“Κάποιες φορές είμαι η τελευταία κουταλιά της ζάχαρης στο βαζάκι.
Που θα κάνει τον καφέ σου πιο γλυκό.
Κι εσένα πιο χαρούμενο.
Ή το τελευταίο snooze από το ξυπνητήρι σου.
Που θα σου χαρίσει εκείνα τα επιπλέον λεπτά ονειροπόλησης.
Μακριά από εφιάλτες και κακά τέρατα.
Όχι αυτά κάτω από το κρεβάτι σου, αλλά εκείνα που σου μοιάζουν.
Που σου χαμογελούν την ώρα που σε προδίδουν.
Μπορώ να γίνω ακόμη και η σκιά εκείνου του γέρικου δέντρου, που φυτεύτηκε πριν γεννηθώ.
Που θα σου προσφέρει τη δροσερή της νηνεμία, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Άλλες φορές είμαι εκείνο το κομμένο τριαντάφυλλο μπροστά στην οικοδομή.
Που το μπετόν έπεσε επάνω του.
Κι έμεινε μαρμαρωμένο.
Αγαλματένιο τριαντάφυλλο, ωδή στον ρομαντισμό.
Ή εκείνο το παράπονο για το συγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Κι έμεινε να στροβιλίζει στα έγκατα του νου.
Μπορώ να γίνω ακόμη και το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλό σου.
Που ακολούθησε τη δική του διαδρομή.
Κι έγινε ένα με τα ανείπωτα λόγια στα χείλη σου.
Μπορώ να γίνω πολλά πράγματα, το βλέπεις.
Και να φανταστώ ακόμη περισσότερα.
Μπορώ να κρύψω πολλές σκέψεις, το ξέρεις.
Και να φανερώσω ακόμη περισσότερες.
Αυτό ποτέ δεν ήταν πρόβλημα για εμένα.
Το ζήτημα είναι εάν εσύ θα μπορούσες να τα ξεχωρίσεις.”
ΥΣ: Η ζάχαρη τελείωσε.
Δεν πειράζει, θα προσθέσω μέλι.
Wake me up when September ends! Έτσι με ξύπνησαν κι εμένα από την κοιλιά της μαμάς μου τέλη Σεπτέμβρη του '98. Ήταν βράδυ, όμως τα μαγευτικά φώτα της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετά να αποκαλύψουν την εμφάνισή μου στο ουράνιο σώμα που ονομάζεται Γη. Αγαπώ την ροκ μουσική, τα ταξίδια, το διάβασμα ή καλύτερα τον συνδυασμό τους! Είμαι μια υπερευαίσθητη εσωστρεφής με καρδιά μικρού παιδιού που θα προσπαθήσει να σε κάνει να χαμογελάσεις. Αγαπώ την ζωή, την δημιουργικότητα και τους φωτεινούς ανθρώπους. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, πάντα αναζητούσα κάτι που θα έδινε καθολικότητα στο συγκεκριμένο μου. Πώς θα με χαρακτήριζα με μία φράση; Παράξενη σαν déjà vu!
0 Σχόλια