(απόφθεγμα της Amandine-Aurore-Lucile Dupin ή αλλιώς Γεωργία Σάνδη) (Σελίδες προσωπικού ημερολογίου) Θυμάμαι που ερχόσουν να με πάρεις από τον παιδικό σταθμό κι εγώ ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με μια ροζ τσαντούλα στην πλάτη να σου δίνω το χέρι μου και να σε ακολουθώ...
Δεν έπρεπε να αναμειχθώ Βγάζουν τα όπλα και τους συγχαίρουν Εύχονται περαστικά σε υγιείς Και τα βάζουν με αναμνήσεις άπνοες. Δεν έπρεπε να αναμειχθώ Σαν χθες γεννήθηκε ο Πικάσο Και σήμερα είμαστε όλοι πίνακάς του Χρώματα σε βιβλία Λέξεις σε καμβάδες Μα αυτή...
Σου κράτησα μια θέση στο τρενάκι της ζωής. Ξέρεις για ποιο μιλάω… Είναι εκείνο το τεράστιο τρενάκι στο τέλος του θεματικού πάρκου. Ποτέ δεν έχει ουρές αναμονής εκεί. Η αλήθεια είναι ότι καιρό τώρα φοβόμουν να ανέβω. Έβλεπα τα υπόλοιπα παιχνίδια, που δε ζητούσαν...
5.00 Ο ουρανός σκεπάζεται ακόμη με το πέπλο της νύχτας. Χάνεται σε ένα όνειρο εξίσου σκοτεινό μα γεμάτο αστραφτερά σωματίδια. Αστέρια που με τη λάμψη τους γίνονται ο χάρτης για τους ονειροπόλους ταξιδιώτες. Κοίτα το φεγγάρι πως λάμπει από την αγάπη σου. Έτσι και γω...
Και επειδή φοβόμουν την βροχή καταιγίδα δεν έγινα ποτέ. Και ήθελα τόσο πολύ το άστρο μου να λάμψει που ξέχασα τον πόνο μου να θάψω. Γιατί αν λαχταράς ουρανό πρέπει τα πόδια από την στεριά να ξεριζώσεις. Δεν φτάνουν τα λόγια για να γίνουν οι πράξεις. Και οι πράξεις δεν...
Είμαι φτωχός. Στα χείλη μου δε φέρνω παρά το σύνθημα που θα μου σώσει τη ζωή. “Συγχώρα με” Και πέφτω νεκρός. Στην τελευταία λέξη μου απάνω κάποιος που του λειψα από τη ζωή θα βρει να...
Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Σκηνοθετώ την ζωή μου ως το τελευταίο λεπτό. Γιατί οι αυτοσχεδιασμοί με ρήμαξαν. Και αν ελεύθερα δεν πράττω και έχω καλοκουρδισμένα λόγια και κινήσεις να με συντηρούν είναι γιατί οι αιμοδιψείς θεατές και κριτικοί δεν ήταν παρά μονάχα τα δικά μου...
(απόφθεγμα της Amandine-Aurore-Lucile Dupin ή αλλιώς Γεωργία Σάνδη) (Σελίδες προσωπικού ημερολογίου) Θυμάμαι που ερχόσουν να με πάρεις από τον παιδικό σταθμό κι εγώ ένα μικροσκοπικό πλασματάκι με μια ροζ τσαντούλα στην πλάτη να σου δίνω το χέρι μου και να σε ακολουθώ...
Δεν έπρεπε να αναμειχθώ Βγάζουν τα όπλα και τους συγχαίρουν Εύχονται περαστικά σε υγιείς Και τα βάζουν με αναμνήσεις άπνοες. Δεν έπρεπε να αναμειχθώ Σαν χθες γεννήθηκε ο Πικάσο Και σήμερα είμαστε όλοι πίνακάς του Χρώματα σε βιβλία Λέξεις σε καμβάδες Μα αυτή...
Σου κράτησα μια θέση στο τρενάκι της ζωής. Ξέρεις για ποιο μιλάω… Είναι εκείνο το τεράστιο τρενάκι στο τέλος του θεματικού πάρκου. Ποτέ δεν έχει ουρές αναμονής εκεί. Η αλήθεια είναι ότι καιρό τώρα φοβόμουν να ανέβω. Έβλεπα τα υπόλοιπα παιχνίδια, που δε ζητούσαν...
5.00 Ο ουρανός σκεπάζεται ακόμη με το πέπλο της νύχτας. Χάνεται σε ένα όνειρο εξίσου σκοτεινό μα γεμάτο αστραφτερά σωματίδια. Αστέρια που με τη λάμψη τους γίνονται ο χάρτης για τους ονειροπόλους ταξιδιώτες. Κοίτα το φεγγάρι πως λάμπει από την αγάπη σου. Έτσι και γω...
Και επειδή φοβόμουν την βροχή καταιγίδα δεν έγινα ποτέ. Και ήθελα τόσο πολύ το άστρο μου να λάμψει που ξέχασα τον πόνο μου να θάψω. Γιατί αν λαχταράς ουρανό πρέπει τα πόδια από την στεριά να ξεριζώσεις. Δεν φτάνουν τα λόγια για να γίνουν οι πράξεις. Και οι πράξεις δεν...
Είμαι φτωχός. Στα χείλη μου δε φέρνω παρά το σύνθημα που θα μου σώσει τη ζωή. “Συγχώρα με” Και πέφτω νεκρός. Στην τελευταία λέξη μου απάνω κάποιος που του λειψα από τη ζωή θα βρει να...
Μια στιγμή αιωνιότητας Κάθε στιγμή που συγχωρούμε τους εαυτούς μας. Υπήρξαμε προδότες και τσαρλατάνοι. Σε όλα τα ραγισμένα προσωπεία που ξεχαρβαλώναμε ατόφιο έφεγγε μέσα τους το πραγματικό όνομά...
Εδώ στους γαλάζιους κάμπους, με την απεραντοσύνη σκληρό τσιφλικά τίποτα δεν είναι η ψυχή μου. Ένα ξεροκόμματο γης πανιασμένο από τη θάλασσα.
Με την εγγραφή σου στη λίστα θα μαθαίνεις πρώτος τα νέα μας.