Ανέκαθεν η εποχή του καλοκαιριού ήταν περίοδος ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς, την οποία αναμέναμε άπαντες πώς και πώς. Ακόμη και φέτος, τη χρονιά που τα πάντα σε αυτόν τον πλανήτη έχουν γυρίσει ανάποδα, το καλοκαίρι φάνταζε ως μια διέξοδος από τα συσσωρευμένα προβλήματα των ανθρώπων. Για κακή μας τύχη, πάνω που και οι επιπτώσεις της πανδημίας είχαν, τρόπον τινά, απομακρυνθεί από το νου μας, ξεκίνησαν και πάλι οι ανακοινώσεις για αυξημένο αριθμό κρουσμάτων, γυρίζοντάς μας πίσω στις πρώτες και γεμάτες αβεβαιότητα μέρες του ιού στη χώρα. Και σα να μην έφτανε τούτο, αν κρίνουμε από τα λόγια των αρμοδίων, το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως για την παλινδρόμηση που προαναφέρθηκε δεν ευθύνεται άλλος κανείς, παρά οι πολίτες αυτού του τόπου, διότι δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και επέδειξαν πρωτοφανή επιπολαιότητα, αδιαφορώντας για τα μέτρα που επεβλήθησαν για την ανάσχεση της διασποράς του ιού.
Αλήθεια όμως, πόσο ανεύθυνοι είμαστε;
Πριν από οτιδήποτε, προκειμένου να αποφευχθεί κάθε είδους παρανόηση, πρέπει να σημειωθεί πως η ατομική ευθύνη προφανώς και λειτουργεί καταλυτικά στην προσπάθεια για περιορισμό της μετάδοσης του ιού, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν και οι συνεχείς συστάσεις από τους ειδικούς και τους επιστήμονες υγείας. Παρόλα αυτά, καθίσταται σαφές πως η πρόληψη και η σωστή διαχείριση της κρίσης από τη μεριά της διοίκησης παίζουν το ίδιο, αν όχι ακόμη πιο σημαντικό ρόλο, καθώς, φυσικά, η ισχύς των αποφάσεών της επηρεάζει και τους πολίτες, επομένως θα λέγαμε πως έχει τη δυνατότητα τόσο να τους κατευθύνει εύστοχα όσο και να τους προστατεύει από το πεδίο δράσης του πανδημικού ιού.
Μολονότι οι αρχικές αποφάσεις οδήγησαν κατά γενική ομολογία στην απομόνωση του ιού, εσχάτως παρατηρείται μια αναζωπύρωση στο μέτωπο των κρουσμάτων. Εδώ ακριβώς επισημαίνεται από τις αρχές και η χαλάρωση των πολιτών, ως πρωταρχικός παράγοντας για την εξέλιξη αυτή. Θα μπορούσαμε να πούμε, βέβαια, ορθότερα, πως η όποια χαλάρωση που εντοπίστηκε δεν ήταν παρά το φυσικό επακόλουθο μιας γενικότερης οκνηρίας που εντοπίζεται και στους κανόνες που ετέθησαν για την εποχή μετά την καραντίνα. Επομένως, πέραν της όντως υφισταμένης ευθύνης των ανθρώπων στη χώρα, δεν είναι σώφρον να παραλειφθεί και η, ενδεχομένως, μεγαλύτερη υπαιτιότητα της πολιτείας, αν αναλογιστούμε πως είναι η πλέον αρμόδια για την καταπολέμηση της υγειονομικής κρίσης, μεταξύ πολλών άλλων.
Σαφέστερα, εξετάζοντας την πολιτική που ακολουθήθηκε είναι αντιληπτό πως η ατοπία δεσπόζει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, στοιχείο που δεν μας επιτρέπει να πειστούμε για την πλήρη ενοχή των πολιτών για τη δυναμική επανεμφάνιση του ιού. Πιο συγκεκριμένα, ένα από τα μέτρα που, αν μη τι άλλο, προξένησαν εντύπωση ήταν οι κενές θέσεις που υποχρεωτικά έπρεπε να κρατούνται στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς πλην, βεβαίως, των αεροπλάνων, στα οποία ακόμη και τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο δεν υπάρχουν κενά καθίσματα, οι επιβάτες κάθονται δίπλα – δίπλα, τηρουμένων, αντίθετα, των αποστάσεων στον έλεγχο των διαβατηρίων και το check – in.
Συνεχίζοντας στο πλαίσιο των άτοπων διατάξεων, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η οδηγία για υποχρεωτική χρήση μάσκας για το προσωπικό των χώρων εστίασης, τη στιγμή που δεν ισχύει κάτι τέτοιο για τους πελάτες, η μάσκα για τους οποίους είναι προαιρετική. Αν αναλογιστούμε, λοιπόν, και τον τρόπο λειτουργίας της μάσκας, κατανοούμε πως με αυτό το μέτρο δεν προστατεύονται επ’ ουδενί οι εργαζόμενοι των καφέ και των εστιατορίων. Αξίζει να αναφερθεί σε αυτό το σημείο πως ο παραπάνω κανόνας συνεχίζει να βρίσκεται σε ισχύ, ενώ υποχρεωτική έγινε η χρήση μάσκας στους υπόλοιπους κλειστούς χώρους μόνο την 1η Αυγούστου(με κάποιες αλλαγές ήδη από την 29η Ιουλίου). Άρα, μέχρι και τη συγκεκριμένη ημερομηνία, ο κόσμος δε δεσμευόταν με μάσκα στην πλειονότητα των καταστημάτων, με μοναδική εξαίρεση τα εμπορικά κέντρα, με απολύτως λογικό αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πεδίον δόξης λαμπρόν για τη μετάδοση του COVID – 19.
Επιπλέον, παρά την πανδημία, το θερινό δρομολόγιο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς τέθηκε κανονικά σε λειτουργία, με άμεση επίπτωση τον αναπόφευκτο συγχρωτισμό που αυτόματα προκαλείται όταν δεν διατίθεται η απαραίτητη πλέον ποικιλία επιλογών για τον χρήστη των αστικών συγκοινωνιών. Μάλιστα, ακόμα και στις 29 του Ιούλη, όταν κι εγώ χρησιμοποίησα το μετρό για τη μετακίνησή μου, παρατήρησα πως ο επόμενος συρμός από εκείνον που περνούσε εκείνη την στιγμή από τον σταθμό ερχόταν σε 10 λεπτά, χρόνος υπέρ – αρκετός για να δημιουργηθεί συνωστισμός. Μια επισήμανση: δεν επρόκειτο για τις λεγόμενες «νεκρές» ώρες, μετά δηλαδή τις 10 – 11 το βράδυ, μα στις 12 το μεσημέρι. Η απόφαση για αλλαγή πλεύσεως ελήφθη στις 31 Ιουλίου, όταν και δόθηκε το πράσινο φως για πύκνωση των δρομολογίων στα υπέργεια και υπόγεια συγκοινωνιακά μέσα. Μέχρι τότε, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι επιβάτες ήταν αναγκασμένοι να στριμώχνονται στα αστικά μέσα, μήπως και φτάσουν εγκαίρως στον προορισμό τους.
Σε συνδυασμό με τούτα, ακόμη και οι έλεγχοι για τήρηση των προληπτικών υγειονομικών μέτρων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που εξαγγέλθηκαν ήταν ισχνοί, αν και σε κάποια μέσα Ενημέρωσης σημειώνεται πως από την 1η Αυγούστου άρχισαν να γίνονται αισθητοί. Ακόμη κι έτσι, όλο το προηγούμενο διάστημα του καλοκαιριού, οι επεμβάσεις της τροχαίας στα μέσα δεν ήταν σε καμία περίπτωση άξια αναφοράς. Αντί αυτών, ο οδηγός μόνο (περί λεωφορείων ο λόγος) ήταν αποκλειστικά υπεύθυνος για το πόσοι επιβάτες θα εισέλθουν, αν θα κάτσουν στις ελεύθερες θέσεις και αν θα ακολουθήσουν το υγειονομικό πρωτόκολλο. Όχι, φυσικά, ότι ήταν αυτά στις αρμοδιότητές του (έτσι νομίζω δηλαδή), μα ήταν ο μοναδικός υπάλληλος που βρισκόταν εντός λεωφορείου. Κανένας ελεγκτής, κανένας τροχονόμος.
Όταν σε έναν λαό που έχει υποστεί τις επονείδιστες συνέπειες της οικονομικής κρίσης που συνεχίζει να υφίσταται αποδίδεις και το φταίξιμο για την αναζωογόνηση μιας πανδημίας που έκανε το βίο του ακόμη πιο δυσχερή, χωρίς ταυτόχρονο να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, το μόνο που επιτυγχάνεις είναι να αποξενώνεσαι από αυτόν, ενώ παράλληλα χάνεται και η πίστη του προς τους θεσμούς στο σύνολό τους. Σε μια τέτοια εποχή, όπου η συνεργασία και η εμπιστοσύνη είναι εκ των ων ουκ άνευ, το παραπάνω είναι το τελευταίο που θα πρέπει να επιζητείται.
Αλήθεια, λοιπόν, πόσο ανεύθυνοι είμαστε;
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια