Το χιόνι που έστρωσε τις προηγούμενες ημέρες σε πολλές περιοχές της χώρας αναμφίβολα αποτέλεσε μια ευκαιρία χαράς και διασκέδασης, την οποία και άδραξαν πολλοί από τους κεκλεισμένους συμπολίτες μας, προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να ξενοιάσουν έστω και προσωρινά από ζητήματα που καθημερινά τους ταλανίζουν. Δυστυχώς, όμως, όπως και με όλα τα ακραία καιρικά φαινόμενα, δεν έλειψαν οι δυσκολίες και τα προβλήματα, τα οποία εκδηλώθηκαν με χιλιάδες νοικοκυριά να μένουν δίχως ρεύμα και νερό για μέρες ολόκληρες, την ίδια στιγμή που τέσσερις συνάνθρωποί μας λύγισαν κάτω από τα χτυπήματα της επελαύνουσας κακοκαιρίας. Πολλοί ήταν εκείνοι πάλι που ταλαιπωρήθηκαν από το κρύο, από τους εκατοντάδες αστέγους της σφοδρά πληττόμενης πρωτεύουσας μέχρι τις χιλιάδες οικογένειες που αδυνατούν να ζεσταθούν κάτω από την ίδια τους τη στέγη. Κι όμως, ο λογαριασμός δεν τελειώνει εδώ, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που στο πρόσωπο της «Μήδειας» αντίκρισαν την κόλαση την ίδια, εντός φυσικά της γενικότερης κόλασης στην οποία διαβιώνουν μήνες και μήνες τώρα.
Κλεισμένοι και αυτοί με τη σειρά τους στα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν στηθεί σε όλη την επικράτεια, αφημένοι στο έλεος των αδίστακτων καιρικών φαινομένων, έζησαν από πρώτο χέρι την αδιαφορία και την αναλγησία που προκλητικά επέδειξε η ελληνική πολιτεία. Βλέπετε, σε αρκετές και μη εξαιρετέες περιπτώσεις ολόκληροι καταυλισμοί θάφτηκαν κάτω από το χιόνι, με κορυφαία παραδείγματα τους χώρους σε Ελαιώνα και Μαλακάσα, ενώ σε περιοχές στις οποίες το χιόνι δεν έπεσε σε τόση μεγάλη ένταση και πυκνότητα ή, ακόμη, δεν έπεσε καθόλου, οι άνθρωποι εντός των δομών ζούσαν ένα μαρτύριο, με το κρύο και τη βροχή να τους μαστιγώνουν αλύπητα χωρίς κανένα απολύτως μέσο προφύλαξης. Αντίθετα, μάλιστα, κινήσεις που στόχο είχαν να τους προστατεύσουν από το πολικό ψύχος που τις τελευταίες μέρες επικρατούσε, οι οποίες περιελάμβαναν τη μεταφορά τους σε άλλους κλειστούς χώρους, εγκυμονούσαν άλλους κινδύνους, υγειονομικής φύσεως αυτήν τη φορά, φυσικό επακόλουθο του συνωστισμού στον οποίο τους υποχρέωσαν.
Ασφαλώς, οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης των προσφύγων δεν αποτελούν τωρινό φαινόμενο. Μόλις πριν από δυο μήνες ακούσαμε για τη λασπωμένη, γεμάτη χειμάρρους και λακκούβες δομή στο Μαυροβούνι της Λέσβου (Καρά Τεπέ), βαδίζοντας πιστά στα χνάρια του προηγούμενου ονείδους της Μόριας, η οποία είχε εγκλωβίσει πάνω από 10.000 ψυχές σε χώρο που ήταν κατάλληλος να φιλοξενήσει μόλις μέχρι 3.000. Μέσα σε όλα αυτά, εννοείται πως ζεστό νερό δεν υπάρχει, οι άνθρωποι συνεχίζουν εν καιρώ πανδημίας να είναι στοιβαγμένοι σα σαρδέλες σε κονσερβοκούτι, και μάλιστα μέσα σε σκηνές κατεστρεμμένες, απολύτως ακατάλληλες να βάλουν στα σπλάχνα τους ανθρώπους μες στη μέση του χειμώνα. Ενδεικτικό, ακόμη, αποτελεί το γεγονός πως οι θερμάστρες που διατίθενται καλύπτουν μεταβίας το 10% των προσφύγων, περίπου δηλαδή 750 από τα συνολικά 7.000-7.500 άτομα που ζουν φυλακισμένα στο απαξιωτικό για την ανθρώπινη ζωή στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λέσβου.
Γι’ αυτούς τους χώρους βασανιστηρίων έχουμε ακούσει τα πάντα, από δαγκώματα αρουραίων σε μικρά παιδιά, τα οποία περπατούν με τα λασπόνερα να τους καλύπτουν ως και τα γόνατα, μέχρι απόπειρες αυτοκτονιών από ψυχές που –τι έκπληξη!- δεν αντέχουν την ανέχεια και την εξαθλίωση στις οποίες υποβάλλονται, διότι κανείς υπεύθυνος στη χώρα και σε ολόκληρη την Ευρώπη δε δίνει δεκάρα τσακιστή για μερικές χιλιάδες ανώνυμες ζωές, από τις οποίες στο κάτω-κάτω δεν έχει να αποκομίσει και κανένα πολιτικό ή οικονομικό όφελος. Έτσι, αρνούνται κατηγορηματικά να ακούσουν οποιαδήποτε πρόταση από πολίτες που πραγματικά επιθυμούν να βοηθήσουν, ανοίγοντας πολλές φορές την πόρτα του ίδιου τους του σπιτιού ερυθριώντας με τη βαναυσότητα με την οποία ευνομούμενα κράτη μεταχειρίζονται βασανισμένους συνανθρώπους τους. Τα παραδείγματα πάμπολλα, και μάλιστα από νησιά του Αιγαίου που έχουν επωμιστεί το βάρος για όλες εκείνες τις απαράδεκτες ευρωπαϊκές χώρες που κλείνουν μία μία τα σύνορά τους, αφήνοντάς τα διάπλατα όμως ανοιχτά για τύπους από την Ασία που μπορούν να δώσουν μια ολόκληρη περιουσία για να αγοράσουν βίλες, κότερα, νησιά, το Μέσι, το Ρονάλντο ή τον Εμπαπέ.
Τα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού» ζουν δίπλα μας, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε στη Μαλακάσα, στο Καρά Τεπέ της Λέσβου ή στο Βαθύ της Σάμου. Εκεί, όπου η ανθρώπινη ζωή ενός ξέμπαρκου φτωχού δίχως στον ήλιο μοίρα δεν έχει καμιά αξία, καθώς η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και ο άκρατος μισανθρωπισμός είναι πλέον ριζωμένοι στις κυβερνήσεις όλου του κόσμου, οι οποίες είτε φτιάχνουν τείχη είτε κλείνουν σύνορα είτε επιβάλλουν πρόστιμο σε όποιον σώζει από πνιγμό μετανάστη είτε τους φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε απαγορεύουν σε δημοσιογράφους να κάνουν αυτοψίες στα κολαστήρια που στοιβάζουν απροστάτευτες ψυχές.
Είναι από τις στιγμές που ξεμένεις από λόγια, που η μόνη λέξη που περιφέρεται στο μυαλό σου είναι η ντροπή. Θα μου πείτε, στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί δε μιλάει ποτέ κανείς.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια