Ο άδικος χαμός του μπασκετμπολίστα Κόμπι Μπράιαντ ταρακούνησε πολλούς. Τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Άλλοι έχασαν ένα θρύλο του NBA, άλλοι τον ήρωά τους, το είδωλο τους, άλλοι τον φίλο τους… Και άλλοι τον πατέρα τους. Είναι δύσκολο να μην ταυτιστείς από τη στιγμή που έχεις βρεθεί και ο ίδιος σε παρόμοια θέση. Δεν μπορείς παρά να συμπονέσεις τις κόρες του και να καταραστείς ό,τι υπάρχει εκεί πάνω τέλος πάντων που ακόμα συμβαίνει αυτό που είχες ευχηθεί να μην συμβεί ποτέ σε κανέναν άλλο. Και μετά σε κατακλύζουν οι σκέψεις. Βρίσκεσαι ξανά σε εκείνη τη μοιραία νύχτα της 24ης Φλεβάρη, που έχασες τον πολυαγαπημένο σου πατέρα.
Έχουν περάσει χρόνια, μα δυστυχώς δεν σταματά ποτέ να πονάει. Πολλοί σου λένε ότι δεν είναι λογικό να αντιδράς με τέτοιο τρόπο χρόνια μετά το γεγονός, αλλά δεν το έχουν βιώσει. Πόνεσε, πονάει και θα πονάει για πάντα. Είναι το πρώτο μεγάλο χαστούκι της ζωής. Είναι η υπενθύμιση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι όλα μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι η στιγμή που δεν είσαι πια το κοριτσάκι του μπαμπά. Είναι η τελευταία φορά που θα του πεις “καλή δουλειά και να προσέχεις” πριν φύγει για βάρδια και του φιλήσεις το φρεσκοξυρισμένο μάγουλο που μυρίζει after-shave και καίει την παιδική μυτούλα σου. Είναι το μεγάλο κενό που δεν θα στο αναπληρώσει κανείς, όσο και να προσπαθεί η δύστυχη μητέρα σου. Είναι τα γνωρίσματα της ασφάλειας και της προστασίας που δεν θα θεωρείς πια αυτονόητα και θα αναζητάς λίγο περισσότερο απ’ ότι οι άλλοι στον σύντροφό σου. Επομένως, ναι, ακόμα αντιδράω, μα είναι απολύτως φυσιολογικό.
Βέβαια, τη μεγαλύτερη φρίκη την τρως όταν συνειδητοποιείς ότι δεν θυμάσαι την φωνή του. Κάτι τόσο απλό και καθημερινό, είναι όμως το πρώτο που ξεχνάς. Και πασχίζεις σαν τρελός να θυμηθείς πως είναι, το γέλιο του, να λέει μια φράση που έλεγε πάντα όπως “σκάσε ένα χαμόγελο” όταν του κρατούσες μούτρα και, με ένα μαγικό “μπαμπαδίστικο” τρόπο, πάντα χαμογελούσες. Ψάχνεις σε αρχεία στον υπολογιστή, στικάκια. Αλλά δεν μπορείς. Κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση και γίνεται λιγάκι πιο εύκολο. Μέχρι που βρίσκεις το παλιό του κινητό ή μια παλιά κασέτα και, όλο περιέργεια, βάζεις να δεις τα βίντεο. Και ακούς αυτό που αναζητούσες τόσο καιρό. Σου φαίνεται διαφορετική, θα ορκιζόσουν ότι ήταν πιο βαθιά η φωνή του. Ωστόσο, δεν έχει καμία σημασία. Η γλυκιά εξιλέωση και ανακούφιση που σου προσφέρει το άκουσμα της φωνής του μπαμπά σου δεν συγκρίνεται με τίποτα. Νιώθεις για μια στιγμή ότι είναι εκεί μαζί σου και σκουπίζει το δάκρυ που τρέχει στο μάγουλο σου, δίπλα από το χαμόγελο που έχει σχηματιστεί.
Κάποια στιγμή σε πιάνει το άλλο. Θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια. Τον βάζεις φόντο στο κινητό σου, ανεβάζεις φωτογραφίες μαζί του. Αυτή η γλυκιά, υγιής νοσταλγία, σαν φάρμακο. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες σταματάνε σε κάποια ηλικία. Εκεί, κάπου στο Δημοτικό, από καμία παρέλαση, κανένα Πάσχα στο χωριό. Αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο χτύπημα. Μισείς τον εαυτό σου που δεν ήθελες να βγάζεις φωτογραφίες τότε, γιατί μπορεί να είχες περισσότερες χειροπιαστές αναμνήσεις με αυτόν. Σκέφτεσαι πως θα ήταν τώρα, πόσες χαζές φωτογραφίες θα βγάζατε μαζί με τις γλώσσες έξω. Θα είχαν ασπρίσει τα μαλλιά του άραγε; Ε ναι, δεν μπορεί. Θα είχε μεγαλώσει, θα είχε αλλάξει και θα έβλεπε την κόρη του να ωριμάζει και να γίνεται γυναίκα. Για εκείνον, όμως, θα ήταν πάντα το κοριτσάκι του.
“Θα ήταν περήφανος για εμένα;”. Αυτή η ερώτηση θα σε βασανίζει για πάντα. Θα ήταν περήφανος για την σχολή που πέρασα, για την πρόοδο μου, τους φίλους μου, τη σχέση μου; Όλοι σου λένε ναι, θα ήταν περήφανος για εσένα, για ό,τι έχεις καταφέρει. Αλλά δεν μπορείς να είσαι σίγουρη. Δεν τον έχεις δίπλα σου να σε επιδοκιμάζει ή να σε κατακρίνει, με στόχο πάντα το καλό σου. Αναλογίζεσαι ότι όσο περνάει ο καιρός και δεν τον σκέφτεσαι συνέχεια, τον απογοητεύεις. Έχεις πια μια δική σου καθημερινότητα και όταν δεν τον σκέφτεσαι, στεναχωριέσαι που τον έχεις ξεχάσει για λίγο. Είναι ο φόβος ότι θα τον ξεχάσεις εντελώς κάποια στιγμή. Αυτό, όμως, δεν θα γίνει ποτέ, γιατί πάντα θα ζει μέσα σου και θα κουβαλάς ένα κομμάτι του.
Σίγουρα έχεις βγει πιο δυνατός από το όλο γεγονός. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου και του ατόμου που είσαι σήμερα. Είναι σαφές ότι βγήκε κάτι καλό από κάτι τόσο επώδυνο και θλιβερό. Παρόλα αυτά, θα έδινες τα πάντα για να γυρίσεις λίγο πίσω, να ξανά ζήσεις μια στιγμή μαζί του. Μια αγκαλιά, ένα φιλί στο μέτωπο θα ήταν αρκετά, πιστεύεις. Για την ώρα, θα πρέπει να αρκεστείς στα κομπλιμέντα για το πόσο πολύ μοιάζεις σε εκείνον. Τι όμορφο να σου λένε ότι μοιάζεις τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά στο είδωλό σου, το πρότυπό σου. Ωστόσο, όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι πάντοτε το ίδιο και χειρότερο, δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ. Απλώς θα μάθεις να ζεις με αυτό. Και είναι εντάξει. Αρκεί να μην το αφήσεις να σε καταβάλει. Δεν θα το ήθελε αυτό για εσένα.
-
https://youtu.be/NU9JoFKlaZ0
Η τυπική σας 23χρονη -πια-φοιτήτρια στην οποία δόθηκαν τα μέσα να εκφράσει τις ιδέες, τις απόψεις και τους προβληματισμούς της. Γεννημένη στην Ελλάδα από Πολωνή μητέρα και Έλληνα πατέρα, σπουδάζω στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Αγαπώ τα ταξίδια, ενώ δε χάνω ευκαιρία για νέες εμπειρίες και γνωριμίες. Enjoy!
Α ρε Τζένη με έκανες να λιώσω στο κλάμα σήμερα που γιορτάζουν όλες οι μανούλες… Σήμερα κάτι με έκανε να ψάξω να διαβάσω ότι έχεις γράψει σε αυτή την σελίδα, Και εκεί που νόμιζα ότι θα διαβάσω για τον αδικοχαμένο μπασκετμπολίστα διαβάζω το ξέσπασμα της ψυχής σου, όχι ότι έμαθα κάτι καινούριο από τα λόγια σου τα ξέρω όλα αυτά τα ξέρω και πονάω μαζί σου, σε καμαρώνω όμως.. σε καμαρώνω για αυτό που είσαι… Και να ξέρεις ότι σε καμάρωνε και αυτός να μην έχεις αυτή την αγωνία την περιέργεια αν ήταν περήφανος για σένα.. γιατί ήτανε… Ήταν και πάρα πάρα πολύ και θυμάμαι πολύ καλά ότι μία ή δύο μέρες πριν φύγει το είπε. και μπροστά σου πόσο περήφανος είναι για το κορίτσι του.. το έλεγε συνέχεια και το εννοούσε. Για αυτό σταμάτα να βασανίζεσαι με αυτή την ερώτηση αν ήταν περήφανος για σένα ς αγαπούσε σε λάτρευε και ήταν πολύ περήφανος για σένα, όπως είμαι και εγώ ❤️