Ο Άντον Τσέχοφ είπε “οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι, όταν είναι ευτυχισμένοι”. Πολύ σωστό. Παρόλα αυτά, ως γνήσιο πνεύμα αντιλογίας με κακό χούι την υπερανάλυση, πάνω σε αυτή τη ρήση θα προσπαθήσω να υπερασπιστώ τη γνώμη μου πως οι περισσότεροι άνθρωποι για πρακτικούς λόγους βρίσκονται πιο κοντά στην ευτυχία το καλοκαίρι.
Πηγή : ελculture
Κάνω σαφές από την αρχή ότι αυτή τη στιγμή διαβάζετε την άποψη ενός άκυρου ανθρώπου από την Αθήνα (πού να ζούσα και επαρχία), ο οποίος θεωρεί πως η χειρότερη εποχή του χρόνου είναι ο χειμώνας κι εσείς βρίσκεστε εδώ καθαρά από δική σας περιέργεια.
Ένας από τους πολλούς λόγους που μπορώ να σκεφτώ είναι επειδή περιλαμβάνει την πιο καπιταλιστική περίοδο γιορτών του έτους, τα Χριστούγεννα. Δε θίγω σε καμμία περίπτωση το κομμάτι της Χριστιανικής Πίστης, παρά το γεγονός πως πάνω σε αυτήν “έχει πατήσει” η ίδια η ανθρωπότητα και με την πάροδο του καιρού την έχει κάνει να μοιάζει μια καλή ευκαιρία για κερδοσκοπία. Και ξεκινάμε, από τον μέσο γονέα που στέλνει το παιδί του για κάλαντα ξυπνώντας το απ’ τα χαράματα 3 φορές σε 14 ημέρες για να μαζέψει λεφτά και να αγοράσει πράγματα της αρεσκείας του.* Κάπως έτσι, πολύ απλά, λιτά και απέριττα, χάνεται όλο το νόημα των γιορτών. Ο αντίλογος “υπάρχουν και εξαιρέσεις” και “δεν είναι όλοι έτσι” είναι δεκτός αλλά μη συμβατός στην κουβέντα, γιατί το άρθρο γράφεται στη βάση της πλειοψηφίας των περιπτώσεων και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας συντροφεύει μέχρι το τέλος του. Συνεχίζουμε με εκείνους που βλέπουν την περίοδο αυτή σαν μια μορφή επίδειξης δύναμης και ανταγωνισμού, για το ποιος ψώνισε τα περισσότερα και ομορφότερα δώρα, ποιος πήγε στο πιο άνετο σαλέ κλπ, και καταλήγουμε στο πόσο ακριβό “σπορ” είναι το χιόνι για να το απολαύσεις με τα παρελκόμενά του.
Εμπλουτίζω την καφενειακή μου επιχειρηματολογία πιάνοντας το ζήτημα του κρύου και των καιρικών φαινομένων. Ας μη γελιόμαστε, στην Ελλάδα, λόγω του μεσογειακού της κλίματος αλλά κυρίως εξαιτίας των συνθηκών διαβίωσης, ο μέσος άνθρωπος δεν έχει συνηθίσει το κρύο, πόσο μάλλον να μπορεί να ανταπεξέλθει στις κακουχίες αυτού. Αμφιβάλλω δεόντως για το πόσοι άνθρωποι εν έτη 2022 είναι πραγματικά σε θέση να περνάνε τις κρύες μέρες του χειμώνα αξιοπρεπώς και αν όχι με ιδανικές, έστω με τις βασικές συνθήκες (και στην τελική γιατί όχι με ιδανικές;). Και προσέξτε, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπενθυμίζω μιλάμε για τον μέσο άνθρωπο. Πού να αναφερθούμε και σε ανθρώπους με περισσότερες ανάγκες, όπως φτωχούς και άστεγους. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, πως αν πιάσουμε το θέμα με αφαιρετική μέθοδο, ο άνθρωπος που θα περάσει πιο δύσκολα και επώδυνα είναι αυτός που έχει τα λιγότερα μέσα. Και επειδή θα μου απαντήσετε “έλα ρε συ Ανδρέα το παρατραβάς, αυτό ισχύει πάντα”, θα σας αποκριθώ πως τον χειμώνα αυτό συμβαίνει με μεγαλύτερη ένταση.
Με τον χειμώνα και ειδικότερα τις μέρες που έχει κακοκαιρία, υπάρχουν, τέλος, αντικειμενικές δυσκολίες που παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία της ζωής μας. Για να μην πολυλογώ, κανείς και ποτέ δεν ακύρωσε έξοδο με τον φίλο του για καφέ, ποτό ή σινεμά επειδή είχε πολλή ζέστη, κάτι το οποίο συμβαίνει πολλές περισσότερες φορές τον χειμώνα λόγω βροχών ή χιονιού. Συν ρε παιδιά πως ο δεύτερος μήνας του, ο Ιανουάριος, φαίνεται να κρατάει τόσο που μοιάζει μια εποχή μόνος του!
Με βάση όλα τα παραπάνω, προσωπικά αντιλαμβάνομαι τον χειμώνα σαν μια εποχή που επιβιώνει και περνάει καλύτερα όποιος έχει τα περισσότερα λεφτά, άρα και υλικά αγαθά (δώρα, θέρμανση, ανέσεις κλπ), ωθώντας μας παράλληλα σε έναν άτυπο καταμερισμό των ανθρώπων, με τις συγκρίσεις που ακολουθούν να είναι αναπόφευκτες. Και για όνομα του όποιου Θεού έχει ο καθένας, όποιος ξαναπεί “ναι όμως τον χειμώνα ντύνεσαι, φοράς μια μπλούζα, ένα φούτερ, ένα μπουφάν, κουκουλώνεσαι και με δυο κουβέρτες και δεν κρυώνεις, ενώ το καλοκαίρι και γυμνός να μείνεις πάλι σκας” πρέπει να διώκεται ποινικά ανάλογα με το πόσο πιστεύει ειλικρινά αυτό που λέει, γνώμη μου!
Με λίγα λόγια, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως σε αντίθεση με το καλοκαίρι, τον χειμώνα, αυτός που έχει τα λιγότερα μέσα δυσκολεύεται περισσότερο στην καθημερινότητά του σε σχέση με κάποιον άλλον που έχει περισσότερα, κάτι το οποίο αυτόματα οδηγεί σε άνισες συνθήκες διαβίωσης μεταξύ των μελών της ίδιας κοινωνίας. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει σε καμμία περίπτωση πως ο δεύτερος είναι πιο ευτυχισμένος από τον πρώτο, γιατί η ευτυχία δε βρίσκεται στα υλικά αγαθά, αλλά σε κάτι ανώτερο, πνευματικό.
*Ο (σκληρός) ρεαλισμός που υιοθετώ όταν γράφω ποίηση θα έκανε λόγο και για γονείς που χρειάζεται να βάλουν χέρι στα λεφτά των καλάντων, αλλά δε θέλω να το φτάσω εκεί.
Γεννημένος τη δεύτερη μέρα του δεύτερου μήνα της δεύτερης χιλιετίας, δρω περιέργως χωρίς δεύτερες σκέψεις. Προσπαθώ να δίνω σάρκα και οστά σε όσα ονειρεύομαι, σε όσα γράφω και σε όσα φωτογραφίζω.Εν δυνάμει φιλόλογος, εν ενεργεία ποδοσφαιριστής και σερβιτόρος. Αριστοτελικός, λάτρης των γατών και θαυμαστής της μικρής μου αδελφής.
0 Σχόλια