«Αναίτια επίθεση των ΜΑΤ στους οπαδούς του Άρη». Λίγο. «Απολύτως αναίτια επίθεση των ΜΑΤ στους οπαδούς του Άρη». Και πάλι λίγο. Όσο πλούσια και αν είναι η ελληνική γλώσσα είναι εξωφρενικά δύσκολο να περιγράψει κανείς όσα συνέβησαν στο γήπεδο του Ατρομήτου το βράδυ του Σαββάτου. Τόσο κατά τη διάρκεια, όσο και μετά τη λήξη του ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα στον Ατρόμητο και τον Άρη. Άνευ προηγουμένου δεν είναι, καθώς απρόκλητες επιθέσεις γίνονται εδώ και χρόνια από το συγκεκριμένο αστυνομικό σώμα. Νιώθοντας όμως ακόμα πολίτες ενός ευνομούμενου κράτους, κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμα να αγανακτούμε, να αηδιάζουμε και να διαμαρτυρόμαστε για τέτοιου είδους κατάπτυστες πράξεις.
Πρόκειται για μια κατάφωρη κατάχρηση εξουσίας, η οποία συμβαίνει εδώ και δέκα με δεκαπέντε χρόνια σε μέγιστο βαθμό. Και μάλιστα, με θύμα αθώους πολίτες, συνταξιούχους, φοιτητές, απεργούς, διαδηλωτές, ανθρώπους που έχουν πάει με το εισιτήριο και τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τέτοιοι ήταν οι άνθρωποι που ξυλοκοπήθηκαν αγρίως το περασμένο Σάββατο. Κι όλα αυτά, διότι κάποιοι νομίζουν πως φορώντας μια στολή μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Φυσικά, τα θύματά τους είναι με προσοχή επιλεγμένα, αρκεί να είναι άοπλα, αμέριμνα και απροστάτευτα. Με μεγάλη ευκολία, λοιπόν, τους οδηγείς σε ένα στενό, βγάζεις τα γκλομπ και βγάζεις το άχτι σου επάνω τους. Αυτό συνέβη και το βράδυ του Σαββάτου.
Ένας τουλάχιστον άνθρωπος κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά και χέρια, παιδάκια έκλαιγαν βλέποντας τους γονείς ή άγνωστους συνοπαδούς τους να ξυλοκοπούνται, μια φυσιολογική ημέρα στη δουλειά για έναν άνθρωπο των ΜΑΤ. Διότι η ατιμωρησία, η ανοχή και σε ορισμένες περιπτώσεις η ενθάρρυνση της συνέχισης αυτής της επαίσχυντης τακτικής από το συγκεκριμένο αστυνομικό σώμα έχει ανεβάσει τα ποσοστά της αστυνομικής αυθαιρεσίας σε ακραίο βαθμό, εγκλωβίζοντας, μάλιστα, έτσι, ακόμα και τα καλά και έντιμα παιδιά του σώματος σε ένα ανελέητο κυνήγι αθώων πολιτών. Με λίγα λόγια, ένα κράτος εν κράτει προκαλεί τον τρόμο ανυπεράσπιστων ανθρώπων, τη στιγμή που θα έπρεπε να τους προστατεύουν και να διαφυλάττουν τη σωματική αλλά και την ψυχική τους ακεραιότητα.
Κι όμως, συνεχίζουν να τους τραυματίζουν ανεπανόρθωτα, αφού πρώτα τους εκθέτουν σε άλλους, τριτογενείς κινδύνους. Σαν και αυτόν, όταν κάποιοι κουκουλοφόροι κατά την ανάπαυλα πήγαν προς το μέρος των φιλάθλων του Άρη και έριχναν με πιστόλια φωτοβολίδες ευθείας βολής. Εκεί τα ΜΑΤ παρακολουθούσαν απλώς το φαινόμενο, πριν τους αποτελειώσουν με τη λήξη του αγώνα. Δεν είναι απλά η αστυνομική αυθαιρεσία που μας ενοχλεί και που μας εξοργίζει, είναι και η ενεργή συμμετοχή σε αυτό το σώμα ανθρώπων που κουβαλούν αμέτρητα συμπλέγματα, που νομίζουν πως επειδή έχουν την ευκαιρία να οπλοφορούν έχουν και τη δυνατότητα να ξεσπούν σε ανθρώπους, λες και είναι σάκοι του μποξ.
Κάποιοι από τους αστυνομικούς ρωτούσαν κατά τη διάρκεια των ξυλοδαρμών πού είναι ο Άλκης. Θα τους απαντήσουμε: Ο Άλκης ζει μέσα στις μνήμες μας. Και θα τον θυμόμαστε πάντα ως ένα σύμβολο ενάντια στην αδικία και τον φασισμό που καλά κρατούν στη σημερινή κοινωνία. Κάθε φορά που θα βαράνε έναν αθώο, θα θυμόμαστε (και) τον Άλκη, υπενθυμίζοντας στους εαυτούς μας πως το όνειρο για μια δίκαιη, ελεύθερη και ασφαλή κοινωνία ζει ακόμη. Θα τον θυμόμαστε λοιπόν. Σε αντίθεση με αυτούς τους ίδιους, τους οποίους δε θα θυμάται κανένας. Εδώ ακόμα και τώρα, γραμμένους τους έχουμε. Όσο και να μας βαράνε.
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια