βρίσκομαι στη θάλασσα, γιατί νιώθω να είμαι κοντά σου.
Βλέπω τη θάλασσα και είναι σαν να βλέπω εσένα.
Δεν κατάφερα να υιοθετήσω άλλο σκυλάκι Ρεξ μου, και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Πιθανόν δεν έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μπορεί και να μην έρθει. Δεν ξέρω. Αλλά επειδή σε ξέρω και γνωρίζω το πόσο ζηλιάρης ήσουν, αν με δεις να έχω άλλο σκυλί να μη ζηλέψεις. Κανένας δεν μπορεί να πάρει τη θέση σου στην καρδιά μου. Αυτή η θέση είναι μόνο για εσένα.
Μου λείπεις πάρα πολύ.
Μου λείπεις όταν δεν είμαι καλά, αλλά κυρίως μου λείπεις στις χαρές μου. Η αλήθεια είναι πως τότε είναι αισθητή η απουσία σου, αλλά προσπαθώ να μη χάνω το χαμόγελο μου.
Πέτυχα πολλά και απέτυχα σε πολλά μέχρι σήμερα…
Ελπίζω να πέτυχα και στο να είμαι η καλύτερη φίλη σου, γιατί θέλω να ξέρεις ότι εσύ το πέτυχες!
Ήσουν και θα είσαι ο καλύτερος φίλος μου.
Σε αγαπάω.
Α, και δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα, ένα βράδυ που να μην σε σκεφτώ…”
Φοιτήτρια του τμήματος Δασολογίας Επιστημών Ξύλου & Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μου αρέσουν τα ταξίδια, τα ζώα και ο χορός. Γενικά, δεν ψάχνω τα πολλά, αλλά τα λίγα, αυτά τα "λίγα ασήμαντα μικρά" αγαθά που κάνουν τη ζωή τόσο συναρπαστική και τόσο ενδιαφέρουσα. Όπως ένα καλό φαγητό, μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα με λίγους και καλούς φίλους και ένα τζιν τόνικ με αγγούρι φυσικά.
Η ιδανική ζωή θα έλεγε κανείς ή μήπως όχι;
0 Σχόλια