Μιας κι έχουμε χτίσει μια όμορφη σχέση και η παρέα μας μεγαλώνει συνεχώς, θα ήθελα με αφορμή την ιστορία ενός φίλου να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου σχετικά με ένα ζήτημα το οποίο ταλανίζει τους πάντες και για το οποίο όλοι έχουν αναρωτηθεί: Πόσο σημαντικά είναι τα χρήματα στο να θεωρείται κάποιος ευτυχισμένος; Άλλοι θα πουν πολύ, άλλοι θα πουν λίγο, άλλοι θα απαντήσουν διπλωματικά, άλλοι θα σκεφτούν «πω πω ρε σύντροφε όρεξη είχαμε μέρες που είναι». Εντάξει, σέβομαι. Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω. Τα σχόλια ούτως ή άλλως είναι από κάτω για διαβούλευση.
Αυτό το θέμα ίσως αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές κάποιων ανθρώπων, καθώς πολλούς ο πλούτος έβλαψε, πολλούς τους ευεργέτησε. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία σχετικά με χρήματα που έχασε, που κέρδισε, που βρήκε και που φαντάστηκε. Και αυτό γιατί όπως πάντα, αλλά και ειδικά τη σημερινή κυνική εποχή τα λεφτά σου προσφέρουν ένα βαθμό άνεσης και ελευθερίας, εξασφαλίζουν την άνετη ζωή τη δική σου και των ανθρώπων σου, κρατώντας σε σε απόσταση ασφαλείας από καθημερινά προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποι χωρίς την πολυτέλεια να έχουν σταθερές αποδοχές και γεμάτο τραπεζικό λογαριασμό. Από μια επιφανειακή σκοπιά όπως αυτή ίσως να είναι από τα σημαντικότερα εφόδια για να έχει ο καθένας ζωή χαρισάμενη.
Ας σκάψουμε λίγο πιο βαθιά, όμως. Δεν είναι ψέμα αν ισχυριστούμε πως η επίδραση που ασκεί η ευπορία στον κόσμο είναι τεράστια. Η δύναμή της είναι μεγάλη. Αυτό, βέβαια, δεν είναι πάντα αρκετό και δε συνεπάγεται ότι πρέπει να γίνει σκοπός ζωής. Βλέπετε, λόγω της ιδιαίτερης σημασίας της οικονομικής δυνατότητας σήμερα, ο έχων δύο χιτώνες καθίσταται αυτόματα πιο ισχυρός από αυτόν που έχει έναν ή κανέναν. Ακριβώς αυτό το δεδομένο είναι που οδηγεί πολλές φορές τον άνθρωπο στην ανούσια και αλαζονική νοοτροπία του «σε πουλάω και σε αγοράζω» με συνέπειες ανυπολόγιστες βεβαίως για τους μη έχοντες, οι οποίοι βιώνουν στο πετσί τους την επεκτατική πολιτική του αλλοτριωμένου από την επιθυμία για περιουσία ανθρώπου. Πρόκειται για ακριβώς αυτό που ονομάζουμε «ο θάνατός σου η ζωή μου», αυτό για το οποίο διαλύθηκαν φιλίες και οικογένειες, άνθρωποι και χαρακτήρες.
Αυτός, ωστόσο, που βιώνει τις περισσότερες συνέπειες, όσο και αν ακούγεται παράξενο, είναι αυτός ο έχων τους δύο χιτώνες για τον οποίο έγινε λόγος παραπάνω. Δεν αξίζει να ανταλλάξουμε την ψυχή και την αξιοπρέπειά μας με τις γεμάτες τσέπες και τα ακριβά κοστούμια. Να γίνουμε κι εμείς κυνικοί σε μια κοινωνία ήδη κυνικότατη απλώς για να έχουμε εξοχικό για διακοπές τον χειμώνα και το καλοκαίρι, ξεχωριστά οχήματα για βουνό και θάλασσα. Όλα αυτά είναι πολύ μικρά απέναντι στην αξία της ελεημοσύνης και της ταπεινότητας, αρετές που αποτελούν απαραίτητα συστατικά για να χτίσουμε έναν κόσμο δίχως διχόνοια και αλαζονεία, άρα χωρίς λεκέδες και στίγματα.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε παραδείγματα απληστίας που πρέπει να μας γίνουν μαθήματα ζωής ώστε να ξεφύγουμε από την οδυνηρή οφθαλμαπάτη της επίπλαστης αυτής ευτυχίας. Αναφέρω ένα ενδεικτικά: τον Σαντιάγκο στον Αλχημιστή του Paulo Coelho. Όσοι έχουν ασχοληθεί με αυτό το έργο θα έχουν οπωσδήποτε στο νου τους τη φράση σήμα κατατεθέν «όταν θέλεις πάρα πολύ κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις». Πέρα από το στοιχείο αυτό, το βιβλίο αναφέρεται στην ιστορία του βοσκού Σαντιάγκο από την Ανδαλουσία της Ισπανίας που κάνει ένα ταξίδι ζωής από το σπίτι του στις πυραμίδες της Αιγύπτου για να συλλέξει έναν κρυμμένο θησαυρό, ο οποίος θα του αλλάξει τη μίζερη για αυτόν ζωή του. Μέχρι, βεβαίως, να αντιληφθεί ότι ο θησαυρός βρισκόταν πάντα κρυμμένος κάτω από τη συκομουριά στο ερειπωμένο παρεκκλήσι, όπου για καιρό κοιμόταν με τα πρόβατά του, τον καιρό που ήταν ακόμη στην Ισπανία.
Αυτή η εξαιρετική ιστορία του Αλχημιστή μπορεί να σου διδάξει πολλά πράγματα, να σου αλλάξει τον τρόπο σκέψης και ζωής. Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν σκεφτείς, αγαπητέ αναγνώστη, πως τα λεφτά φέρνουν την ευτυχία, απλώς φέρε στο νου σου έναν νέο που παίρνει το πτυχίο του, δυο φίλους που τα πίνουν και τα λεν σε μια ταράτσα χαζεύοντας τα αστέρια, μια μητέρα που βλέπει το παιδί της να γυρνά ασφαλές τα ξημερώματα στο σπίτι, μια γιαγιά που υποδέχεται τα παιδιά και τα εγγόνια της μια Κυριακή μεσημέρι για φαγητό.
Η ευτυχία βρίσκεται σε πολλά μέρη στη ζωή μας. Αυτό που χρειάζεται είναι ο καθένας από εμάς να ψάξει και να τη βρει. Δυστυχώς, δεν ξέρω που. Ξέρω όμως ότι δεν βρίσκεται στα μωβ και στα κίτρινα. Ίσως αν κοιτάξουμε στη διπλανή θέση του καναπέ μας, αν στείλουμε το βλέμμα μας στην καμπάνα μιας εκκλησίας, αν εξερευνήσουμε τις σελίδες ενός βιβλίου, αν ρίξουμε μια ματιά στις επαφές του τηλεφώνου μας, καταφέρουμε να δώσουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα που μας βασανίζει.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια