Η προ ημερών δολοφονία του 19χρονου Άλκη μάς επανέφερε βίαια στο πραγματικό σκηνικό που καλά κρατούσε και οι περισσότεροι από εμάς άθελά μας είχαμε λησμονήσει. Αυτό της ασύστολης «οπαδικής» βίας που εκπορεύεται από την υπερβολική αγάπη (;) για έναν αθλητικό σύλλογο και ενσαρκώνεται από κάτι τύπους που κυκλοφορούν εν παρατάξει με κουκούλες και διακριτικά οπαδικών συνδέσμων και κάνουν τα πάντα γυαλιά καρφιά. Βέβαια, η ιστορία της δολοφονίας του άτυχου Άλκη δεν εντάσσεται απόλυτα στο παραπάνω, αφού δεν επρόκειτο για τους γνωστούς τύπους που ξεχαρβαλώνουν καθίσματα και εισβάλλουν στους αγωνιστικούς χώρους. Αλλά για συμμορίες κανονικές, που τρομοκρατούν γειτονιές ολόκληρες με το πρόσχημα της υπεράσπισης της αγαπημένης τους ομάδας, το γήπεδο της οποίας μπορεί και να βανδαλίσουν εάν δεν τους αρέσει και κάποιο αποτέλεσμα. Δεν μιλάμε, λοιπόν, απλώς για βία στα γήπεδα, αφού το περιστατικό δεν έλαβε χώρα μέσα σε αυτά, αλλά για ένα παρακράτος που τρέφεται μέσα στους οπαδικούς συνδέσμους και απλώνει τα δίχτυα του σε όλον τον κοινωνικό ιστό.
Σε αυτό το σημείο, έχω να σας αναφέρω δύο νέα. Ένα ευχάριστο και ένα δυσάρεστο. Το ευχάριστο είναι ότι η διαδικασία εκκαθάρισης αυτών των εγκληματικών, ουσιαστικά, οργανώσεων είναι σχετικά απλή, κάτι που είναι κάτι παραπάνω από εύκολο να συμβεί, και μάλιστα σε χρόνο dt, εάν αναλογιστούμε πως τις περισσότερες φορές είναι οι ίδιοι αυτοί οι συντελεστές που υπογράφουν τις πράξεις τους, ποστάροντάς τες με υπερηφάνεια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το δυσάρεστο, από την άλλη, είναι πως δε διαφαίνεται καμία βούληση από την πολιτεία και την αστυνομία να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο και να ελευθερώσουν επιτέλους τα γήπεδα, τον αθλητισμό και την κοινωνία εν γένει από τα παράσιτα που την καταστρέφουν. Ας σκεφτεί καποιος, για παράδειγμα, το γεγονός πως ακόμα και σε παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών, έχει παρατηρηθεί ουκ ολίγες φορές η σχετικά ισχυρή παρουσία των σκληροπυρηνικών οπαδών, οι οποίοι δε διστάζουνι να ζητήσουν τον λόγο ακόμα και από τους ίδιους τους αθλητές για την απόδοσή τους. Τους επαγγελματίες αθλητές. Τους επαγγελματίες αθλητές για τη δουλειά τους. Χωρίς να είναι οι προπονητές τους ή αυτοί που τους πληρώνουν. Τέτοια φαίνεται πως είναι η διασύνδεσή τους με τις διοικήσεις των ομάδων και με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, που μπορούν να κάνουν ό, τι κυριολεκτικά γουστάρουν.
Από εκεί και πέρα, μέχρι οι πιέσεις μας να αποφέρουν καρπούς και να ενεργοποιηθεί ως οφείλει ο κρατικός μηχανισμός, είναι απαραίτητο να ενταθεί η προσπάθεια που ως έναν βαθμό γίνεται, τα κακοποιά στοιχεία να απομονωθούν και να εκδιωχθούν από τους ίδιους τους συνδέσμους φιλάθλων. Κάνει τεράστιο κακό σε αυτούς τους ίδιους να υπάρχουν στα σπλάχνα τους άτομα που φορτώνονται με κατσαβίδια, μαχαίρια και λοστάρια για να καθαρίσουν κόσμο που υποστηρίζει μια άλλη ομάδα. Προκύπτει, έτσι, η απλουστευτική εικόνα πως σε όλους τους συνδέσμους υπάρχει η ίδια αρρώστια. Από εκεί, λοιπόν, θα πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια να εκδιωχθούν όλοι εκείνοι που ψάχνουν αφορμή για να εγκληματίσουν. Αυτό, δηλαδή, που σημειώθηκε με τον καλύτερο τρόπο και στην άψογη ανακοίνωση του συνδέσμου φίλων του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη, που θέλω να πιστεύω πως ήταν ειλικρινής και αποδεικνύει τις καλές ψυχές που υπάρχουν σε αυτές τις κοινότητες.
Το παιδί που σκοτώθηκε επειδή κάποιοι φασίστες αποφάσισαν να του πάρουν τη ζωή λεγόταν Άλκης. Το όνομά του δεν θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Γιατί με τον θάνατό του, ο Άλκης μετατράπηκε σε σύμβολο. Και θα συμβολίζει την προσπάθεια που από χαμηλά θα πρέπει να ξεκινήσει για να διώξουμε κάθε λογής φασίστα από τις ζωές μας. Είναι κάτι που το χρωστάμε.
Το χρωστάμε στον Άλκη.
Πηγή εξωφύλλου : EUROKINISSI
Γεννημένος την εικοστή δεύτερη ημέρα του πρώτου Αυγούστου της χιλιετίας μας και μεγαλωμένος στο Γαλάτσι Αττικής, φοιτώ στο τμήμα της Φιλολογίας στην Αθήνα. Λάτρης της λογοτεχνίας, δεινός (;) ταβλαδόρος, φίλος των ταξιδιών και του αθλητισμού, Νταλαρικός και Μαλαμικός και πεπεισμένος ότι δεν γνωρίζω τίποτα γράφω στο t.a.m.book άρθρα γενικής θεματολογίας. Ή αλλιώς, ό,τι μου πει ο Μαντζεβελάκης!
0 Σχόλια