Μέσα σε αυτή τη λαίλαπα των εξελίξεων, των πρωτόγνωρων για όλους μας διαδικασιών και καταστάσεων, ήρθαμε αντιμέτωποι με μια ακόμη δυσάρεστη είδηση. Την είδηση του θανάτου του Μανώλη Γλέζου. Του ανθρώπου που έγινε γνωστός χάριν στην ακτιβιστική του δράση, από την κατοχή μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης που χτύπησε αλύπητα όλην την Ευρώπη, πόσο μάλλον την Ελλάδα.
Είναι δύσκολο να δώσεις σε έναν τέτοιον άνθρωπο μια ταυτότητα, με την έννοια ότι είναι αδύνατο να καλύψεις όλη του τη δραστηριότητα με έναν μονάχα τίτλο. Διότι δεν ήταν απλώς ένας ακτιβιστής, ένας αγωνιστής, ένας ανθρωπιστής, ένας πολιτικός. Ήταν πολλά παραπάνω. Ήταν ο Μανώλης Γλέζος.
Αυτός στον οποίο υποκλίθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, από τον Πικάσο και τον Ντε Γκώλ μέχρι και τον πιο ταπεινό άνθρωπο, ο οποίος ένιωσε να λυγίζει μπροστά στο μεγαλείο και την προσωπικότητα του μεγάλου αυτού παρτιζάνου. Πώς να αισθανθείς διαφορετικά για κάποιον που με περίσσια δύναμη και απαράμιλλη αποφασιστικότητα αντιτάχθηκε σε οποιονδήποτε προσέβαλλε τα ανθρώπινα ιδανικά, τη δημοκρατία, την πατρίδα. Είτε ήταν οι ναζί είτε ήταν η χούντα είτε ήταν «εκείνοι που για το καλό ενός λαού θα τον απομυζούσαν για να συμμορφωθεί».
πηγή : intime.gr
Σαφέστατα, με κάτι τέτοιους ανθρώπους είναι τόσο αδιαμφισβήτητο όσο και ανούσιο ότι θα λυπηθείς στο άκουσμα της αποβίωσής τους. Ανούσιο; Μα φυσικά. Τέτοιοι άνθρωποι ποτέ δε φεύγουν, μα παραμένουν ώστε να θυμίζουν στους μένοντες την ιερή υποχρέωση που έχουν να υπερασπιστούν αυτά για τα οποία οι πρώτοι έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους. Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί πως έχουν πεθάνει μορφές όπως ο Μακρυγιάννης, ο Σολωμός, ο Ρήγας Φεραίος;
Όχι, δεν μας έχουν αφήσει , συνεχίζουν θα έλεγα ολοζώντανοι να εμπνέουν τους νέους και να εμψυχώνουν τους μεγάλους. Να δείχνουν στους πρώτους πως το πραγματικό μεγαλείο είναι να παλεύεις για τα πάντα χωρίς να έχεις τίποτα, να δίνεις τη ζωή σου για τις ζωές των άλλων. Να διδάσκουν τους μεγάλους πως δεν είναι ποτέ αργά να διεκδικείς, να ψάχνεις για το δίκιο σου, όταν μάλιστα μπορείς να χρησιμοποιήσεις την εμπειρία σου για να πετύχεις αυτό για το οποίο κοπιάζεις.
Είναι αναμφισβήτητο πως ο Μανώλης Γλέζος είναι κάτι παραπάνω από μια υποστολή σημαίας. Είναι η ίδια μας η σημαία. Το σύμβολο που έδειχνε, δείχνει και θα δείχνει το δρόμο της πάλης και της δικαιοσύνης σε όλους εμάς, μετατρεπόμενο σε τροχοπέδη για τον εφησυχασμό και την ταπείνωση.
Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος που μέσα από τα σίδερα της φυλακής όπου εγκλωβίστηκε για περισσότερα από έντεκα χρόνια ήταν πιο ελεύθερος από ποτέ, δεν θα σταματήσει να εμπνέει και να διαμορφώνει τις συνειδήσεις αυτών που θα ακολουθήσουν. Για κάτι τέτοιους τύπους θα πρέπει να γράφτηκε το «Bella Ciao».
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια